MANİLER

Umut Pekyiğit

Elimde var bir bere
Söyle gideyim nere
İbrahim hep zıplıyor
Sanki olmuş bir pire

Yiğit İbrahim Karain

Elime kalem aldım
Ve hayallere daldım
Umut’a sözlerim var
Başımı derde saldım

MAVİŞ

Mustafa Aktaş

Sen olmasaydın
Ne yapardım ben
Canım çok sıkılırdı
Öğle araları ve akşam
Ne yapardım sensiz

Hem çok uysal
Hem çok şirinsin
Seni çok seviyorum
Maviş

MÜNÜŞ

Mustafa Aktaş
                Babaannem Münnever’e…
Sen bize 
Dört kuzene
Her zaman baktın
Bakar gibi bir çiçeğe
Biraz büyümüş olsak da
Çok zorlansan da
Bakıyorsun bize hâlâ
 
Bırakıp pes etmedin
Bizi terk etmedin
Artık iki lafımızdan biri
Münüş
Sen olmasan nasıl büyürdük
Nasıl gelirdik bu yaşlara

MANİ

 Mustafa Aktaş

                    Babaannem Münevver için...
Babamın annesisin
Mutlu ediyor sesin
Sen nasıl sevilmezsin
İkinci annemizsin

HIRSIZ MÜŞTERİNİN SONU

 
Zeynep Gökçe Yılmaz

    Bir gün kitapçı  her zamanki gibi kitap satıyormuş. İçeriye bir müşteri girmiş. Kitapçı:
    -Hoş geldiniz, hangi tür kitaplara bakmak istersiniz, demiş. 
    Müşteri:
    -Ben bir konuyla ilgili bir kitap bulamadım, kitaplara bakmaya geldim, demiş. Kitapçı:
    -Tamam, bir şey seçerseniz lütfen beni çağırın, demiş. 
    Müşteri bir süre sonra kitapçıyı çağırmış. Kitapçı:
    -Efendim, bir konu seçtiniz mi, diye sormuş. Müşteri:
    - Ben konu belirlemedim ama bir kitap seçtim, demiş. Kitapçı:
    -Hangi kitap, diye sormuş. 
    Müşteri seçtiği kitabı göstermiş ve kasaya gidiyormuş gibi yapmış. Sonra giderken kitabın etiketini çıkarmış ve kitabın parasını ödemeden çıkmış. 
    Kitapçıdan sonra parfümcüye gitmiş. İçeri girdiğinde parfümcü:
    -Hoş geldiniz, ne tür parfüm istersiniz, diye sormuş. Müşteri gibi davranan hırsız:
    -Parfümlere bakıp seçsem olur mu, diye sormuş. Parfümcü:
    -Olur, bir parfüm seçtiğinizde beni çağırın, demiş. Müşteri gibi davranan hırsız:
    -Olur, seçtiğimde sizi çağırırım, demiş. 
    Hırsız iki tane pahalı parfüm seçmiş. Parfümcü:
    -Nasıl bir koku seçtiniz, diye sormuş. Hırsız parfümleri göstermiş ve tekrar kasaya gider gibi yapmış. Dışarı çıkmış. 
    Bir telefoncuya da aynı şekilde girip bir telefon ve tablet çalmış. Kimse görmediği için parasını ödemeden kaçmış. Kameralar kontrol edilince parfümcü polisi aramış. Polis hemen hırsızı bulmuş ve hırsız on yıl hapis yatmış. 

