KAPI

Salih Taha Balta

Anahtar deliğinden bakıyorum

Kapının ardında ne var bilmiyorum

Az büyüse de görsem ardını

Ya da bir anahtar bulsam açsam kapıyı

Yine de tahmin ediyorum

Belki özgürlük

Belki de mutluluk

Belki kasavet 

Belki hasret 

Hepsi zaten bunların

Değil mi bir kapının ardında

ÜŞÜYORUM

Salih Taha Balta

               Bilir misin gardaş Türk illerinde

              Havada yıldızlar, dağda kar üşür.

                                            A. Karakoç

Yorganıma sarılıyorum

Tül gibi incecik geliyor

Üşüyorum diyorum

Kimse üşüdüğümü bilmiyor

Oysa aylardan haziran

İnsanlar yorgansız yatıyor balkonlarda

Ben yine de üşüyorum

Temmuzda, ağustosta

Üşümek mevsimsel bir olay değil

İlgisi yok yaz aylarıyla

Dünyanın dört yanındaki yetimleri

Sahipsiz çocukları düşünüp

Üşüyorum 

İSTEMİYORUM

Salih Taha Balta

Bugün son günüm belki de

İsteyip istemesem de

Ne diye zorluyorsunuz beni

Ben sürekli reddettikçe 

Bugün son günüm değilse de

İstemiyorum gitmeyi buradan

Yollara düşmeyi 

Özlemeyi

Hasret çekmeyi

Ya da yorgun düşmeyi

Ben mutluyum hayatımdan

Lütfen zorlamayın beni

ÜÇ KİŞİLİK BİR DÜNYA

Salih Taha Balta

Akşamın ilk saatleriydi. Üç kişiydik.  Salih, Taha ve ben. Salih sürekli susuyordu. Taha, çok konuşuyordu ben ise yazıyordum. Salih’i konuşması için Taha sürekli teşvik ediyor fakat bir cevap alamıyordu. Ben, yazarak Salih ve Taha’ya örnek olmaya çalışıyordum ama ikisinin de bir çabası yoktu. 

Taha; rüyasında konuşuyor, gerçek hayatta susuyordu. Salih ise gerçek hayatta konuşuyor, rüyasında susuyordu. Ben gerçek hayatta yazıyor, rüyamda konuşuyor, susuyor, gülüyor, ağlıyordum. En azından öyle olduğunu söylüyorlar çünkü gördüğüm hiçbir rüyayı hatırlamıyorum. 

Akşamın son saatleriydi. Yazmayı bırakmam gerekiyordu. Salih’in susma vakti gelmişti. Taha’nın uyku saati gelmişti. Benim başka bir âleme geçme vaktim gelmişti. 

HATIRAN YETER

Hayrettin Eymen

Güneşler ayı aylar güneşi izledi

Feryadınla yerler gökler inledi

Sesini duyanların ta kalbi titredi

Sen de bir gidecektin kimse bilmedi

Arkandan ağlayanlar sana sana dualar eder

Tüm Türkiye seni çok çok sever

Olsun

Bir gün gitsen bile hatıran yeter

HAYIRDIR İNŞALLAH

Salih Taha Balta

Mahzun gözlerle dışarıya baktı. Yağmur her yeri ıslatmış ve yağmaya devam ediyordu. Yağmurdan nefret ederdi. Yağmur onun için tüm felaketlerin sebebiydi. Yağmur, kötülüklerle gelirdi. Tarlalar berbat olurdu gereğinden fazla yağdığında. Toprak kayması olurdu, dereler coşar, sel çok şeyi sürükleyip götürürdü. Üstelik araç kazaları da artardı yağmurlu havalarda. Köyüne giden servisin içindeydi ve dışarıya bakarken aklına başka şeyler geliyordu. Yağmurdan daha kötü bir şey varsa o da kardı. Hayvanların yiyecekleri bile kar altında kalıyordu o yağdığında. Soğuk ve hastalık da cabası. Aslında sadece yağmurdan, kardan değil her şeyden nefret ediyordu. Kendinden bile. Her şeye suç bulmanın bir anlamı yoktu. Hele de insanların “rahmet, bereket” dediği şeylerden nefret etmesi anlamsızdı. Sorun kendisindeydi. 

