Akın Eliş
1. Bölüm: İlk Sayfaların Tedirginliği
Okul onun için sıkıcı bir yer olmaya başlamıştı. Belki de okul sıkıcı değildi de arkadaşının olmamasıydı ona okulu sevimsiz gösteren. Yalnızdı. Onlarca sınıfı, yüzlerce öğrencisi bulunan bu okulda yalnızdı. Sınıfın arka sıraları tenha olduğu için genelde arka sıralardan birinde ve tek başına oturuyordu. Tek başına oturmak güzel bir şeydi ama teneffüslerde rahatsızlık başlıyordu. Herkes birileriyle konuşurken, okul bahçesinde dolaşırken, kantine ikişer, üçer kişi inerken o yalnızdı.
Okul onun için bir eziyete dönüşmüştü. Son ders zilini bekliyordu. Okulda yaptığı tek iş buydu aslında. Zilleri saymak… Evine gitmek için can atıyordu. Okula devam etmesi gerektiğini söylüyordu tanıdığı herkes. Zaten devam etmese ne yapacaktı ki? Çalışmasına ailesi müsaade etmezdi. Yapabileceği bir iş de yok gibiydi.
Günler böyle eziyetle geçiyordu. Bir başkasının hayatını yaşıyor gibi yaşıyordu. Kendi hayatını uzaktan seyrediyordu. Sıkıcı bir film gibiydi hayatı, bir türlü ilerlemeyen bir roman gibiydi.
Kısa cumartesi ve pazar tatili sona ermiş, yeniden pazartesinin boğuculuğu başlamıştı. Hafta sonlarının nasıl geçtiğini anlamıyordu bir türlü. Sanki saatler hızlanıyordu okul olmadığı zamanlar. Okul olduğunda ise saatleri yavaşlatan bir sistem kurulmuştu dünyaya.
Pazartesiydi. Çoğu insanın hayatındaki en zor günlerden biri olan pazartesi. Az sonra kalkacak, okul yoluna düşecek ve zilleri saymaya başlayacaktı. Hangi derslerin olduğu önemli değildi. Derslerin hepsi aynıydı. Arkadaşlarının çok sevdiği beden eğitimi, müzik gibi dersler bile onun için matematik dersinden farksızdı. Programa göre çantasını ayarlamak, kitaplarını yerleştirmek gibi tuhaf alışkanlıkları yoktu. İçinde tüm kitaplarının bulunduğu kocaman çantayı her gün getirip götürüyordu ve çantanın kulpu kopmak üzereydi.
Kafasında bu düşünceler dolaşırken evden çıktığının, servise bindiğinin farkında bile değildi. Servis şoförünün açtığı müzikle kendine geldi. Yan koltuk boştu. Diğer koltukların tümü doluydu. Bu esnada koltuğunun önündeki cepte bir kitap gözüne ilişti. Normalde kitaplara karşı ilgisi yoktu. Bu kitabı da önceleri görmezden geldi. Belki üzerinde sahibinin ismi yazılıdır düşüncesiyle kitabı aldı ve sayfaları çevirmeye başladı. Bir isim arıyordu kitabın üzerinde fakat yoktu. Kitabı tam yerine koyacaktı ki arka sayfada bir isim gördü: Talha Yavaş. Bu kendisinin adıydı. Kitapta kendi adını görmek onu tedirgin etmişti. Yazıya dikkatle baktı, kendi el yazısıydı bu ismi yazan. Kitabı yerine istese de bırakamazdı artık. Kitabı çantasına koydu, zaten okula da ulaşmışlardı.
Okulun kalabalık manzarası bir süreliğine bulduğu kitabı unutturmuştu ona. İçeriye girdi ve sessizce sınıfına, arka sıralara geçti. Tam çantasını yerine koyuyordu ki kitabı hatırladı. Kitabı çıkardı ve masanın üzerine bıraktı. Okumak içinden gelmiyordu fakat yapacak bir şey de yoktu. Belki de birileri şaka yapıyordu ona bu kitaba adını yazarak. Bunu düşünmekten vaz geçti çünkü kitaptaki yazı kendisinin el yazısıydı.