İRTİBAT

Üner Taha Aydemir 

Yaşamak irtibatta olmaktır 
Yıldızlarla, bulutlarla
Ve irtibat kurmaktır
Denizlerle, dağlarla

Yaşamak haber vermektir
Nefes aldığını
İçinde boğulduğun zamana
Dünyaya

İrtibat kesilince bir gün
Kuşlarla, yağmurlarla
Haberi gelmeyince erken açan çiçeğin
Yaprak döken iğdenin
Yaşamadığını anla

TRRRRUM

 

Üner Taha Aydemir

    Nereden duymuşsa şöyle bir şiir duymuştu:
    trrrrum,
    trrrrum,
    trrrrum!
    trak tiki tak!
    makinalaşmak istiyorum!
    Boş zamanlarında ya da söyleyecek bir sözü olmadığında hemen bu dizeleri söylerdi. Şairini tanımazdı zaten edebiyatla, şiirle de pek arası yoktu. Hatta kitap okumayla arası yoktu. Yine de okuması istenen kitapları kaşla göz arasında bitirirdi ama keyif almazdı. Onun ilgisi makinalaraydı. Bir yerde bir makine sesi duymayagörsün. Ne tarz bir cihazdan geldiğini, ne kadar güçle çalıştığını ezberden söylerdi ama çoğu da tutmazdı. 
    Daha önce evde epey eşyayı hurdaya ayırmak zorunda kalmıştı ailesi onun yüzünden. Önce annesinin dikiş makinesi, onun makine sevdasından nasibini almıştı. Bir kez ip sardığı için makinesiyle uğraşan annesine yardım etmek istemiş, saatlerce makineyi sökmüş, sonra toparlayamamış, eskisinden beter bir vaziyette makine hurdaya dönmüştü. Ama içini görmüştü ya makinenin, işleyişini anlamıştı bunlar onun için büyük bir keyifti. İçinde bir motor olmamasına rağmen bir kez de televizyon yeniletmişti ev halkına. Televizyona yeni özellikler ekleyebileceğini iddia etmiş, antensiz de çalışabileceğini söylemiş, üstelik elektrikten de tasarruf edebilecekleri uygulamalar yükleyeceğine herkesi inandırmıştı. Bir haftalık uğraştan sonra televizyonda yalnızca sarı bir ışık kalmıştı. Kendisine o kadar güveniyordu ki az yakan bir duvar lambası icat ettiğine ailesini inandırmaya çalışmıştı. Tepedeki lambayı çıkarıp artık duvardaki televizyonu lamba yerine kullanmayı çağın buluşu olarak görüyordu. Hatta komşularına, arkadaşlarına televizyonlarını lambaya çevirmeyi teklif etmişti. O günden beri arkadaşları ve akrabaları onun gerçek ismini bırakarak Edison, diye hitap etmeye başlamışlardı. 
    Yalnızca bu eylemlerini evde gerçekleştirmekle kalmıyordu. Okulda hatta okula gidip geldiği serviste bile onun izleri vardı. 
    Teneffüs zilinin sıkıcı olduğunu her fırsatta söylemiş, okul idaresi müsaade ederse keyifli melodiler yükleyebileceğini her teneffüs ve her gün farklı melodiler şeklinde zilin çalacağını söylüyordu. Okul idaresi bunların zaten mümkün olduğunu söyleyince derse geç giren öğretmenlerin adının da anons edileceğini belirtti Edison, kendisinin yapacağı sistemde. Okul müdürü hayli heyecanlanmıştı ancak bir haftalık uğraş sonunda yaptığı sistem her teneffüs farklı bir melodi çalıyordu çalmasına. Yalnız derse girmeyen öğretmen olarak okul müdürünü ve yardımcılarını anons ediyordu. 
    Boş zamanlarında vakit geçirmeyi sevdiği tek yer şehrin sanayisi idi. Orada saatlerce yapılan işleri izliyor fakat kimseye fikrini söyleyemiyordu. Söylese de dinleyen olmazdı zaten. Aslında en büyük hayali bir araba yapmaktı. Arabada hem motor vardı hem elektronik hem mekanik. Bir araba yapsa artık kimseye kendisini ispat etmek zorunda kalmayacaktı. 
