Rukiye TOKGÖZ
1. Bölüm
Sürekli eleştiriliyordu yaptığı işler. Yatması, kalkması, konuşması… Komşunun kızı daha iyi yapıyor; şu Mücella var ya yan apartmandaki, o tek başına akşam yemeği hazırlıyormuş; Mücella şöyle Mücella böyle… Mücella ne alakaydı? Kendisi Mücella değildi ki hayatı onunki gibi olsun. Kendi hayatını değil, Mücella’nın hayatını mı yaşasındı? Mücella’nın yoğurt yiyişi farklı diye kendi yoğurt yiyişinden vaz mı geçecekti? Böyle düşünürken bir karar aldı. Mücella her kimse onunla konuşup bu soruna bir çözüm bulacaktı. Onunla konuşacaktı ki neden Mücella’yla kıyaslandığını öğrenebilsin. Ama Mücella’nın kim olduğunu bilmiyordu. En azından bir komşu olduğunu biliyordu. Annesine gidip sordu Mücella’nın nerede oturduğunu. Tuhaftır ki sürekli “Mücella, Mücella” deyip duran annesi “Mücella da kim?” diye sordu. Annesi bile Mücella’nın kim olduğunu bilmiyorken nerede oturduğunu nasıl bulacaktı ki? Sonra aklına bir fikir geldi. Belki de nerede oturduğunu bulmanın bir yolu vardı.
İçeriye gidip ödevlerini aldı ve annesinin yanına gidip yapmaya başladı. Annesi onu eleştirsin diye bilerek kötü yazıyordu. Annesi çok geçmeden başladı söylenmeye:
-Bu ne biçim yazı? Güzel yazmayı bir öğrenemedin gitti! Üst kattaki komşunun kızı Mücella çok güzel yazıyor, maşallah inci gibi. Ya seninki? Nerdeee…
İşe yaramıştı işte! Mücella’nın üst atlardaki komşulardan birinin kız olduğunu öğrenmişti. Gidip üst katlardaki bütün komşulara bakacak ve soracaktı. Koşarak montunu aldı. Tam kapıyı açacaktı ki annesinin sesini duydu:
-Yine bırakmışsın eşyalarını ortalıkta. Hep unutuyorsun zaten. Alt komşunun kızın Mücella var ya, o hep eşyalarını topluyormuş. Darısı başıma…
Eli kapının kulpunda donakaldı, annesi daha az önce Mücella’ya üst komşunun kızı dememiş miydi? Oysa şimdi alt komşunun kızı olduğunu söylüyordu. Sonra annesinin kafasının karışmış olabileceğini düşündü ve bir karar verdi. Önce üst kattaki komşuları gezecek, eğer Mücella’yı bulamazsa alt katlara bakacaktı. En üst katta Mücella diye biri yoktu, bir alt katta da, bir alt katta da… En alt kata kadar geldi ama kimsenin Mücella diye bir tanıdığı yoktu. Hayal kırıklığı içinde eve geri döndü. Belki annesinin kafası çok karışıktı, yanlış şeyler söylüyordu. Annesi matematik çalışmış olamaz mıydı? Böyle düşünerek kendini rahatlattı. Akşam olmasına rağmen hiç iştahı yoktu. Kendini yatağına fırlattı ve anında uykuya daldı-ki bu çok tuhaf bir şeydi, çünkü ne kadar uykusun olursa olsun en erken bir saat sonra uykuya dalardı normalde. Uykusunda matematik çözdüğünü ve herkese kendini Mücella olarak tanıttığını gördü.
2. Bölüm
Ertesi gün öğlene kadar uykulu uykulu gezdi. Ki bu da çok tuhaf bir şeydi çünkü ne kadar geç uyursa uyusun uyandığında o kadar enerjik olurdu ki zıplayarak gezerdi evde normalde. Ama bu normal bir durum değildi zaten, o yüzden normalde olmayan şeylerin olması tuhaf gelmedi ona. Annesi tüm gün Mücella’ya bir yan apartmandaki, bir alt mahalledeki komşunun kızı deyip durdu ama o kadar uykuluydu ki annesinin ne dediğini anlamıyordu; o yüzden yine Mücella’nın kesin bir konumu olmadığını fark etmedi. Zaten öğlen tuvaletten çıktığında aslında iki saat önce okuldan çıkmış olması gerektiğini fark etti ve ağzı bir karış açık kaldı. Annesi:
-Adını Mebrure koymasaydım keşke, her şeye şaşırıyorsun, dedi.
Artık uykusu iyice açıldığı için annesinin dediklerini algılayabiliyordu. Bu yüzden Mücella’nın evini arama çalışmalarını devam ettirdi. Çok geçmeden annesi yine söylenmeye başladı:
-Çok tabletle oynuyorsun. Yan apartmandaki Mücella çok akıllı, ayda bir kere tabletle oynuyor. Ya sen?
Olamaz, diye düşündü, hangi yan apartman acaba? Kuzeydeki mi güneydeki mi doğudaki mi batıdaki mi? Mecbur apartmanlarına komşu olan her apartmanı tek tek gezecekti. Ama bu günler sürerdi! Her gün bir apartmanı gezeyim, diye düşündü, daha kolay olur. Tam montunu alacakken annesi seslendi:
-Kızım; bir arkadaşıma gideceğiz, hazırlan.
Oflaya puflaya üzerini değiştirmeye gitti Mebrure. Daha güzel bir şey giymeliydi. Laf aramızda, annesinin arkadaşlarına gitmeyi de hiç sevmezdi.
Annesinin arkadaşı iki sokak ileride oturuyormuş meğer. Gittiklerinde arkadaşı mutlulukla içeri aldı annesini. Mebrure’ye döndü ve şöyle dedi:
-Kızım da senin yaşında. Arka odada oynayın siz.
Mebrure arka odaya gittiğinde çok sevimli bir kız gördü. O an içine doğdu ve kıza şöyle dedi:
-Sen annemin bana hep övdüğü Mücella olmalısın.
-Sen de annemin bana hep övdüğü Mebrure olmalısın.
-Nereden anladın?
-Çok şaşırmışsın da ondan.
Mücella’nın annesi de ona Mebrure’ye övüyorsa ona soracağı bir şey yok demekti. Mebrure sonunda arayışını tamamladığı için mutluydu. Mücella’ya baktı ve gülümsedi.