İlk ders başlamıştı ve o da kitabın ilk sayfasını çevirmiş, okumaya başlamıştı bile. Kitabın kahramanının adı da Talha’ydı. Bütün bu yaşadıkları tesadüf olamazdı. Kitap adeta onu içine çekiyordu. Kitap bir pazartesi başlıyordu. Tıpkı içinde olduğu gün gibi. Kitapta da saat sekiz otuz civarıydı. Tıpkı içinde bulunduğu saat gibi. Kitapta da öğretmen sınıfa girmiş ve ders anlatmaya başlamıştı ve Talha arka sırada bir kitap okuyordu. Tıpkı kendisi gibi. Daha fazla okuyamayacak kadar gerilmişti. Kitabı kapatıyordu ki öğretmen hırsla seslendi:
-Talha Bey bu konuları zaten bitirmiş olduğundan açmış kitap okuyor. Değil mi Talha? Senin bu konulara ihtiyacın yok?
Tüm sınıf kahkaha atıyordu. Öğretmen de onlara katılıyordu. Bir an sınıftan çıkıp gitmek istedi fakat kalkamadı.
Kısa bir süre sonra öğretmen Talha’ya sınıfın kapısını gösterdi ve çıkıp elini yüzünü yıkamasını kendisine geldikten sonra sınıfa girmesini söyledi.
Talha dışarıya çıktı. Gerçekten de elini yüzünü yıkamaya ihtiyacı vardı. Biraz da dışarda dolaştı. Aslında derse girmeye hiç niyeti yoktu fakat kitap onu çok etkilemişti. Gitmeli ve kitaba devam etmeliydi. Yoksa bu yaşadıkları bir rüya mıydı? Rüya olsa yüzünü yıkadığında hissettiği serinliği hissetmezdi. Gökyüzüne baktı, okulun etrafına baktı ve yeniden sınıfına gitmeye karar verdi. İçeriye girdiğinde arkadaşları hafifçe tebessüm ettiler. Öğretmen de tebessümlü bir yüzle sırasına geçebileceğini işaret etti. Sırasına oturdu ve kitabını bu kez masanın üzerine çıkarmadan okumaya başladı. Kitaptaki kahraman da dersten dışarıya çıkmış, elini yüzünü yıkamış ve yeniden sırasına geçerek oturmuştu. Artık bu kitap onu tedirgin etmeye başlamıştı fakat heyecanlı ve meraklı bir tedirginlikti bu. Kitaba sınıfta devam etmenin anlamı yoktu. En iyisi eve gidince sakin kafa ile okumalıydı kitabın kalan sayfalarını. Kitabını usulca çantasına koydu. Bu esnada ders zili çalmıştı.
2. Bölüm: Kitabın Esrarı
Talha, günün kalan kısmını derslerin bitmesini, akşamın olmasını bekleyerek geçirdi. Yavaş da olsa zaman geçti ve dersler bitti. Okul çıkışında servisine bindi. Her şey, daha önceki günler gibiydi. Yalnızdı yine. Konuşabileceği ya da yanına oturabileceği kimse yoktu. Aynı koltuğa ve yine tek başına oturdu. Dışarıyı izlemek istedi fakat ezberlemişti bu yolları. İzlemenin bir anlamı yoktu. Servis şoförünün çaldığı şarkıları bile istemsizce ezberlemişti. Günlerdir yaşadığı dümdüz hayatın ilk kez dışına çıkmıştı bu sabah. Bir ara gözleri kitabı bulduğu yere kaydı. Bu kez bir şey göremedi. Kitabını çıkarıp eve gidinceye kadar okumak istediyse de vaz geçti. Korkuyordu sanki kitapta yeniden kendisine ait olayları okumaktan. Zaten akşamüzeri sindire sindire okumayı planlamıştı. Evine ulaştı. Akşam yemeğini yedikten sonra odasına kapandı. Masasına oturdu ve çantasından kitabını çıkardı. Odasına çay getiren annesi Talha’yı masa başında görünce çok sevindi. Duygulandı. Üstelik önünde bir kitap vardı Talha’nın. Daha fazla rahatsız etmemek için sessizce odadan ayrıldı.