    Her zamanki sanayi ziyaretlerinden birinde eski otomobiliyle dolaşan yaşlı bir amca dikkatini çekmişti. Dükkan dükkan dolaşan bu adam ustalarla tartışıyor, bir şeyler söylüyor, kızıyor sonra başka bir dükkana gidiyordu. Sanayinin çıkışına geldiğinde arabası olduğu yerde kaldı. Adam araçtan indi birkaç ustaya seslendi ama dönüp bakan yoktu. Adam çaresizce kaldırımın kenarında dururken onun haline üzüldü. Çok basit bir sorunu var aracın oysa, diye içinden geçirdi. Birkaç kablo ile halledilebilecek bir şeydi. Kaldırım kenarında oturan adama yaklaşıp:
    -Geçmiş olsun, galiba arıza yaptı, dedi. Adam başını kaldırmadan:
    -Sizin eseriniz! İki haftadır şu sanayide gezmediğim usta kalmadı. Senin ustan da görmüştür ihtimal ama bir çözüm bulamadı kimse, dedi. 
    -Ben de usta sayılırım ama dükkanım yok, diye karşılık verdi ihtiyar adama. İhtiyar adam bu sözler üzerine kendisiyle kimin konuştuğunu görmek için başını doğrulttu:
    -Senin okulun yok mu? Bırak eğlenceyi Allah aşkına, diyerek tekrar önüne baktı. Bu esnada aracın ön kaputunun açık olduğun gören Edison:
    -Amca, ben işaret verince aracı çalıştır, dedi. İhtiyar birden tebessüm etti. Yüzünde umut belirmişti. Aslında umut değildi de bu, kendisiyle birilerinin ilgilendiğini görmenin sevinciydi belki de. 
Edison kaputun altında bir şeyler yapıyor, uğraşıyor, kendinden emin bir biçimde:
    -Elbette çalışmaz bu araç, diyordu. İki üç saat geçmişti ama ihtiyarın beklediği işaret henüz gelmemişti. Üstelik aracın içinden bazı parçalar sürekli dışarıya, sağa sola atılıyordu. Elleri, yüzü yağ ve kir olmuştu Edison’un. Onun bu hararetli çalışmasını gören ustalar da birer ikişer başına toplanıp onu izlemeye başladılar. Onların geldiğini gören Edison zaman zaman onlardan alet, kablo, tornavida istemeye başladı. İhtiyar içinden: Allah gönderdi bu çocuğu, diyordu. 
    Vakit akşam olmuştu ve bütün ustalar Edison’un işinin bitmesini bekliyordu. Nihayet Edison işareti verdi aracın sahibine ve araç tek marşta çalıştı. Bu büyük bir başarıydı. Ustalar şaşkındı çünkü bu araç artık işe yaramaz demişlerdi. Edison yüzü, gözü yağ içinde gülümsüyordu. İhtiyar araçtan indi ve sarıldı Edison’a. Artık veda zamanı gelmişti. Borcunu sordu ihtiyar, Edison:
    -Duanız yeter amca, diye cevapladı. Tekrar aracına dönen ihtiyar bir silecekleri çalıştırıyordu sürekli. Sonra uzun uzun korna çaldı. Dörtlü lambalar sistemli biçimde yanıyor, sönüyordu. Farlar disko ışıkları gibi açılıp kapanıyordu. Sonunda araç hareket etti ancak silecekler, korna, lambalar hepsi çalışıyordu durmadan. İhtiyar inerek:
    -Delikanlı, frene basınca korna çalıyor, gaza basınca silecekler çalışıyor, vitesi takınca lambalar yanıyor, kornaya basınca araç geri gidiyor. Peki ama ileriye nasıl gidecek, diye sordu. Edison bir süre düşündü:
    -Hepsini bu sürede nasıl öğrendiniz, maşallah amca, dedi. Aracı ilerletmek için klima düğmesini açmayı deneyin, vites artırmak için de klima seviyesini tercih edin bakalım. 
    İhtiyar, söylenilenleri yaptı, işe yarıyordu. Buna alışması zaman alacaktı ama olsun, aracı çalışıyordu. Edison araca yanaşarak:
    -Pencere düğmelerinin ne işe yaradığını biliyor musunuz? Aracınızı daha keyifli kullanın diye yanıp sönen renkli ışıklar ekledim. Sağ cam tuşunda mavi ışık var. Sol cam yeşil, arka camlar kırmızı ve sarı. Gerektiğinde trafik lambası olarak bile kullanırsın bunu, dedi. 
Yanından ışıkları yanıp sönerek, korna çalarak, silecekleri son sürat çalışan araç geçerken Edison baktı, bir nefes aldı, şimdi zamanıydı bu şiirin:
    trrrrum,
    trrrrum,
    trrrrum!
    trak tiki tak!
    makinalaşmak istiyorum!

