Zeynep Ayten
Beklediği haber gelmiyordu. Dakikalar geçmek bilmiyordu. Oysa akşam olmuştu, yorgundu, bir an önce evine gitmek istiyordu.
Bu saatte kendisinden başka kaç arkadaşı vardı ki evinde olmayan? Herkes akşam yemeğini yemiş, ödevlerini bile yarılamıştı ama o hâlen evine ulaşamamıştı. Kulağı, gelecek haberdeydi fakat haberin gelmeye niyeti yoktu.
Az sonra yanındaki tek yoldaşı da giderse… Bunu düşünmek bile istemiyordu. Aslında böyle olsun istememişti. Bambaşka düşüncelerle gelmişti bugün buraya fakat ne olmuşsa olmuş, erken de gidebileceğini öğrenmişti. Aslında çok değildi bekleyeceği süre fakat zaman geçmek bilmiyordu.
Bunları düşünürken birden irkildi. Aralık kalmış kapıdan içeriye sarı, beyaz tüyleri olan bir kedi girdi. Son derece bilmiş ve bir o kadar da yorgun bir kediydi. Kedileri oldum olası sevmezdi. Şimdi bir de ona katlanmak zorunda kalacaktı. Kediye onu istemediğini belirten hareketler yaptı fakat kedi yılışıktı. Bir yandan garip sesler çıkarıyor bir yandan da uykulu gözlerle bakıyordu.
Babasını düşündü, belki de namazdaydı. Yoksa şimdiye kadar çoktan çıkar gelirdi. Namaz, babası için önemliydi. Namazını kılmadan yola çıksa zaten iyi olmazdı.
Bu esnada tek başına kaldığını fark etti. Kötü mü olmuştu? Evet, kötü bir durumdu fakat zaman biraz geçmeye başlamıştı sanki. Dakikalar ilerliyordu artık. Hızlanmıştı saat.
Beklediği haber sonunda gelmişti. Fakat neye yarardı ki bu saate kalan haber. Ne diyordu zaten şair:
Geçti istemem gelmeni
Yokluğunda buldum seni
Şairler belki de kendisinden daha çok beklemişlerdi. Bir başka şiir geldi aklına:
Artık olan oldu bize
Gelsen de bir gelmesen de
Haber gelmişti. Artık toparlanmalı ve yola çıkmalıydı fakat haber gelmese de olurdu. Zaten her zamanki vakit dolmuştu.
Keşke, keşke biraz erken çıkabilirsiniz, sözünü hiç duymasaydı ve her çarşamba olduğu gibi son dakikaları bekleseydi.
