YALAN

Zeynep Akbulut

Düşünmek dakikalarca ve yazmak
Sonra yazdıklarına inanmamak
Silip atmak her şeyi yazılan
Ve sonra görmek her şeyi yalan
 
Yazmak uzun bir yol yazmak çile
Ne kadar anlatırsan anlat gelmez dile
Başlayan her şiir bir yerde bitiyor
Bazen küçük bir şiir mutluluğa yetiyor

DÜŞÜNMEK YA DA DÜŞÜNMEMEK

 Zeynep Ayten

Düşününce inceden inceye

Bilmediğimi fark ediyorum hiçbir şeyi

Yaşıyorum dünya denilen bu büyük gemide

Bilmeden neyi yitirdiğimi

Düşünmeyince hayat aslında güzel

Düşünmeyince yarın sabahı

Düşünmeyince üç yıl sonrasını

Hayat aslında güzel

Fakat olmuyor düşünmemek

Yetmiyor yalnızca nefes alıp vermek

YARIM

 Asya Zoroğlu

Bir an bile çıkmıyorsun aklımdan

Kendimce tesadüfler yaratıyorum

Şu küçücük öykümde sana dair

Yine de her şey yarım

Kalbim artık bağımsız ruhumdan

Kendimce oyunlar oynuyorum 

Tenhasında yaşamanın, dünyanın

Yine de her şey yarım

"BUGÜN DE ÖLMEDİM"

Asya Zoroğlu, Zeynep Akbulut, Zeynep Ayten

 1. Bölüm: Gözler Yalan Söylemez

Akşam saatlerini oldum olası çok severim. Çünkü akşam demek özgürlük demek. Çünkü akşam demek, eve dönüş demek. Akşamdan daha güzel bir vakit var mı deseler, gece derim. Gecenin yeri bir başka. Herkes için gün batabilir ancak benim için gün gece vakti doğar. Gece, siyah kanatlarıyla çoğu şeyi perdeler fakat ben gece vakti daha iyi görür, daha iyi düşünür ve hayatı bütün derinliğiyle hissederim. 

Akşam saatlerini oldum olası severdim ancak o güne kadar. O günden beri akşam vakitleri beni boğuyor. Akşam vakitlerinde karanlık evham kuşları gelip zihnime konuyor ve gagalıyor. Akşam vakitlerini o günden sonra sevmemeye başladım galiba. 

O gün ne mi oldu? O gün çok şey oldu. 

Akşamın verdiği mutlulukla evime doğru ilerliyordum ki karşıma çıkan bir mendil satıcısı bana mendil isteyip istemediğimi sordu. Mendile ihtiyacım yoktu ama yine de dilim, zihnim bağlanmış gibi oldu ve bana doğru uzatılan mendili alırken satıcının gözlerini gördüm. Gözleri kalın bir kitap gibiydi. Sayfaları kendiliğinden çevriliyordu. Okudum, okudum, okudum. Yalnızca birkaç saniye göz göze geldik ama onun bütün hikayesini okumuştum. Yalnızca hikayesini değil kaderini de görebiliyordum. İrkildim ve aldığım mendili yalnızca test kitaplarımın ve kalemlerimin bulunduğu çantama atarak hızla eve koştum. Bir şey oldu o gün bana, adını koyamadığım bir şey. Her şey, işte o akşam başladı. Mendil satıcısının gözlerinden okuduğum hikayede onun ertesi gün hayatının sona erdiği yazıyordu. Acaba bir rüyanın içinde miyim diye düşündüm fakat test kitaplarım vardı. Belki de ders çalışma işini fazla abartmıştım ve bundan dolayı zihnim bana oyun oynuyordu. Unutmaya çalıştım ama nafile. Ertesi gün akşam yine akşamın verdiği mutlulukla evime doğru her zamanki yolumdan ilerliyordum ki mendil satıcısını görünce birdenbire dün onun gözlerinden okuduklarımı hatırladım. Moralim bozuldu ancak moralimin daha da fazla bozulacağını düşünmemiştim. Gözlerinden okuduğuma göre bu gün bu kişinin hayatının sona ermesi gerekiyordu ve işte hayattaydı. Demek ki çok ders çalıştım diye kendimi teselli ediyordum ki ani bir fren sesi ile irkildim. Mendil satıcısı yerde yatıyordu ve insanlar etrafına toplanmaya başlamıştı. Suçlu muydum? Uyarmalı mıydım o insanı? Kafamda sorularla ilerledim ve eve geldim. Gece boyunca bunun bir tesadüf olduğuna kendimi ikna ettim. 

Ertesi sabah bir buruklukla uyandım ve okula giderken insanların gözlerine, yüzlerine baktım uzun uzun. Hiçbir şey göremedim kimi yorgun, kimi uykulu, kimi enerji dolu gözlerden başka. Evet, bu bir tesadüf diye düşündüm. Gün boyu her zamanki derslerle, işlerle geçti vakit. Akşam eve doğru gelirken sınıf arkadaşlarımdan biri:

-Birkaç gündür sakin görüyorum seni, istersen eve seninle gidelim bugün, dedi. Zaten sınıfımdaki en mutlu arkadaşımdı o. Herkese teselli verir, herkesin sorunlarıyla ilgilenirdi. Hayat doluydu ve herkese tebessüm ederdi. Bana da iyi gelecekti, bundan emindim. Bu teklifi reddedemezdim. Birlikte yürümeye başladık. Ara sıra yolda konuşuyor, duruyor ve onun gözlerine bakıyordum. Evet, gözlerinde bir şey yoktu. Galiba o gün fazla ders çalışmıştım. Güneş batmak üzereydi ve her taraf güzel bir kızıllığa bürünmüştü. Ağaçların yaprakları sarı ile kızıl arasıydı. İnsanların uzamış gölgeleri, kaldırımlar… Efsunlu bir manzara sunuyordu. Manzaranın güzelliğini arkadaşıma söylemek için gözlerine baktığımda yine olan oldu. Susmuştum. O da suskundu. Gözlerine takılı kaldı bakışlarım birkaç saniyeliğine ve yine sayfalar dolusu bir kitap gibi okudum onun hayatını. Ne göründüğü kadar mutluydu ne de huzuru vardı. Yaşadıklarını ve sorunlarını bu yaşta bir insanın nasıl kaldırabildiğini merak ettim. Oysa ona herkes derdini, sıkıntısını anlatır ama kimse ona sormazdı nasıl olduğunu. Ben de sormamıştım. Birkaç saniyeden sonra onun yüzündeki tebessüm de kayboldu. Kendini zorladı ama tebessüm edemedi. Bilinçsizce sordum:

-Nasılsın? 

-Anladın değil mi? Senelerdir sakladığım şeyleri, oynadığım oyunları artık gördün değil mi?

İkimiz de şaşkındık. 

Yürümeye onun takati kalmamıştı. Gözleri de bulutlanmıştı. Vedalaştık. 