CANATAN'IN SERÜVENLERİ

     Atıf Kaan Salar, Akın Eliş

    Eve Dönüş

    Canatan kendine geldiğinde ülkesinde, olayların ilk başladığı yerdeydi. Her şey biraz küçülmüş gibi geliyordu. Ağaçlar eskisi kadar yüksek değildi, dağlar da öyle. Oltasını eline almaya çalıştı. Minicik kalmıştı olta. Yine başka bir mekânda mıyım, diye düşündü ama hayır, burası kendi ülkesiydi. Evine doğru yürürken etraftakilerin kendisine şaşkın bakışları dikkatini çekiyordu. Sanki herkes küçülmüştü etrafta ya da gittiği yerlerde yaşadıklarından dolayı öyle görüyordu. Artık çok yorulmuştu, bir şey düşünmek istemiyordu. İlerlerken arkadaşlarını gördü. Arkadaşları onu görünce hep güler, alay ederdi. Bu sefer gözlerinde korku ve endişe vardı. Yine aynı şeyi söyleyecekler ve aynı cevabı verecekti. Kimse bir şey demeyince doğrudan konuşmaya başladı Canatan:
    Demeyin Junior bana
    Ahırda olur dana
    Beni küçük görüp de
    Atmayın siz yabana, dedi. O sırada arkadaşlarından biri Canatan’ın yanına geldi:
    -Küçük görmek mi, dedi. Canatan sana ne oldu? Hepimizden büyüksün artık. Bunları söylerken arkadaşı Canatan’a buluta bakar gibi bakıyordu. Canatan, ellerine kollarına baktı. Burnunu yokladı. Diğer arkadaşlarını yanına çağırdı. Hepsinden büyük bir dev olmuştu artık. 
    Hadi deyin Junior bana
    Bir bakın şu Canatan’a
    Hepinizden büyüğüm ben
    Durunca bakın yan yana…