Yalnız kalan Talha kitabı incelemeye başladı. Önce kaldığı yerden devam etmek istiyordu fakat ilerleyen sayfaları da merak etti. Okuduğu sayfaların ilerisinin boş olduğunu gördü. Sabah buna dikkat etmemişti. Yalnızca o yaşadıkça, başından olaylar geçtikçe sayfaların dolduğu düşüncesine kapıldı. Sayfaları inceledikten sonra kapağına bakmaya başladı kitabın. Arka kapağında bir sağa ve sola hareket edebilen bir düğme gördü. Parmağı ile yokladı, düğme gerçekten hareket edebiliyordu ve sol tarafta çekilmiş durumdaydı. Düğmeyi parmağıyla sağa çekti. Bunun ne işe yaradığını anlamamıştı ama kitabın sayfalarına tekrar döndüğünde boş sayfaların da dolduğunu fark etti. Bu, inanılmaz bir şeydi. Yeniden düğmeyi sola çekti ve sayfalara baktı. Az önce yaptığı işlemler hatta annesinin odasına giriş çıkışı bile kitaba eklenmişti.
Kitabı kapattı, gözlerini de kapattı. Eğlenceliydi bu kitap lakin biraz da endişe vericiydi. Düşündü, galiba kitabın arka sayfasındaki düğmeyi sola getirdiğinde geçmişte yaşadığı şeyler kitap sayfalarına kaydoluyordu. Demek ki düğmeyi sağa aldığında gelecekte yaşayacakları kitapta yazıyordu. Bu tüyler ürperticiydi. Bir insanın geleceğini sayfa sayfa okuyabilecek olması korkunç bir şeydi. Buna cesareti yoktu. Düğmeyi tam ortaya aldı ve kitabı kapattı. Gözünün önünde durmasın da rahatsız olduğu için kitabı yatağının altındaki boşluğa itti.
3. Bölüm: Kilit
Gece boyu bir sağa döndü bir sola. Sağa sola dönerken bile kitabın arkasındaki düğmenin yönleri geliyordu aklına. Düşünmekten yorulduğu vakit uyumamış da sızmıştı adeta. Rüya görmemişti. Aklında dün bulduğu kitapla uyandı. Yataktan kalkmadan elini yatağın altında gezdirdi. Kitap orada duruyordu. Aslında yaşadıklarının bir rüya olmasını çok istiyordu. Kitabı bulamayacaktı ve bunun bir rüya olduğuna kendini ikna edecekti fakat kitap orada öylece duruyordu. Yaşadıklarını, yaptıklarını okumak anlamsızdı. Zaten yaşadığı, gördüğü sıkıcı hayatı bir kez de sayfalarda okumanın ne anlamı vardı ki? Belki de kitabın asıl işlevi gelecekte yaşanacaklarla ilgiliydi. Hayatına bir yön verebilir, kaderini bile değiştirebilirdi. Kitabı bunun için kullanabilirdi. Arka kapaktaki düğmeyi sağa kaydıracak ve gelecekteki tüm hayatını okuyacaktı. Buna göre bir plan yapıp kendi kaderini değiştirecekti. Bu fikir güzel ama bir o kadar da korkutucuydu. Kitabın belki de bilmediği başka özellikleri de vardı. Sadece kapağına, iç sayfalara bakarak böyle bir karar vermişti ama başına gelecekleri düşündükçe ürperiyordu.
Hızlıca giyindi fakat kitabı yerinden almaya cesareti yoktu. Çantasını hazırlarken kitabı yerinden aldı. Biraz tozlanmıştı. Arka kapağındaki düğme tam ortadaydı. Sayfalara baktı hızla. Dün geceden beri birkaç sayfa ilave olunmuştu sadece. Düşünceleri ve endişeleri yazmıyordu sayfalarda. Kitabın kapağındaki düğmeyi sağa alarak kendi geleceğini okumaktan başka bir şey aklına gelmiyordu. Okul saati gelmişti ve servis kapının önünde kornaya basıyordu. Telaşla evden ayrıldı. Servisine bindi. Nasıl olsa yanında kimse yoktu ve yaklaşık bir saat serviste geçecekti. Kitabın kapağındaki düğmeyi sağa çekmenin tam zamanıydı. Kitabı eline aldı ve düğmeyi sağa çekmeye çalıştı. Düğme sağa gitmiyordu. Epeyce zorladı düğmeyi hareket eder gibi olmuştu fakat kilitlenmiş gibiydi. Ters yöne çekerek sıkışmayı gidermeye çalıştı, başaramadı. Çantasından anahtar, kalem gibi nesnelerle düğmeyi çekmeye çalıştı, yine olmadı. Hiç hesaba katmadığı bir durumdu bu. Hem endişenin hem de merakın zirvesindeydi. O kadar çok uğraştı ki düğmeyle okula geldiğinin farkında bile değildi. Servis şoförü:
-Talha Bey, sabah beri neyle uğraşıyorsun sen? Okula gitmeye niyetin yok mu? İnmeyeceksen ben diğer okulların servisini yapmaya gidiyorum, haberin olsun, dedi.