Eve dönünce her şeyi baştan düşündüm. Akşamın bir vakti vardı ve o vakitte olanlar oluyordu. Sabahları ya da günün diğer zamanlarında herhangi bir sorun yoktu. Sorun, akşamın aynı vakitleriydi. Fakat arkadaşım nasıl anlamıştı benim onu anladığımı, onun kitabını okuduğumu? İlk işim onunla uzun bir sohbet etmekti.

Arkadaşımı ertesi gün yanıma alarak saatlerce konuştuk. Artık aynı şeyleri yaşayan iki kişiydik fakat o benden biraz daha önce başlamıştı bu hâli yaşamaya. Mutlu görüntüsün altında yatan asıl nedenin de bu olduğunu anladım. Bunu nasıl yapıyordu? Bu oyunu nasıl oynuyordu? Her gün herkese aynı oyunu oynamak zor değil miydi?

2. Bölüm: Hiçbir Şey

Alçin ile konuşmaya başladıktan sonra artık kafamda bazı taşlar yerine oturmaya başlamıştı. En azından beni anlayan bir arkadaşım vardı ve benden daha tecrübeliydi bu yaşadığım konular hususunda. İçim az da olsa rahatlamıştı. Tek başıma bunları yaşamaya devam etseydim ihtimal çıldırırdım. O bana zaman zaman rehberlik ediyordu. 

En azından şunu öğrenmiştik: Bu yaşadığım hâl sadece güneş batmaya yakınken oluyordu. Aynı durum Alçin için de geçerliydi. Günün başka bir saatinde bu hâli yaşamayacağım için rahattım. Fakat bu kez de bütün gün yalnızca o zaman dilimini gözetmek, hayatı biraz durağan hâle getiriyordu. Alçin ile bu halimiz üzerine konuşurken bu durumun özel bir yetenek olduğunu ve bunu dert etmek yerine kullanabileceğimizi düşündük. Ne için kullanacaktık, ne işe yarayacaktı insanları bu şekilde okumak, tanımak bunu kararlaştıramadık. Alçin bir süre düşündükten sonra:

-Naz, dedi. Biz neden hiç aynaya bakarak kendi gözlerimizden kendi hayatımızı okumaya çalışmıyoruz? 

Fena bir fikir değildi bu fakat korkutucuydu da aynı zamanda. Bir yabancı gibi belki de unuttuğum çoğu şeyi yeniden hatırlamak, eski yaraları kanatmak ve geleceği görmek tedirgin ediciydi. Ya iyi şeyler göremezsek? Bu riskleri Alçin’e de söyledim lakin o bir kez kafasına koymuştu aynadan kendi gözlerine bakma işini. Bu akşam, bu tehlikeli denemeyi gerçekleştirmemiz gerekiyordu. Okul çıkışında buluşmak üzere anlaştık. 

Okul çıkışı Alçin hiç konuşmuyordu. O da benim kadar korkuyordu, bunu seziyordum. Sordum:

-Neyin var Alçin, birazdan bakacağız değil mi kendi gözlerimize?

-Bakacağız Naz. Aslında bu kafamda şimdilerde oluşan bir şey değildi. Çok zamandır düşünüyordum bunu fakat cesaret edemiyordum. Şimdi yanımda sen olunca buna karar verdim. İstersen sen sadece beni izle. 

-Alçin, dedim. Aslında bu yapacağımız denemenin çok bir anlamı yok çünkü birbirimizin gözlerini okuduk daha önce. Yine okuyabiliriz. 

Bunları konuşurken güneşin iyice batış vaktine yaklaştığını hissettik. Alçin yolun kenarında durdu ve çantasından bir ayna çıkardı. Ben de yanıma ayna almıştım fakat niyetim yoktu bu deneye. Alçin gözlerini elindeki aynaya dikti. Bekledi, bekledi. Normalde birkaç saniye yetiyordu başkalarının gözlerini okumak için. Alçin’in aynayı bırakmaya niyeti yoktu. İki dakika boyunca suskunca aynaya baktı. Sonunda elindeki aynaya uzandım ve:

-Ne gördün? Biraz uzun sürmedi mi bu bakış?

Alçin, konuşmuyordu. Ne yapacağımı şaşırmıştım. Aynayı elinden alıp çantasına koydum. Yola devam etmek istedim fakat Alçin adım atmıyordu. Elinde ayna var gibi bakıyordu hâlen. Sarsmaya başladım. Birkaç kez şiddetli sarsıldıktan sonra Alçin uykudan uyanır gibi sağa sola ve bana baktı.  Ne gördüğünü, okuduğunu sordum:

-Hiç, dedi. Hiçbir şey.  

Onun bu gizemli cevabı beni de aynı şeyi denemeye zorluyordu. Kısa da olsa zamanım vardı bunu yapmak için. Aynayı kendime doğru tutarak gözlerimin içine bakmaya karar verdim. Korku ve heyecanla gözlerime bakmaya başladım. Görebiliyor, okuyabiliyordum kendime ait her şeyi. Geçmişim satır satır geçti gözlerimin önünden. Biraz hüzünlü çok az da keyifliydi bu tecrübe benim için. Alçin’in beni sarsmaya başladığı vakit ölüm tarihimi ve kitabımın son sayfasını okuyordum. Kendime gelir gibi oldum. Alçin sordu:

-Ne gördün? Ne okudun?

-Hiç, dedim. Hiçbir şey. 

3. B/ölüm

Alçin’den ayrılarak evin yolunu tuttuğumda o son sayfa zihnimde yeniden dolaşmaya başladı. 3 Ekim 2024 benim ölüm tarihim olarak görünüyordu ve bu tarih yarındı. Bu bağlantıyı kurduğumda buz gibi olmuştu ellerim ve ayaklarım. Yarın öleceğini bilmek? Bu hep söylenirdi: Yarın öleceğini bilsen ne yaparsın? İnsanların bu soruya verdikleri cevapları düşündüm. Bazıları son günü ibadetle, iyilikle geçiririm, diyordu. Bazıları ise kredi çekmekten, çılgınlıklar yapmaktan bahsediyorlardı.  Ben ne yapacağımı bilemiyordum. Yarın öleceğimi biliyordum ama ne yapacağımı bilemiyordum. Tarihi görmüştüm ama saati görememiştim. Kaç saatim vardı ölmek için? Vedalaşmalı mıydım insanlarla? Bir mektup, vasiyet bırakmalı mıydım? Bu tarz eylemlerin ölümüme dair şüphe uyandırma ihtimali yüksekti. Kimseye söyleyemezdim ama bir günüm kalmıştı ölmek için. Acaba Kül Kedisi masalında olduğu gibi saat tam on ikiyi gösterince mi ölecektim yoksa sabaha karşı uykuda mı? Belki de okul yolunda… Belki okulda, ders esnasında… İhtimalleri düşünmek beynimi yoruyordu. Alçin acaba ne görmüştü? 

