AYŞEGÜL YILDIZ
ADEN MİRA KARTAL
GAMZE SENA KUYUCU
Kaç yaşımda olduğumu bilmiyordum. Bildiğim tek şey akrabalarımın birer birer dünyadan ayrılmasıydı. Artık kocaman dünyada tek başımaydım. Belki başka insanlar da vardı dünyanın başka yerlerinde fakat onlara ulaşabilecek donanıma sahip değildim.
Aslında birdenbire olmamıştı bu. Kutsal metinlerde yazan tufanlar gibi bir felaket görmüştük önceleri. Bunun sıradan bir doğa olayı olduğunu söylüyordu haber bültenleri. Dünyanın dengesinin bozulduğunu ve aşırı yağışların, ani ısınmaların ve soğumaların yaşanabileceğini belirtiyorlardı. Bir sabah uyandığımızda şehrimizin sokaklarının ırmağa dönüştüğünü gördük. Çoğu evin birinci katları yaşanamaz olmuştu. İlerleyen dönemlerde bulutlar ve güneş arasındaki bir kavga yüzünden bu durumu yaşadığımızı anladık. Güneşin her şeyin hakimi benim, ben olmasam hayat olmaz gibi söylemleri, bulutların gücüne gitmişti ve güneşin önünü perdeleme kararı almışlardı. Bulutlar hiç gitmiyor, yağmur durmadan yağıyordu. Önceleri bunun mevsimlik olduğunu düşünmüştük fakat ilkbahar, yaz, sonbahar, kış hep yağmur yağmıştı. Artık insanlar şehirleri boşaltıp yüksek yerlerde yaşamaya başlamıştı fakat günlerce bitmeyen yağmurdan dolayı artık hayat yaşanmaz bir hale gelmişti. Denizler ve okyanuslar birbirine karışmış yeni yeni ırmaklar, göller ortaya çıkmıştı. Herkes kaçıyordu bir yerlere ve benim de yaşamak için bir yer bulmam gerekiyordu. Arkadaşlarım ve akrabalarımla şehrin en yüksek tepesine çıkmaya ve orada yaşamaya karar vermiştik fakat buraya çıkıncaya kadar yaşlılar ve çocuklar çoktan dünyasını değişmişti. Buraya çıktığımızda yanımda olan birkaç kişi de soğuğa ve açlığa fazla dayanamadı ve nihayet tek kaldım. Mücadeleyi bulutlar kazanmıştı lakin insanlar yaşam mücadelesini kaybetmişlerdi. Yeryüzünde tek başıma kalakalmıştım. Adem bile yeryüzüne tek başına gelmemişti. Havva vardı yanında fakat ben tek başımaydım.
Bulutlar, usul usul dağılmaya başlamıştı fakat güneş görünmüyordu. Gökyüzünde kocaman bir mavilik vardı yalnızca. Gece ve gündüz de fark edilemiyordu. Bu değişimden sonra yeryüzünde kaç canlı kalmıştı merak ediyordum. Yağmurun durmasıyla beraber etrafta usul usul tepecikler belirmeye başladı. Birkaç ay boyunca bulduğum otlarla, ortaya çıkmaya başlayan ağaçların yapraklarıyla, kökleriyle beslenmeye çalıştım. Kaç zamandır görünmeyen kuşlar da yeniden görünür hale gelmişti. Dünyada bir hareketlilik var gibiydi. Aylardır uzak kaldığım şehri merak ediyordum. Sular iyice çekilince şehre doğru bir yolculuk yapmayı düşündüm. Her yer çamur ve su birikintileriyle doluydu fakat yine de yürüyebiliyordum. Şehre indiğimde her yer savaştan çıkmış evlerle dolu gibiydi. Evlerde canlılık belirtisi yoktu. Bazıları yıkılmış bazılarının pencereleri kırılmıştı. Duvarlar, pencereler çamur içindeydi. Şehrin en büyük marketine ulaşmam lazımdı. Belki depolarında, raflarında yiyecek bir şeyler bulurum umudundaydım. Market de yaşanan felaketten nasibini almıştı ama en azından bina sağlam görünüyordu. Dışarıya taşan malzemeler de vardı. Önce dışardaki malzemelerden başladım işe fakat yenecek gibi değildi hiçbiri. Ağaç yaprakları bile daha lezzetliydi. Çamurlara bata bata marketin içine girdim. Birkaç kat yukarıya çıktığımda bunca çabaya değdi, dedim içimden. Bazı raflar hiç zarar görmemiş gibiydi. Paketle, tenekeyle, koliyle hayli yiyecek vardı. Bir rüyada gibiydim. Bulduğum ne varsa hepsinden biraz yedim. Yeniden insan olduğumu, dünyada olduğumu hatırladım. Bir kâbus muydu bu? Eğer değilse ne gibi bir günah işlemişti insanlık? Yalnızca bulutların ve güneşin mücadelesi böyle bir sonuca getirmemeliydi insanlığı. Çok fazla yediğim için uykum gelmişti. Şimdi kendime uyuyacak güzel bir yer bulmak vaktiydi.