Talha, kitaptan başını kaldırdı ve yıldırım hızıyla sınıfına doğru koştu. Kitap elindeydi.
Her zamanki yerine geçti. Kitabını açtı, yeni sayfalar dolmuştu kitabında. Ne kadar sıkıcıydı kendi hayatını okumak bir kez daha. Akşama kadar elinde kitapla dolaştı. Bulduğu her nesne ile düğmeyi oynatmaya çalıştı. Belki de paslanmıştı düğme. Yağ veya pas sökücü işe yarayabilirdi. Akşam eve gidince bunu denemeyi düşündü fakat bu düğme metal değildi. Üstelik kitaba da zarar verebilirdi. Çaresizlikten düşünüyordu böyle şeyleri. Yardım isteyebileceği kimse de yoktu. Mesela arkadaşlarından birinden yardım istese önce kitabın hikayesi sorulacak sonra da sınıfta alay konusu olacaktı. Ailesine anlatsa bu yaşadıklarını kesinlikle tüm akrabalara rezil olacak, üstüne üstlük psikoloğa, psikiyatriye bile götüreceklerdi Talha’yı. Bu sorunu kendisi çözmeliydi.
Tıpkı serviste olduğu gibi okulda da zaman çok çabuk geçmişti. İlk kez bu kadar çabuk bitmişti gün. Evine döndüğünde Talha’nın ilk işi bu düğmeyi hareket ettirmek olacaktı. Yemek bile yemeden odasına geçti. Daha sonra babasının alet çantasını aldı. Tornavida, pense, çekiç, falçata… ne bulduysa hepsiyle düğmeyi oynatmaya çalıştı fakat olmuyordu bir türlü. Düğme kilitlenmişti bir kez ve ilerlemiyordu ne sağa ne sola. Kitabın arka kapağını kesip parçalamayı düşünmüştü ki bu düşüncesinden utandı. Bir kitaba bu şekilde davranış hiç hoş değildi. Belki de düğmeye söylemesi gereken bazı sihirli sözler vardı. Masallarda öyle olmuyor muydu? Nefes aldı, gözlerini kapadı ve:
-Açıl düğme açıl, dedi.
Sonra yaptığının aptalca olduğunu düşündü. Çaresizlik neler yaptırıyordu insana?
Yemeğini yedi, ara sıra odasından çıktı. Çok uğraştı fakat olmuyordu, kitap kendini kilitlemiş gibiydi. Yorgundu. Kitabı yastığının kenarına bıraktı ve uykuya daldı.
Ertesi sabah yorgun uyandı Talha. Hiç uyumamış gibiydi. Hazırlığını yaptı, dışarıya çıktı ve servise doğru yürüdü.
Yalnızlığını unutturmuştu kitap ona. Zihni hep bu kitapla doluydu birkaç gündür. Yerine oturdu. Kitabı bulduğu ilk gün geldi aklına. Kitaptan kurtulmalı ve hayata dönmeliydi. Kitabı bulduğu yere doğru uzattı. Geriye çekildi, kitaba yeniden baktı. Son sayfasında adı yazıyordu, kendi el yazısıyla adı yazıyordu. Burada bırakması belki de uygun değildi. En azından o sayfayı karalamalı ya da yırtıp almalıydı. Kitaba uzandı, sayfaya baktı ancak ismi silinmişti. Bir emaneti uzatır gibi asıl sahibine kitabı yerine koydu. İçinde küçük bir burukluk vardı. Adını koyamadığı his… Kaybetmiş miydi? Neyi kaybetmişti ki? Olması gereken bu muydu? Böyle mi bitmeliydi bu macera? Belki de en iyisi böyle bitmesiydi.
Servisten inerken kitaba el salladı. Servis şoförü kendisine el sallandığını düşünerek:
-İyi dersler Talha Bey, dedi.