Düşünmek yoruyordu beni. Bir gün sonra öleceğimi bilmek ama hiçbir şey yapamamak. Belki de sadece beklemem gerekiyordu. Ya da en iyisi hep uyuyarak huzurlu bir şekilde ölüp gitmekti. Belki de… Belki de ölmeyecektim. Yanlış görmüş, okumuş olamaz mıydım? Kararımı vermiştim. Ölüm saatimi beklemek anlamsızdı. Hazırlık mı yapacaktım sanki? Her gün olduğu gibi okuluma gidecektim. Artık nerede son nefesimi verirsem…

Gece on ikiyi beklemeye niyetim vardı ama öyle yorulmuşum ki sabah okul saatinde ancak uyandım. Hatta uyanınca acaba öldüm mü, diye kendimi yokladım. Hayattaydım. Düşünmeye gerek yoktu. Son kez güneşin doğuşunu izlemek isterdim oysa. 

Okul yoluna düştüm, geçtiğim her yerden bir daha geçemeyecekmişim gibi bir hisle ilerliyordum. Tanımadığım insanlara selam veriyordum. Sahipsiz kedileri seviyordum yol boyu. Karşı kaldırıma geçeceğim sırada kocaman bir kamyonun altında kalmaktan son anda kurtuldum. Oysa tam karşı karşıya kaldığımızda kamyonla, galiba sonum geldi, diye düşünmüştüm. 

Ölmemiştim ama bu ölmeyeceğim anlamına gelmiyordu. Okula ulaştım ve sınıfımı, sıramı, öğretmenlerimi son kez görüyor olmanın hüznü ile duygusallaşmıştım ki Alçin yanıma yaklaştı. Neşeliydi. Ona dün akşamdan bahsetmedim. O da bana bahsetmedi. 

-Bu neşenizin bir sebebi var mı hanımefendi, dedi bana. Oysa neşeli değildim. Göz göze geldik. Ben onun gözlerine bakıyordum o da benim gözlerime bakıyordu. Gülüştük. 

-Akşam vakti gözüme görünme, dedim. Sonra bütün sırlarını ifşa ederim. 

Gün boyu şakalar, tebessümler hatta kahkahalar havada uçuştu. Hatta bir ara bugün öleceğimi bile unutmuştum. Akşam okul çıkışı yeniden hatırladım. Belki de akşamın bir saati ölecektim. Dönüş yolunda mı? Belki… Evimde, yatağımda mı? Kim bilir?

Akşam, hiç olmadığı kadar erken olmuştu. Dönüş yolunda bu kez yalnızdım. Tam, dün aynaya baktığım yere geldiğimde yeniden aynaya bakma fikri geldi aklıma. Neden buna ihtiyaç hissettim bilmiyordum. Belki de ölüm saatimi görebilirim, diye ümit ettim. Zamanı gelmişti o sırlı randevunun. Aynayı çıkardım ve nasıl olsa kaybedeceğim bir şeyim yok düşüncesiyle yeniden kendi gözlerime baktım. Yine aynı sayfalardı gözlerimin önünden geçen. Aynı satırlardı… Üstelik dünkü kadar heyecan ve merak da uyandırmıyordu ama öylesine okuyordum ömrümün hikayesini. Nihayet son sayfaya geldiğimde ölüm tarihimin değiştiğini gördüm: 10 Ekim, 2024.

Ayna elimden yere düştü. Paramparça olmuştu. Her parçasında yüzüm belli belirsiz görünüyordu. Koşmaya başladım. Eve doğru koşmaya… Ardıma bakmadan koştum. Evi geçtim ama halen koşuyordum. Ne kadar koştum, nerelerde dolaştım hatırlamıyorum. Eve girdiğimde ayakta duracak mecalim kalmamıştı. Nasıl olsa ölüm tarihim saçma bir şekilde bir hafta ileriye atılmıştı. Belki de o kamyonun altında kalmıştım ve şimdi ölüydüm. Saçma düşünceler yorgun beynimi zorluyordu. Uyudum ve rüya görmeden uyandım ertesi sabah. 

Bir hafta, bir gün gibi geçti. Hep aynı şeyler, hep aynı yollar, okul, ev… Zihnimde kıymık gibi bir tarih vardı. 10 Ekim… Nihayet 10 Ekim gelmişti fakat ben yorulmuştum. Ölümü beklemekten yorulmuştum. Oysa ne güzel, bir gün içinde ölecektim. Bu bir hafta hem kısa hem uzundu. Saate bakmıyordum, merak da etmiyordum saat kaçta öleceğimi. Belki de bunlar benim beynimin uydurduğu şeylerdi. Hastalanmış da olabilirdim fakat Alçin de durumdan haberdardı. Bu yaşadıklarımı başka birilerine anlatsam kesinlikle inanmazdı ama neyse ki Alçin vardı. Bir hafta boyunca onunla dertleşmemiştik. O, her zamanki gibi neşeliydi. Rolünü güzel oynuyordu. 

Akşama doğru nedense bugün de ölmeyeceğimi düşündüm. Tam bu esnada önümden gürültüyle geçen bir aracın arkasındaki yazı sanki bana bir mesajdı:

Bugün de ölmedim anne.

4. Bölüm: Tuhaf Veda

Bir haftadır insanların gözlerine bakmıyordum. Yüzlerine bakmıyordum. Alçin’in de gözlerine bakmadım hiç. O da benim gözlerime bakmıyordu. İlginç günler geride kalmıştı. Hayatımdan aynaları çıkarmalıydım belki de. 

Eve döndüm, dikkatimi bir şeylere veremiyordum. Sadece boş boş oturuyor, duvarlara, tavana bakıyordum. Bazen yere, ayaklarıma bakıyordum. Ayak parmaklarımı ilk kez görüyor gibiydim. Ne kadar biçimsiz olduğunu fark ettim ayak parmaklarımın. Sonra ellerime baktım. Tırnaklarım ojeliydi. Ne zaman sürmüştüm ojeyi? Düşündüm ama hatırlayamadım. Belki de ben sürmemiştim. Belki de dalgınlığımdan faydalanıp Alçin sürmüştü ojeyi. O severdi böyle şeyleri. Ölüm günümde düşündüğüm şeylere bak, diye kendime geldim. Kendime gelmek istemiyordum. Böyle şeyleri daha çok düşünerek kendimden uzaklaşmak istiyordum. Yaşarsam -ki öleceğime inanmıyordum- Alçin’le uzun bir konuşmaya ihtiyacım vardı. Gözlerimin beni yanılttığını düşünmeye başlamıştım. Uykumun geldiğini hissettim. Sanki yüzyıllardır uyumamıştım. Derin bir uykuya dalsam her şey geçecek gibiydi. Beynim rahatlayacak ve sıradan bir hayata kavuşacak gibiydim. Yatağıma gittim ve uzandım. Kaç zamandır rüya görmediğimi hatırladım. Keşke güzel bir rüya görsem, uzun ve güzel bir rüya… 

Sabah tüy gibi hafiflemiş olarak uyandım. Rüya da görmüştüm ama hatırlamıyordum. Güzel rüya olmalıydı bu çünkü içimde bir huzur vardı. Üstelik hayattaydım. Yani yine çıkmamıştı gözlerimden okuduğum şey. Neşeli bir telaşla okul yolunu tuttum. Okula gider gitmez Alçin’le konuşacak ve bu saçmalığa bir son vermeye çalışacaktım. 