                                                        S   O   N

CANATAN'IN SERÜVENLERİ 3

 Atıf Kaan Salar, Akın Eliş

Ejderler Alemine Yolculuk
    Canatan yeni ve büyük bir sandıkla yine bilinmezliklerin ucundaydı. Sandığı açmaya çalıştı, evirdi, çevirdi. Bu sandık da açılmıyordu. Büyük bir sandıktı ve altına bakması da gerekiyordu. Çünkü küçük sandıkların altında hep notlar oluyordu. Güç bela sandığı yan çevirdi ve yine bir notla karşılaştı:
    Sonuna geldin artık
    Kutuya vurma tık tık
    Kolay değil bu sefer
    Ama çabaya değer
    Ayağın altına bak
    Sana gerekli tırnak
    Notu okuyan Canatan sıkılmaya başlamıştı ama merak da ediyordu. Hoşuna gitmişti kendisiyle alay eden arkadaşlarından uzakta yeni yerler görmek, maceralar yaşamak. “Ayağın altına bak” yazısını birkaç kez okuyunca ayaklarının altındaki kumu kenara çekmeye başladı. Eline bir şeyler takıldı. Bir düğmeye benziyordu bu. Etrafındaki kumları temizleyince ortaya bir tuş çıkmıştı. Avucuyla bu tuşa bastırdı ve anında oturduğu yer içine göçtü. Sandık da yanına düştü. Yine başka bir âleme ulaşmıştı. Burada insan ya da dev görünmüyordu. Büyük, kocaman ağaçlar vardı. Otlar bile kendisinden büyüktü. O sırada tepesinde bir gölge gördü. Kocaman bir sinekti bu. Kendisini sakladı sinekten. Bir süre sonra cam gibi bir şeyin önünde durdu. Eliyle dokundu o esnada bu camın üzerine bir duvar indi. Şaşkındı. Sonra büyük bir gürültü duydu. Meğer bir ejderhanın ayaklarının dibindeymiş Canatan. İlk kez ejderha görüyordu. Ejderha küçücük bir sinek gibi gördüğü Canatan’a yakından bir kez daha baktı:
    -Kimsin ve burada ne arıyorsun küçük böcek, dedi. Bu cümlenin soğuk bir esinti oldu ve bazı yerler buz tuttu. Canatan az kalsın donuyordu. 
    -Böcek mi!.. Küçük olabilirim, buna alıştım ama böcek değilim, bir devim ben. Lütfen küçümsemeyin, dedi. 
    Ejderha kahkaha attı:
    -Dev ha! Sen nerenin devisin, dev görmedin mi hiç?
Canatan üzüldü:
    -Peki, ben böcek devim. Buraya isteğim dışında geldim. Şu yanımdaki kutu beni buralara sürükledi.         Sen kimsin, burası neresi? 
    Ejderha:
    -Burası ejder ülkesi. Burada ejderhalar yaşar ve savaşır. İki büyük ejderha kabilesi var burada. Diğer kabileye düşmüş olsaydın bu kadar çok konuşamazdın, yaşayamazdın bile. Neyse ki bizim kabile biraz yabancıları sever küçük böcek, dedi. Bunun üzerine Canatan:
    -Kabilelerin ismi ne peki, diye sordu. Ejderha:
    -Buzderha ve Odderha, dedi. Biz Buzderha kabilesindeniz, benim adım Buzmahmut. 
Buzmahmut, bunları söyledikten sonra kabilelerin niçin savaştığını anlatmaya başladı:
    -Yıllar yıllar önce aslında bizim aramızda bir sorun yokmuş. İlk ejderhalar arasında bir uyum ve kardeşlik varmış. Sonra nasıl olduysa tıpkı senin buraya geldiğin gibi başka dünyalardan başka yaratıklar bizim mekânımıza gelmişler. Odderhalar bu yeni gelen yaratıklara doğrudan savaş açmışlar. Buzderhalar yani bizim atalarımız ise tanımadan savaşmanın anlamsız olduğunu söylemiş fakat çok geçmiş artık. Yeni gelen yaratıkların tamamını yok etmiş Odderhalar. O gün bu gündür birbirimizle mücadale halindeyiz. 
    Sözleri duyan Canatan bir kez daha Buzderhaların yanına düştüğü için sevindi. Bir yandan da bu anlamsız savaşı sona erdirmek gerektiğini düşünüyordu ancak onların yanında küçük bir böcekti. Buzmahmut, Canatan’a ülkelerini gezmeyi teklif etti. Canatan, sandığını da yanına alarak Buzmahmut’un sırtına bindi. Buzmahmut, kuyruğu ile Canatan’a yardım etti. Değişik, çok değişik bir ülkeydi burası. Dağlar, ağaçlar, bitkiler her şey kocamandı. Sanki bir masal alemi gibiydi. Gezi bittikten sonra Canatan aklından geçenleri Buzmahmut’a söyledi. Buzmahmut ise bunun çok zor olduğunu söyledi. Kavimlerin her ikisinin de bilgelerinin bulunduğunu ve önce onları ikna etmek gerektiğini söyledi. 
