ŞİFALI GOFRET

EMİR SABRİ ÜNSAL

EMİR KAAN ŞİMŞEK

MAHMUT ERAY ERBAŞ

Günlerdir ağzına bir lokma almamıştı. Açtı, susuzdu. Gözlerinin önünden yemekler geçiyor, burnuna sürekli yemek kokuları geliyordu. Yerinden kalacak gücü kalmamıştı. Açlık ona hayaller gördürmeye başlamıştı. Hiç değilse birazcık su olsaydı yakınında ve kana kana içseydi. Belki biraz o zaman kendine gelirdi fakat etrafa baktı, ne su vardı ne de yiyecek. Böyle planlamamıştı oysa. Yiyecek ve içecek sorunu yaşamamalıydı. Şimdi açlıktan ölmek üzere olduğunu hissediyor, tavana boş gözlerle bakıyordu. Keşke kapı çalsa ve birileri yemek getirse diye düşünüyordu. Ama ne kapı çalıyordu ne de gelen giden vardı. Pencereye baktı, pencerenin önüne kuşlar bile gelmez olmuştu. Yerinden kalkmaya çalıştı ama güçsüzdü. Uyusam iyi olur, diye düşündü fakat aç karnına uykusu da gelmiyordu. Biraz gözü dalsa ya yemek görüyordu ya içecek. Açlıktan ölmekten korkuyordu. Ertesi gün gazetelere manşet olmaktan korkuyordu. 21. Yüzyılda bir insanın açlıktan ölmesi ne demekti? Açtı, susuzdu. Keşke biraz kendisini toplayabilseydi. 

Ailesinden ilk kez bu kadar uzak kalmıştı. Ailesi, sabahın erken saatlerinde evden ayrılmış yakın bir şehirdeki akrabalarının düğününe gitmişlerdi. Onu ders çalışması için evde bırakmışlardı. Annesi bir hafta yeter, düşüncesiyle dolabı yemekle doldurmuştu fakat o, ikinci günün akşamında tüm yemekleri bitirmişti. Neler yoktu ki yemekler arasında; kuru fasulye, pilav, birkaç çeşit börek, köfte, makarna, mantı... Hatta dondurucuda balık ve lahmacun da vardı. İkinci günün akşamı oyun oynarken son lahmacun kırıntısını da bitirdiğini fark etmişti. Üstelik lahmacunun buzunu çözmeden yemişti. Lahmacunu cips zannetmiş, bir yandan oyun oynarken bir yandan kola ile lahmacun yemişti. Bir ara oyun bitince yediğinin lahmacun olduğunun farkına varmıştı ama iş işten geçmiş, lahmacun çoktan midesine inmişti. 

Şimdi tavana bakıyordu. Açtı, susuzdu. Ailesinin dönmesine hâlâ üç gün vardı ve oyun da oynayamıyordu. Parmaklarında bilgisayarın düğmesine basacak kadar bile güç kalmamıştı. Uzandığı yerden kalkamayacağını anlayınca kendini usulca yere bıraktı. Birkaç kez döndükten sonra sürünerek mutfağa gidebileceği aklına geldi. Ev sanki onun için ıssız bir çöldü. Sürüne sürüne mutfağın kapısına geldi. Buzdolabının kapısını açık bırakmıştı. Mutfak tezgâhı bulaşıklarla doluydu. Etrafta süt, meyve suyu tarzı bir şeyler aradı gözleriyle ancak sıvı yağ ve deterjan dışında bir şey yoktu. Deterjanın rengi hiç fena görünmüyordu. Musluğa uzansa biraz kendine gelebilirdi fakat kolunu sadece yerdeki gövdesinden birazcık fazla yukarıya kaldırabiliyordu. Ailesinin kendisini mutfakta açlıktan ölmüş olarak bulacağı anı düşündü. Hayır, ölmemeliydi. Bu esnada gözüne kiler kapısı ilişti. Kalan son gücüyle kilere doğru süründü. Kilerin kapağını açtığında kendisini bir anda ölmüş ve cennete düşmüş gibi hissetti. Her yerde makarna, bulgur, un tarzı gıdalar vardı. Bunları tüketmek onu birkaç gün daha hayatta tutmaya yeterdi. Bir makarna poşetine uzandı. En sevdiği makarna türüydü bu. Poşetle on dakika kadar boğuştu fakat açamadı. Diğer makarnalara uzandığı sırada önüne bir kutu gofret düştü. Bu daha önceden hiç görmediği bir gofretti. Düşer düşmez kutunun kapağı açılmış, bazı gofretler ezilmiş halde ortaya dağılmıştı. Yerden bütün parçalarını küçük küçük yemeye başladı gofretlerin. Yedikçe kendine geliyordu. Kutunun dibinde kalan son gofreti de yediğinde artık ölüm düşüncesinden kurtulmuştu. Bir hamle ile ayağa kalktı ve musluğa ağzını dayadı. Musluğu sonuna kadar açmıştı. Bir yudum, iki yudum, üç yudum, dört yudum… Midesi doluncaya kadar tazyikli sudan içti. Yaşamak güzel şeydi. 