Okula ulaştım ve ilk dersi dinledim. Arkadaşlarıma baktım, öğretmenimin gözlerine baktım. Hiçbir şey ifade etmiyordu benim için yüzler ve gözler. İlk teneffüs Alçin’i görmek için sınıfına koştum fakat yoktu Alçin. Zihnime olumsuzluklar hücum etmişti. Ya Alçin öldüyse? Telaşla sınıf arkadaşlarına sordum:

-Alçin, gelmedi mi?

Yüzüme boş boş bakıyordu sınıftaki birkaç kişi:

-Alçin kim, diye sordu biri şaşkınlıkla. 

-Alçin, şu pencere kenarındaki sırada oturan, siyah düz saçlı, tırnakları hep ojeli olan, neşeli kız var ya… Hani her gün yanına geliyorum ya da o benim yanıma geliyor. Nasıl tanımazsınız onu. Şaka mı yapıyorsunuz?

Ön sırada oturanlardan biri, bir yandan elindeki simitten bir ısırık aldı ve cevap verdi:

-Kaç zamandır bu sınıfa geldiğin doğru. Geliyor ve garip hareketler sergiliyorsun. Bu sınıfta Alçin diye biri yok.

Kendimi zor tutuyordum. Sınıf defterini elime aldım. Sanki herkes sözleşmiş ve bana kötü bir şaka yapıyor gibiydi. Hızla listeyi okudum, okudum, bir daha okudum. Gerçekten de Alçin diye bir isim yoktu. Demek ki bu kötü şakaya idareciler de karışmış ve Alçin’in olmadığı bir liste hazırlamışlardı. Belki Alçin de bu şakanın içindeydi. Hızla diğer sınıflara baktım ve müdür yardımcısının odasına kapıyı bile vurmadan daldım. 

-Size hiç yakışıyor mu böyle şakalara alet olmak, diye başladım söze. Nefes nefese kalmıştım ve çok öfkeliydim. Müdür Yardımcısı önce kolonya ikram etti. Sonra konuyu sordu. Anlattım. Yüzüme üzgün bir biçimde bakarak:

-Bu okulda Alçin isminde biri hiç olmadı. Bahsettiğin sınıfta da olmadı. Emin misin sana farklı bir isim söylenmediğinden?

Kimse beni anlamıyordu. Daha fazla katlanamazdım bu duruma. Sınıfıma gidip çantamı toparladım. Okulda durmak istemiyordum. Yürümem lazımdı. Nereye gittiğimi bilmeden yürümem lazımdı. Çantamı aldım, merdivenleri hızla indim. Okul bahçesinin tam ortasına geldiğimde birinin ardımdan baktığını hissettim. Geriye döndüğümde Alçin sınıflarının penceresinden el sallıyordu. 

MEÇHUL

 Zeynep Akbulut, Zeynep Ayten

Serin bir sonbahar günüydü. Ağaçlar yapraklarını çoktan dökmüştü fakat bazı inatçı ağaçlar yapraklarını bırakmak istemiyor gibiydi. Geceden başlayan fırtına bir türlü hızını kesmemişti. Yağmur ise bazen şiddetleniyor bazen sakinleşiyordu fakat kesilmiyordu. Kış geliyor, dedi içinden. Artık bu havalar kışın habercisiydi. Belki bir hafta belki bir ay sonra her yer beyaza bürünecekti ve aylarca kar kalkmayacaktı dağlardan yollardan. Aslında akranları gibi şu saatlerde okulda, sınıfında olmalıydı fakat annesi onun kendisine bir iş bakmasını istemişti. O da saatlerce dükkanları dolaşmış, eleman ihtiyacı olup olmadığını sormuştu. Ne berberlerin çırağa ihtiyacı vardı ne de manavların yeni bir elemana ihtiyacı. Annesi de haklıydı çünkü kaç zamandır haber alamadıkları babası onlara yüklü bir borç bırakarak ortadan kaybolmuştu. Bir süre amca, dayı, teyze gibi akrabalar destek olmaya çalışmışlar fakat annesinin gururundan bu akrabalar da eve uğramaz olmuştu. Oysa okumak istiyordu, arkadaşları gibi okul yolunda, sıralarında yorulmak, çocukluğunu yaşamak istiyordu. 

Bu düşünceler kafasında dolaşırken okulun önüne gelmişti. Girmeli miydi? Öğleden sonraki derslere katılmalı mıydı, karar veremedi. Evine gitse annesine yine iş bulamadığını söyleyecekti ve annesi yine üzülecekti. Kaç zamandır kendilerine destek olan ablası da bu ay henüz para göndermemişti. Oysa okullar açılalı bir ay olmuştu. Kardeşinin okumasını isteyen biri şimdiye kadar düşünür ve her zamankinden daha da fazla gönderirdi. Belki annesi ablasına da bir şeyler söylemiştir ve o da para göndermeyi bırakmıştır, diye düşündü. Ablası üniversiteyi geçen sene bitirmişti ve bir yıldır iyi bir işi vardı. En azından ailesini ihmal etmiyordu. Uzaktan da olsa destek oluyordu. En son bayramda iki günlüğüne gelmiş ve dönmüştü. Tam da babasının ortadan kaybolduğu haftalarda olmuştu bu. 

Nasıl olsa devam edemeyeceği bir okula, sınıfa girip oturmanın anlamı yoktu. Üstelik arkadaşlarına ve öğretmenine durumu anlatması gerekirdi. Bu yüzden okulun önünden hızla uzaklaştı ve evin yolunu tuttu. Acıkmıştı epeyce ama evde yemek olup olmadığını bile bilmiyordu. Yolun karşı tarafından kendisine doğru yürüyen adamı görünce birdenbire her şeyi unuttu ve kalbi hızla çarpmaya başladı. Babasıydı bu. Ne zaman gelmişti ve nereye gidiyordu. Belki de iş bulmuş, para kazanmış ve yeniden evine dönmüştü. Heyecanla adımlarını hızlandırdı. Kendisine doğru gelen adam iyice yaklaştığında onun babası olmadığını fark etti. Hayal kırıklığının ötesinde bir şeydi bu yaşadığı. Bir anlığına nasıl da kendisini iyi hissetmişti. Nasıl hayallere dalmıştı birkaç adımlığına. Şimdi yine kapkaranlık bir gerçeğin ortasındaydı. 