    Buzderhalar’ın bilgesi anlayışlıydı ancak Odderhaların bilgesi çok sinirli bir ejderhaydı. Yanına yaklaşmak isteyen bile yanıyordu çoğu zaman. Böyle duymuşlardı. Buzderhalar’ın bilgesine gittiler birlikte. Sakallı ve yaşlı Buzderha Canatanı dikkatle dinledi ve fikirlerini önemli buldu. Şayet Odderhalar bunu kabul ederse bu kendi ülkeleri için barış ve mutluluk getirecekti. 
Odderhalar’ın ülkesine girmek çok kolay değildi. Bunun için bir plan yapmak gerekiyordu. Canatan ufak bir canlıydı onlar için. Giderek ön görüşmeyi yapmayı deneyebilirdi. 
Canatan bir gece dinlendikten sonra ertesi gün Buzmahmut tarafından Odderha diyarının sınırına bırakıldı. Canatan bir sürü yürüdükten sonra tepesinde bir sıcaklık hissetti. Ardından bir konuşma duydu:
    -Bu yiyecek parçasını buraya kim düşürmüş?
    Canatan, kendisinden bahsedildiğini anladı ve:
    -Ben Canatan Canatan
    Barış için can atan
    Her şeye mutlulukla bakan
    Odderha, Buzderha
    İkiniz de ejderha, dedi. Tepesindeki iki Odderha gülmeye başladı ve bir böcekle oynar gibi Canatanla oynamaya başladılar. Canatan’ın konuşması hoşlarına gitmişti. Canatan:
    Beni götürün bilgenize
    Mesajım var hepinize
Odderhalar Canatan’la biraz konuştuktan sonra onu bilgelerine götürmeye razı oldular. Canatan onların konuşmasını çok istemiyordu çünkü onlar konuştukça terliyor, ısınıyordu. Sonunda bilge Odderha’nın huzuruna gelen Canatan, sevimliliği ile onu da etkilemeyi başardı ve fikirlerini söyledi. Bilge önceleri çok sinirliydi ve sürekli etrafa ateş atıp duruyordu. Sakinleşti bir süre sonra. Bilge:
    -Atalarımız zamanında çok mücadele etmiş ve bizimki yıllardır süren bir savaş. Şimdi durup dururken barışmak atalarımıza ihanet olmaz mı, dedi. 
    Canatan:
    Sizinki yanlış bakış
    Yanlış üstüne yanlış
    Hadi kırmayın beni
    Başlasın büyük barış, dedi. Biraz daha konuştu ve barışın öneminden, kendilerine katkısından bahsetti. Odderhaların bilgesi:
    O halde yarın büyük barış için buluşalım, dedi. Buluşmanın yerini ve zamanını söyledi. Bunları Buzderhalara iletmesini de rica etti. 
    Ertesi gün her iki ejderha temsilcileri belirlenen yerde buluştular. Karşılıklı anlaşmalar yaptılar, sözler verdiler. Aslında birbirlerini sevmişlerdi. Canatan, kenarda olup bitenleri Buzmahmut ile seyrediyordu. Buzmahmut, donmuş gözyaşlarıyla Canatan’a sarılmak istedi ama sarılamadı. Canatan bu mutluluk manzarasını seyrederken sandığı aklına geldi. Sandığını yanına aldı. Evirdi çevirdi… Buzmahmut, sandığı göstererek:
    -Bu nedir, diye sordu. Canatan bu kez kendi hikayesini anlattı Buzmahmut’a. Buzmahmut sandığa bakmak için iyice eğildi. Tırnaklarıyla sağına soluna dokundu ve sonunda sandık açıldı. Canatan şaşkındı. Sandığın içinden Buzmahmut’un bile zor görebildiği küçücük bir şişe çıkmıştı. Şişeyi aldı. Mantar kapağını çıkardı. Çok güzel bir kokusu vardı içindeki sıvının. Tadına bakmak istedi. Bir yudumda bitmişti sıvı. Birden karardı her yer.

O UYUDU

 

Semih Karataş

                             Aydın Çınar Yıldırım için
Yorgundu
Durgundu
Her halinden belliydi uykusuzluğu
Başını koyduğu masada
Birden bire geçti başka bir boyuta
 
Seslendim
Duymadı
Hatta birkaç kez küçük küçük horladı
Artık uyuduğunu anladım
 
Kim bilir şimdi o
Hangi rüya ülkesinde
Hangi bilinmezlikte
 
Beni terk eden uyku
Galiba şimdi onu tuttu