Marketin yiyecek bölümünden çıktım ve ev eşyalarının olduğu bölümüne geçtim. Elektronik eşyalar o kadar anlamsız ve boş görünüyordu ki. Oysa önceleri insanlar bunlara sahip olabilmek için ne kadar emek harcıyordu. Şimdi hepsi hantal ve kaba eşyalardı. İşe yaramazdı hiçbiri. Biraz ilerledikten sonra yatakların, bazaların bulunduğu bölüme geldim. Burası da çamurlu ve ıslaktı fakat yataklardan bazıları naylon ambalaj içinde olduğu için kuru kalmışlardı. Birkaç yatağın ambalajını çıkardım ve üst üste koydum. Her tarafı çamur içinde olan ayakkabılarımı çıkardım ve derin bir uykuya daldım.
Kaç saat, kaç gün uyudum bilemiyorum fakat uyandığımda bir sıcaklık vardı etrafımda. Sanki güneş doğmuş ve yaz gelmiş gibi bir sıcaklık fakat gökyüzünde güneş halen yoktu. Bu sıcaklığın nereden geldiğini düşünürken birdenbire yanı başımda bir insan gördüm. Bütün insanların bu felakette öldüğünü düşünüyordum fakat nihayet birini görmüştüm. Şaşkınlıkla:
-Merhaba, ben tek başıma kaldığımı düşünüyordum dünyada. Aylar sonra bir insan görüyorum. Adın ne?
-Güneş, dedi sadece. Adım Güneş ve ben de aylardır ilk kez bir insan görüyorum. İsmiyle ne kadar uyumluydu Güneş. Sarışın, parlak saçlarıyla güneşi andırıyordu. Yüzünü görmediğim güneşi.
Bir süre sohbet ettikten sonra artık benim için güneş doğmuş gibiydi. En azından dünyada tek değildim.
Burada bulduğum yiyeceklerden bahsettim Güneş’e. Birlikte yeni bir hayat kurabileceğimizden bahsettim. Güneş, çok konuşmayı sevmiyordu sadece susuyordu.
Yemeklerin bulunduğu bölüme geçtik ve biraz yemek yedik. Uzun süre yetecek gibiydi bu yemek bize fakat Güneş, doymak bilmiyordu. Durmadan yemek yiyordu ve benimle konuşmuyordu bile. Yemekten yorulduğumuzda yeniden dinlenme, uyuma zamanı geldiğini söyledim. Güneş için de bir yatak hazırladım.
Ne kadar uyuduğumu bilmiyorum fakat uyandığımda şaşkınlıktan dilim tutulmuştu. Güneş yatağa sığmayacak kadar büyümüştü. Onun yanında bir cüce gibi kalmıştım. Oysa böyle bir şey hayal etmemiştim. Belki de rüya görüyorum diye düşündüm. Bu esnada Güneş uyandı. Bu garipliğin nedenini sordum ona. Biraz neşelenmişti. Konuşabiliyordu artık uzun uzun ve sırrını anlattı.
-Ben Güneş, gerçek Güneş. Hani şu aylardır gökyüzünde göremediğin Güneş. Bulutlar beni cezalandırdı ve dünyaya bir insan olarak düşmemi sağladılar. Hep böyle kalacağımı düşünüyordum ama senin sayende yeniden güçlenebileceğimi keşfettim. Ne zamana kadar sürer bu bilmiyorum ama gücümü topladığımda yeniden eski yerime dönebilirim diye düşünüyorum.
Kafam karışmıştı.
-Senin için ne yapabilirim, diye sordum.
-Bana inan ve bana destek ol, dedi yalnızca.
Güneş’e inandım. Onunla ne kadar zaman geçirdik bilmiyorum fakat her geçen gün büyüyor ve etraftaki çamurlar, su birikintileri azalıyordu, kuruyordu.
Bir gün uyandığımda gökyüzünün farklı göründüğünü hissettim. Güneş, nihayet yerine yükselmişti ve bana tebessüm ediyordu. Dünya, normal hâline dönecek gibiydi. Yalnız kalmıştım yeniden fakat yaşanabilir bir dünya bırakmıştı bana Güneş.
Kaç yaşımda olduğumu bilmiyordum. Kocaman dünyada tek başıma olduğumu düşünüyordum. Belki başka insanlar da vardı dünyanın başka yerlerinde fakat onlara ulaşabilecek durumda değildim.