Umutsuzca yürüyerek evine ulaştı. Kapıyı açınca annesini göremedi. Bütün odalara baktı fakat evde kimse yoktu. Bir şeyler olduğunu seziyordu fakat daha fazla kötü bir şey yaşayacak gücü kalmamıştı. Hayli yorgun olduğunu hissetti. Oturup beklemekten başka çaresi yoktu. Yarım saat sonra kapının çalındığını fark etti. Yerinden kalkarak kapıyı açtığında komşularından birini karşısında gördü. Başı öne eğikti kapıyı çalan kişinin ve gözlerini kaçırıyordu:

-Yavrum, sen gelmeden önce annen, kardeşini hastaneye götürdü. Kardeşinin durumu çok kötüydü. 

-Zaten öksürüyordu ve ateşliydi, dedi komşusunun yüzüne bakmadan. 

Komşu kadın:

-İstersen sen de hastaneye git, burada merak edip oturmaktan daha iyidir, diyerek kapının önünden ayrıldı. 

Ayakkabılarını bile giymeden, kapıyı kilitlemeden koşar adım evden hastaneye gitmek üzere ayrıldı. Az önce yorgun, çaresiz geçtiği yollardan şimdi bir rüzgar hızıyla ilerliyordu. Nihayet hastane görünmüştü. Birkaç kişiye sorduktan sonra annesini ve müşahede altındaki kardeşini görebildi. 

Annesi:

-Kardeşinin durumu çok ağırlaşmış. Doktorlar iyi bir tedavi ve beslenme sürecinin çoktan geçtiğini söylüyorlar ve büyükşehre götürmemiz gerektiğinde ısrar ediyorlar, ablanı aradım ama ulaşamadım. Ne yapacağımızı ben de bilmiyorum oğlum, dedi. 

Gözyaşlarını tutamıyordu. Konuşacak bir cümle, bir kelime bile bulamıyordu. Annesi de durumu fark etmiş, sessiz sessiz ağlıyordu. Bu esnada ayaklarına baktı. Ayaklarının kanadığını fark etti. 

Bir çare olmalıydı, bir çözüm… Her şey bu kadar üst üste gelmiş olamazdı. Keşke bir rüya olsaydı bu fakat rüya değildi, ayaklarının acısını hissedebiliyordu. Gözyaşlarının yüzüne doğru aktığını hissedebiliyordu. Solgun bir çiçek gibi kardeşi karşısındaydı ve annesi de bir o kadar solgun, perişandı. 

Bir fotoğraf karesini andıran manzaranın durgunluğunu doktorun sesi bozdu:

-Delikanlı, gerekli şeyleri annene söyledim. Tez vakitte kardeşini büyük bir hastaneye götürmek zorundasınız. Nasıl götürürsünüz, hangi hastaneye gidersiniz bilemem ama burada kaybedecek fazla zamanınız yok. 

Doktorun sözlerinden sonra biraz toparlandı ve annesine:

-Ya ablamı ya babamı bulmak zorundayız. Ya da akrabalarımıza durumu anlatarak onlardan yardım almak zorundayız. Gurur yapmanın zamanı değil anne, dedi. 

Annesi, çocuğuna bu sözleri söyleten acı gerçeğin farkındaydı. 

-Bizim ilk işimiz yarından tezi yok iyi bir hastane bulmak, dedi.

Ailenin içinde bulunduğu durumu fark eden doktor, konuşmaların bir kısmına kulak misafiri olmuştu. Aileyi incitmeden onlara yardımcı olmak istiyordu. 

-Az önce sizlere nasıl götürürsünüz, nereye götürürsünüz, demiştim ama düşününce bir çözüm buldum. Hastanenin ambulansını kullanabiliriz çocuğu taşımak için ve aklıma gelen bir doktor arkadaşım da var. Sizi onlara ulaştıracağım ve çocuğun tedavi olmasını sağlayacağım, dedi.

En azından gidecekleri hastane, şehir ve doktor belli olmuştu. Fazla zaman kaybetmenin anlamı yoktu. Doktorun sağladığı imkanlarla bir gün içerisinde tedavi olacağı hastaneye ulaşmış ve hastaneye yatışı sağlanmıştı. Tek kişilik özel bir hastane odasıydı burası. Kardeşi hasta yatağında yatacaktı, annesi ve kendisi ise odada bulunan küçük koltuklarda sabahlayacaklardı. Bundan sonrasının nasıl ilerleyeceğini tüm aile merak ediyordu. Üstelik ablasından da henüz bir haber gelmemişti. Yolculuğun ve yaşadıklarının etkisiyle akşam olur olmaz tüm aile fertleri uyuyakaldı. Annesi ve kendisi yatağın yanındaki iki küçük koltukta yorgunluktan sızmışlardı. Sabah vaktinin geldiğinden bile haberleri olmamıştı, kahvaltı servisi başlayıncaya kadar. 

Kahvaltı malzemeleri bulunan küçük servis aracı odalarına girdiğinde hemen ardından doktor da geldi. Kardeşi de uyanmıştı, annesi de. Doktor, bir yerlerden tanıdık geliyordu ama çıkaramamıştı. Kardeşini hızlıca muayene ettikten sonra uygulanacak tedaviden bahsetmeye başladı fakat o halen doktoru nereden tanıdığını düşünüyordu. 

-Küçük hastamızın hikayesini biliyorum. Tüm tedavi masraflarını da hallettik. Siz rahat olun. 

Tedavinin bir ay süreceğini söyledi doktor ve sonraki dönemde üç ayda bir kontrol gerektiğini de hatırlattı. 

Doktor çıktıktan sonra annesine:

-Tanıdın mı anne doktoru, diye sordu. Annesi:

-Bana da yabancı biri gibi gelmedi ama çıkaramadım, dedi. 

Annesi ümitsiz bir biçimde telefonuna baktı. Ablasından halen bir haber yoktu. Babasından zaten uzun süredir haber alamamışlardı. Küçük çocuk her şeyden habersiz yatağında yatıyordu. Yarınların neler getireceğinden hiçbirinin haberi yoktu. 

İyi ama bu doktoru nereden tanıyorlardı?

SİHİRLİ LAMBA

Mehmet Çınar Köksal

Ey sihirli lamba

Sen misin sihirli 

Yoksa ben mi kattım sana bu zehri

Sihir ve zehir 

Aslında iki kardeş gibi

Ey sihirli lamba

Ya varoluştan sihirlisin 

Ya da sana bu zehri veren benim

Ya da yoksun

Seni alan var satan var

Masallara katan var

Alıp da kullanamayan var

Sana bu zehri katan benim

RÜYA

 Mehmet Çınar Köksal, Hayrettin Eymen

Hangi günde olduğunu bilmiyordu. Aylardır takvime bakmıyordu. Cuma namazına da gitmediği için günler hep birbirinin tekrarı gibiydi. Hatta sabah ve akşamı da karıştırır olmuştu. Sabahaları yatıyor, akşamları uyanıyordu ama sabah sanıyordu. Sadece günleri değil mevsimleri de karıştırır olmuştu. Hangi mevsimde olduğunu da bilmiyordu fakat bu onun suçu değildi çünkü havalar hayli dengesiz gidiyordu. Bazen yazın ortasında yağmur yağıyor bazen kışın ortasında ağaçlar çiçek açıyordu. Yaşadığı mahalledeki insanları da karıştırıyordu. Bazen kadın isimleriyle erkeklere hitap ediyor bu yüzden sert bakışlara maruz kalıyordu. Onu tanıyanlar bu hâline alışmıştı. 