Bu düşüncelerle serviste ilerlerken yağmur şiddetini artırmıştı iyice. Servisin silecekleri yetersiz kalıyordu. Gök delinmiş gibiydi. Sanki binlerce hortum yukardan üzerlerine su tutuyor gibiydi. Yollar göle dönmüş, neredeyse servisin içine su dolacaktı. Yol görünmediği için araç sağa sola sallanıyordu. Dikkatle dışarıya baktığında yağmur damlalarının arasında kar tanelerinin de olduğunu gördü. Çok geçmedi ki yağmur, yerini kara bıraktı ve şiddetli bir tipi başladı. Yol, hızla kapanıyordu kardan. Az önceki yağmur yerini buza ve kara bırakmıştı yollarda. Aracın ilerlemesi iyice zorlaşmıştı. Kayarak ilerliyordu artık. Şoför aracı kontrol etmekte zorlanıyordu. Şiddetli ve uzun süreli bir kaymadan sonra servis yoldan çıktı ve uçurumda takla atarak yuvarlanmaya başladı. Yolcular aracın içinde sağa sola yuvarlanıyor, koltuklara tutunmaya çalışıyorlardı. Nihayet yuvarlanış bitti. Yolcuların her biri çığlık atıyor, sonra birer birer kayboluyorlardı. Şoför geriye döndü ve baktı. Hiçbir endişe yoktu yüzünde. Hatta kötü kötü gülüyordu. Araçta yalnızca o ve kendisi kalmıştı. Diğer insanlar aniden nereye gitmişti. Servisin camları kırıktı ama kapısı kapalıydı. Belki de pencereden yuvarlanmıştı diğer yolcular. Şoför hâlen gülüyordu. Yerinden kalkıp ona haddini bildirmeliydi. Bu işlerin sebebi oydu. Az daha dikkatli olabilirdi. Koltuklardan tutarak yerinden kalktı. Terlemişti. Bir şeyler söyleyecekti ki yatağında olduğunu fark etti. Sağa sola baktı. Pencereye baktı. Dışarda kar başlamıştı. Derin bir nefes aldı ve şükretti yaşadıklarının rüya olduğuna. Terli olmasına rağmen pencereyi açtı ve kar tanelerine doğru bakarak bağırdı:

-Hoş geldiniz… Bereket getirdiniz. 

AĞAÇ

Üner Taha Aydemir

Bütün fırtınalar 

Hayatımızı bozmak için gelmezmiş

Bazıları yolumuzu temizlemek içinmiş

Fırtınalar temizlemek istiyor beni de

Düşünüyorum

Birinin yoluna mı çıktım diye

Çünkü

Şiddetli

Çok şiddetli

Rüzgârlar var etrafımda

Bense güçsüz ve mecruh bir ağaç gibiyim

Bunca kıyametin ortasında

Yaslanacak bir yer arıyorum kendime

Yıkılmayayım diye

Ve sonunda bulduğuma inanıyorum

Yıkılmayacağım

Sağlam bir duvar olduğuna

Ama hayır yanılıyormuşum

Çünkü unutuyorum

Ağaç düşer yaslandığı yöne 

Bu yüzden dikkat etmeli

Güvendiğin kişiye

YABAN ARISI

Üner Taha Aydemir

Tırmanıyorsun en yüksek dağa

En ihtişamlı, ulaşılması en zor olanına

Ne için?

İnsanlar seni görsün diye

Kibrin kabarıp seni bulutlara çıkarsın diye

Altında kalanları

Dağdaki her bir taşla ezeyim diye

Onların hatası

Benden daha iyi olmamaları

Diye sayıklıyorsun

Aslında en büyük hatayı sen yapıyorsun

Tırmanma en büyük dağa

Görsün diye seni dünya 

Tırman dünyayı görmek için

O zaman en başarılısı sensin

Yaban arısı gibi 

Karşı koymalısın kurallara

Sana mani olanlara

Ve bakmalısın dünyaya

En zirvesinden

SANDIK

Üner Taha Aydemir

Camları buğulu

Ardını göremiyor

Bu kalpsiz varlıklar

Merhametlerini yanlarına

Almayı unutmuşlar

Duygularını saklıyorlar

Zalim sandıkta

Ölmeyi mi bekliyorlar

Kurtulmayı mı

Belirsiz

Fakat beklemedikleri kesin

Unutulmayı

Kaybolup toprağa karışmayı

Sanıyorlar ki sonsuzlar 

Ama bilmiyorlar

İki kez ölürmüş insan

İlki nefesi kesilince

İkicisi ise

Adlarını bilen son kişi ölünce

SUÇLU

Üner Taha Aydemir

Yaratılanı severim

Yaratandan ötürü

Demiş aralarından en hayırlısı

O hâlde ben miyim

Bu âlemin en hayırsızı

Suç mu sevmemek bu insanları

Bileğine zulüm prangalanmış küstahları 

O hâlde ben miyim 

Bu âlemin en suçlu insanı 

Elimde değil

Gözü kararmışları sevmemek

Hatta nefret etmek

Onlar beni istemiyorlar eminim

Nereden mi biliyorum

Çünkü ben de onlardan biriyim