Yalnız yaşıyordu. On yıldır yalnız yaşıyordu ve maddi durumu hiç iyi değildi. Günleri, zamanı karıştırması bile bu yüzden ortaya çıkmıştı. Ne saati vardı kolunda bakacak ne de takvimi vardı duvarda asılı çünkü bunları alacak parası bile yoktu. Aslında fena sayılmayacak bir geliri vardı zamanında fakat nereden tutulduysa bir antika sevdasına tutulmuştu ve tüm servetini küçücük bir dolabı satın almak için açık artırmada harcamıştı. Ne işe yaradığını bile bilmediği bir dolaptı. Neden o kadar heveslendiğini ve istediğini de bilmiyordu. Önceleri antika niyetine birkaç eşya almıştı ama bu dolap onun hayatının dönüm noktasıydı. Günlerce peşinde koşmuştu bu dolabın. Ahşap küçük bir dolaptı bu üstelik aldığından beri kapağını da açamamıştı. İlk zamanlar biraz uğraşmış, anahtar yeri aramış, kapağının kulpundan zorlamıştı fakat sonraları gelen pişmanlık hissi ile birlikte dolabı bir köşede unutmuştu. Şimdi evinde antika bir dolap olduğunun bile farkında değildi. O dolaba harcadığı serveti bile unutmuştu. Her şey birbirine karışmış sanki başka bir gezegene taşınmış gibiydi. Onu görenler gözlerine baktıklarında ardında kocaman bir uçurum görüyordu. 

Sabah diye uyandığı bir akşam biraz değişik açtı gözlerini. Sanki evine yeni gelmiş gibiydi. Sanki aylar sonra yeniden evine gelmiş gibiydi. Sanki askerliği bitmiş ve evine kavuşmuş gibiydi. Şaşkınlıkla etrafı inceledi. Boş duvarlara baktı. Örümcek ağlarına da baktı. Yerdeki lekelere, pencerelerdeki kirlere baktı. En sonunda gözü ahşap dolaba ilişti. Rüya mı görüyorum, diye düşündü. Düşününce az önce gördüğü rüyayı hatırladı. Şu an rüyada değildi ama biraz önce yani gözlerini açmadan az önce rüya alemindeydi. Rüyasında bir dolap vardı ve dolabın içinden çıkan bir lamba vardı. Rüyasında lambayı ovuşturmuş ve içinden dev çıkmış kendisinden üç dilek dilemesini istemişti. O da kısa süre düşünmüş ve peş peşe sıralamıştı:

1. İnsanlar artık beni yargılayıcı gözlerle bakmasın

2. Yalnızlığım sona ersin

3. Servet sahibi olayım.

Tam üçüncü dileğini söylediği anda uyanmıştı. Kendisini müthiş enerji dolu hissediyordu. Yataktan doğruldu. Açlık bile hissetmedi. Evi temizlemek gerektiğini fark etti. Aslında öyle bir niyeti yoktu fakat içi sıkılıyordu baktıkça etrafa. En iyisi temizlemeye evdeki tek eşyadan yani ahşap dolaptan başlamalıydı. Dolabın yanına gitti ve sağına soluna bakmaya başladı. İçini merak ediyordu, altı örümcek ağlarıyla dolmuştu. Eliyle onları temizlemeye çalışırken başka böcekler de hızla kaçışmaya başladı. Kapağın kulpunu eliyle tuttu ve zorladı. Kendisini çok güçlü hissediyordu. Birkaç kez zorladı. Tüm gücünü verip kapağa asıldığında az kalsın düşüyordu. Kapak birdenbire açılmış ve dengesi sarsılmıştı. Kapağın kulpu da elinde kalmıştı. Yerinden doğruldu ve dolabın içindeki kutuları incelemeye başladı. Rüyası geldi aklına. Belki de bu kutulardan birinde sihirli lamba vardı. Kutuları hızla açtı fakat hepsi boştu. Morali bozulmuştu. Bulunduğu yere uzanmak istedi ki o esnada dolabın en altında bir zarf gözüne ilişti. Tozluydu hayli. Zarfa uzandı, içinde bir kâğıt vardı zarfın. Kâğıdı çıkardı. Bilmediği bir dilde uzun satırlar vardı kâğıtta. Bu günlük bu kadar yeter,  diye düşündü. Kağıdı da alarak dışarı çıkmayı düşündü ancak kapı bir türlü açılmıyordu. Kapıyı da tıpkı dolabın kapağı gibi var gücüyle açmaya yeltendi fakat kapı açılmadı. Tam bu esnada kapının üzerindeki anahtarı fark etti. Anahtarı çevirdi, yanına aldı ve dışarıya çıktı. 

İnsanlar evlerine dönüyordu, hava kararmak üzereydi. Elindeki kâğıdı karşıdan gelen genç birine doğru uzattı. Genç, ihtiyarın yüzüne bile bakmadan yürüdü, gitti. Zaten kafasında kocaman bir kulaklık takılıydı gencin ve genç elinde bir şeyleri kurcalayarak ilerliyordu. 

Birkaç adım atmıştı ki başka birine doğru uzattı kâğıdı ancak o da ihtiyarı hiç görmemiş gibi yoluna devam etti. 

Artık kimseye kâğıdı göstermemek gerektiğini düşünüyordu ki yanında birdenbire bitiveren bir çocuk seslendi:

-Amca bu kâğıt senden daha yaşlı. Üzerinde neler yazıyor bakalım mı?

Cevap vermek istedi ama kelimeleri unutmuş gibiydi. Kâğıdı çocuğa uzattı. Çocuk baktı, baktı, baktı… İhtiyarın gözlerine baktı sonra. Bir şeyler söylemek istedi, vazgeçti. İhtiyarın gözlerinin ardındaki boşluğu gördü. Kâğıdı tekrar ona uzattı. Yoluna devam etti. 

Eski bir radyoya ait kullanma kılavuzunda yazanları akşamüzeri bir yaşlıya okumanın ne anlamı vardı ki?

ÖZLEMEK

Asya Kılcı

Özlemek türlü türlü

Geçen yılları

Geride kalan arkadaşları

Dostları

Dostlukları

Bir de uzaklarda 

Çok uzaklarda yaşayan akrabaları

Her şey her an özlenmez belki

Fakat sevilen insanlar uzaktaysa

Daima kalptedir yerleri

YAKAZA

Emir Subaşı

Akın Eliş

Metehan Ersoy

Ezgi Budak

-Benimle başlamasın, dedi isteksizce. Benimle başlarsa bitmeyebilir. Oysa başlamıştı bile. Uykuda mıydı?.. Belki de… Rüya mı görüyordu?.. Galiba. En son ne zaman rüya görmüştü? Düşündü, düşündü… Hatırlayamadı. Akşam yakındı. Sabah ve öğle ne zaman geçmişti, hatırlayamadı. Uykusu vardı. Gözleri bazen kendiliğinden kapanıyor, sonra aniden gözlerini açıyor, etrafa bakıyor, bir süre sonra yeniden uykunun eşiğine varıyordu.

Yalnızca o değildi bu hâlde olan. Bu kasabada yaşayan insanların tamamı rüyalarını kaybetmişlerdi. Anlatacak rüyası olmamak… Bunun acısını başka kasabalarda yaşayan insanlar bilemezdi. Uyku demek, karanlık demekti onlar için ve karanlık korkutucuydu. Bu yüzden uykudan da kaçar olmuşlardı. Uyumak istemiyorlardı. Çoğu insan artık yaşamı bir rüya olarak düşünmeye başlamıştı. Gerçek rüyayı ise zaten unutmaya başlamışlardı. Yalnızca kasabanın yaşlıları çocuklara çok çok önceden gördükleri tatlı rüyaları anlatıyorlardı. Hiç rüya görmemiş çocuklar anlatılan şeyleri anlamakta zorlanıyordu fakat dinlemek güzeldi. 

-Benimle başlamasın, demişti ama başlamıştı. Uykunun eşiğinden adım atacaktı ki uyku kapısına sırtını döndü ve düşünmeye başladı yeniden. Rüya… Bu kelimede bir aşinalık vardı ama bir o kadar da sonsuz çağrışımı vardı. Zihninde yankılandı durdu: Rüya… Rüya… Rüya… Aslında bir isim de olabilirdi bu. İnsanlar azalan değerleri, kıymetli şeyleri hep isim olarak vermiyorlar mıydı çocuklarına: Erdem, Onur, Özgür, Barış… Rüya da belki bir isimdi ve kelime yankılanıyordu zihninde. 

Kasabada kimsenin rüya görmediği anlaşıldığında ve bu olay bir sorun olarak ilk kez duyulmaya başladığında başka kasabalardan insanlar gelmeye ve rüyalarını anlatmaya başlamışlardı ilk zamanlarda. O zamanlar başka kasabalardan sürekli insanların gelmesi ve burada yaşayanlara soru sormaları, kendi rüyalarını anlatmaları kasaba halkının hoşuna gitmişti. Akın akın, uzaktan yakından onlarca insan gelmişti kasabaya ve soruyorlardı:

-Ne yani, gerçekten kimse rüya görmüyor mu bu kasabada. 

Hatta bazı insanlar bu kasabaya uyumak için geliyorlardı. Onlar rüya görmek istemeyen, rüyasında daha çok yorulan ya da kabus gören insanlardı genellikle. Gerçekten de bu kasabada uyudukları gece hiç rüya görmeden uyanıyor ve şaşkın şaşkın evlerinin yolunu tutuyorlardı. Kimi kabuslarıyla vedalaşıyordu kimi sağlığını kazanarak dönüyordu. Hatta bir dönem kasabada rüya görmek istemeyen insanlar için küçük bir otel bile kurulmuştu. 

Ya tam tersi ise yaşananlar, diye aklından geçti. Yani burada herkes çok fazla rüya görüyor ve gerçeğe çok yakın rüyalar görüyorsa… Ya rüyalar var ama mekan değişmiyorsa… Belki de böyle bir durum vardı ve çok fazla tedirgin olmaya gerek yoktu. Bu düşüncelerle önündeki bisküviye uzandı. Bisküvinin tadı yoktu. Bir tane daha, bir tane daha aldı. Bisküvinin tadı yoktu. 

Rüyasız geçecek bir akşamın daha sonuna yaklaşmıştı. Vakit gece olmuştu. Korkuyordu karanlığa teslim olmaktan. Uyumaktan, rüyasız uyanmaktan. 

Kasabaya bilim adamları gelmişti. Psikiyatrlar gelmişti. Çok uzun süre çalışma yapamadan geri dönmüşlerdi çünkü bilim adamları da burada rüyalarını kaybetmişlerdi. Bir daha rüya göremeyecek olmaktan korkup kasabayı terk etmişti gelenler. 

-Benimle başlamasın, dedi isteksizce. Benimle başlarsa bitmeyebilir fakat bitiyordu usul usul. Sonuna yaklaşılmıştı durgun bir gecenin, hikâyenin. Karanlığa kendini teslim etmek istiyordu artık. Uyumak istiyordu. Rüya görmeyecek bile olsa uyumak… Saatlerce uyumak, günlerce uyumak istiyordu. 

Kolları kendiliğinden iki yana düştü oturduğu sandalyede. Gözleri kapandı. Nefes alışları yavaşladı. Uyandığında sınıftaydı. Sınıf listesindeki son kişiydi. Gözlerini ovuşturdu ve rüyasını anlatmaya başladı:

-Belki de bizi ayık tutan şeyler aslında rüyalarımızdır, diyerek başladı söze. 

SONBAHAR

 Zeynep Akbulut, Zeynep Ayten

Serin bir sonbahar günüydü. Ağaçlar yapraklarını çoktan dökmüştü fakat bazı inatçı ağaçlar yapraklarını bırakmak istemiyor gibiydi. Geceden başlayan fırtına bir türlü hızını kesmemişti. Yağmur ise bazen şiddetleniyor bazen sakinleşiyordu fakat kesilmiyordu. Kış geliyor, dedi içinden. Artık bu havalar kışın habercisiydi. Belki bir hafta belki bir ay sonra her yer beyaza bürünecekti ve aylarca kar kalkmayacaktı dağlardan yollardan. Aslında akranları gibi şu saatlerde okulda, sınıfında olmalıydı fakat annesi onun kendisine bir iş bakmasını istemişti. O da saatlerce dükkanları dolaşmış, eleman ihtiyacı olup olmadığını sormuştu. Ne berberlerin çırağa ihtiyacı vardı ne de manavların yeni bir elemana ihtiyacı. Annesi de haklıydı çünkü kaç zamandır haber alamadıkları babası onlara yüklü bir borç bırakarak ortadan kaybolmuştu. Bir süre amca, dayı, teyze gibi akrabalar destek olmaya çalışmışlar fakat annesinin gururundan bu akrabalar da eve uğramaz olmuştu. Oysa okumak istiyordu, arkadaşları gibi okul yolunda, sıralarında yorulmak, çocukluğunu yaşamak istiyordu. 

Bu düşünceler kafasında dolaşırken okulun önüne gelmişti. Girmeli miydi? Öğleden sonraki derslere katılmalı mıydı, karar veremedi. Evine gitse annesine yine iş bulamadığını söyleyecekti ve annesi yine üzülecekti. Kaç zamandır kendilerine destek olan ablası da bu ay henüz para göndermemişti. Oysa okullar açılalı bir ay olmuştu. Kardeşinin okumasını isteyen biri şimdiye kadar düşünür ve her zamankinden daha da fazla gönderirdi. Belki annesi ablasına da bir şeyler söylemiştir ve o da para göndermeyi bırakmıştır, diye düşündü. Ablası üniversiteyi geçen sene bitirmişti ve bir yıldır iyi bir işi vardı. En azından ailesini ihmal etmiyordu. Uzaktan da olsa destek oluyordu. En son bayramda iki günlüğüne gelmiş ve dönmüştü. Tam da babasının ortadan kaybolduğu haftalarda olmuştu bu. 

Yukardaki satırları okumaya devam edemedi. Öğretmenleri sürekli kitap okumanın gerekliğinden bahsediyorlardı. Ama böyle bir kitap nasıl okunmaya devam edilirdi ki? Elindeki kitabın kapağına baktı ve kapatarak masasına bıraktı. Bir süre kapağını seyretti kitabın. Görmek istemiyordu. Aldı ve kitaplığının en yüksek rafına bıraktı.  Sıkıcıydı bu hayat. Kitap bile okuyamayacak kadar sıkıcıydı. Kitap kurdu arkadaşlarını düşündü. Başını hiç kaldırmadan bir kitabı baştan sona okuyup bitiren arkadaşlarını… Kalın gözlüklü arkadaşlarını… Evlerinde kocaman kitapları bulunan ya da her çarşıya gidişinde çantasını yeni kitaplarla dolduran arkadaşlarını… Kütüphaneden çıkmayan arkadaşlarını. Okunmuyordu işte. Nasıl okunabilirdi ki böylesi kitaplar. Öğretmenleri sürekli kitap okumanın gerekliğinden bahsediyorlardı.

Edebiyat öğretmenini hatırladı. İlk dersten bahsetmeye başlamıştı kitap okumanın faydalarından ama iki ay boyunca incecik bir kitabı yanında taşımıştı. Belki edebiyat öğretmeni de okuyamamıştı ve direniyordu bu incecik kitabı bitirmek için. Tarih öğretmeni de söylemişti:

-Kitap okumalısınız, diye.

Hatta matematik öğretmeni bile ne çok kitap okuduğundan gururla bahsediyordu. Kitap okumak istemiyordu ama artık kitapları düşünmek de istemiyordu. Yürümek iyi gelir, diye geçirdi içinden. Dışarıya çıkmalı ve biraz yürümeliydi. Gideceği bir yer var mıydı? Yoktu. Arayabileceği ve zihninden geçenleri anlatabileceği bir arkadaşı var mıydı? Yoktu. Annesine anlatsaydı düşündüklerini dinler miydi? Annesine baktı, elindeki telefonla meşguldü. Babasının işten gelmesine daha birkaç saat vardı. Kardeşi ise bilgisayarın başındaydı. Kulaklıklar kulağındaydı. Ablasının odasına girdiğini bile fark etmemişti. 

Çaresizce dışarıya çıktı. Amaçsızca yürüdü. Ayaklarına emanet etmişti beynini. Düşünmeden yürüyordu. Bir süre sonra bir eksiklik hissetti. Müzik eksikti. Çantasına baktı, kulaklığını almıştı yanına. Kulaklığını taktı ve bir müzik açtı. Gözlerini bazen kapatıyor, bazen açıyor hep gökyüzüne bakıyordu. Akşam olmak üzereydi. Serin bir sonbahar günüydü. Ağaçlar yapraklarını çoktan dökmüştü fakat bazı inatçı ağaçlar yapraklarını bırakmak istemiyor gibiydi. Kış geliyor, dedi içinden. Bu serin havalar kışın habercisiydi. Tam müziğin ritmine adımlarını kaptırmıştı ki omzuna dokunan bir el ile irkildi. Birden buz gibi oldu tüm bedeni. Geriye korkarak dönüp baktığında çok da yabancı olmayan üç kişi gördü. Kendisiyle aynı yaşta üç kişi. Biraz daha dikkatle bakınca bunların orta okuldan tanıdığı arkadaşları olduğunu hatırladı. Aslında arkadaş denmezdi bunlara çünkü hayli yormuş, uğraştırmışlardı kendisini. Değişmişlerdi, büyümüşlerdi ama yine yüzlerinde aynı muziplik ve bakışlarında aynı boşluk, kötülük vardı. Kendisinin irkildiğini gören üç kişi kıs kıs gülüyorlardı. Amaçlarına ulaşmış gibiydiler. Bu sefer onlara boyun eğmeyecekti. Kendisini toparladı. Kulaklığı çıkardı ve konuşmaya başladı:

-N’aber kızlar? Görmeyeli epey büyümüşsünüz. Değişmişsiniz de ama tanıdım sizi. Hayat nasıl gidiyor? Hangi okuldasınız? 

Onun bu soruları karşısında bu kez arkadaşları irkildi ve şaşırdı. Normalde böyle sorular beklemiyorlardı. Boyu en kısa olanı toparlandı ve cevap vermeye çalıştı:

-Şeyy… Evet biz değiştik ama sen de hayli değişmişsin. Dilin epey uzamış. Eskiden olsa ağlayarak kaçardın. 

-Çok zaman geçti aradan ve size benzeyen çok insan tanıdım. Umarım biraz olsun değişmişsinizdir, dedikten sonra kulaklığını tekrar taktı ve yoluna devam etmeye çalışmıştı ki arkasından:

-Ağlamadın, ama yine kaçıyorsun. Yine korktun galiba. Sen nerelerdesin, hangi okuldasın.

Kulaklığındaki müziğin sesini yükseltti ve ardından gelen konuşmaları duymazdan gelerek adımlarını hızlandırdı. Bu esnada annesinin aramış olduğunu gördü. Hem de birkaç kez aramıştı annesi. Tekrar aramak istedi fakat vaz geçti. O sırada tanıdık bir ses duydu. Onun adını söyleyen bir ses. Geriye dönmek istemiyordu fakat ses git gide yaklaşıyordu. Artık ses iyice yaklaştığında geriye döndü ve babasını gördü. Kulaklığını yeniden çıkardı. Babası kan ter içindeydi ve perişan görünüyordu. Babasına tam durumu izah edecekti ki babası ortadan kayboldu. Başı dönmeye başladı. Telefonunu çıkarıp annesini aramak istedi. Elleri titriyordu. Telefonunu bir türlü açıp annesini arayamadı. Dengesini kaybederken kendisine doğru koşan birini fark etti. Her şey için çok geçti. Gözlerini açtığında odasının tavanını gördü. Sağa sola baktı. Kimsecikler yoktu. Usulca yerinden doğruldu. Yerde bir kitap duruyordu. Kitabın kapağına baktı. Az önce kaldırıp en üst rafa koyduğunu düşündüğü kitaptı bu. Bu sırada annesinin sesini duydu:

-Zeynep, yemeğin soğuyor.