Bir daha bu tarz mağduriyetler yaşamamak için yanına birkaç sürahi su aldı. Poşetini açamadığı makarnaları da aldı ve yeniden odasına geçti. Oyun masasını özlemişti. Bilgisayarını açtı. Ağzında halen gofretin tadı vardı. Midesinde değişik şeyler oluyordu. Başının döndüğünü hissetti. 

Kendine geldiğinde hastanedeydi. Ailesi de etrafındaydı. Annesi:

-Son kullanma tarihi on beş yıl geçmiş gofretten başka yiyecek bir şey bulamadın mı oğlum, dedi. 

Hâlen çok açtı. Susuzluğu biraz gitmişti ama açtı. Annesine üzgün üzgün baktı:

-Bulamadım anne, dedi. Bulamadım…

(DEVAM ETMEYECEK, ÜŞENİYORUZ.)

GÜNLERDEN BUGÜN

 

Hayrettin Eymen Bulut
 
Günüm sanki hiçbir gün değil bugün
Nedendir bilmedim içimdeki hüzün
Meğer böyle imiş senin de özün
Bu da senin yanına kalır mı sandın
 
Sözün söz değilmiş yeni anladım
Sadıksın sanıp güveniyordum
Sende biraz dostluk var sanıyordum
Ta ki günlerden bugün olana kadar

ŞİİRE YAKLAŞIRKEN

 

Utku Kerim Genç

Hikâye yazmak eğlenceli

Deneme yazmak da öyle

Hiç ama hiç 

Yormuyor beni

Zorlamıyor

Şairler nasıl buluyor

Nasıl yazıyor bir şiiri

Ben düşünemiyorum şiir yazmayı

Nasıl beceriyor şairler

Peş peşe dizeleri sıralamayı

Böyle böyle düşünürken

Bir şiir ortaya çıktı sanıyorum

Ama gerçekten bu bir şiir mi

Belki de şiire yaklaşıyorum

ŞİİR

 

Mehmet Çınar

Dökülüyor dudaklarımdan

Yazdığım dizeler

Geliyor aklıma

Umut beklemeliyim

Umutla

Şiirlerimin kaynağıdır bu

İşte bu 

Değişik hislerim

Bedenen yorgun olsam bile

Dökülüyor yine dizeler

Yazıyorum dört dize kâğıda

Ediyor bir kıta

Paslandım belki de ama

Gene dizeler dökülüyor

BİR YAŞLININ DİLİNDEN

Salih Taha Balta

Bir zamanlar kalkmazdı oyunlardan elim

Yiğit bir delikanlı idim

Ansızın bir savaş çıktı sonra

Cepheden cepheye gönderildim

Bir savaşta vuruldum

Gaziyim

Şimdi protezli ayağım belim

Dayandığım bastonda

Gençliğime hasretim

Gençlik neydi

Rüya mı, hayal mi

Hatırlıyorum gençlik hızlı koşan bir taydı

Git gide yavaşladı

Sorulduğunda bana

Gençliğin nerde kaldı

Diyeceğim onlara 

Gençliğimi zaman aldı

İLHAM

Salih Taha Balta

İlham gelmiyor neden

Dostum olan kalem

Atmışım bir kenara

Şimdi bir düşmandır bana

Yıllarca kullanmıştım oysa

Şimdilerde ilham bile düşman bana

Kalemim sanki bir yabancı

Defterim açılmıyor

Sayfalarını saklı tutuyor

İlham 

Ey ilham

Ben beklerken senin yolunu günlerdir

Niye uğramıyorsun bana

Ne olur sen de 

Benzeme bir düşmana

ÇOCUKLUK

Salih Taha Balta

Bilmezdim çocukken

Tehlikenin ne olduğunu

Güven içindeydim

Annemin kollarında

Güveniyordum ardımda duran

Dağ gibi babama

Şimdi anlıyorum savaştakileri

Sömürgeleri ve köleleri

Özlüyorum geçmişi

Babamı, annemi

İngilizce konuşuyorum

Özgür hissetmiyorum kendimi

BUNLAR NEYİN N/ESİ?

NURGÜL ASYA KILCI

KAAN ERDOĞAN 

MEHMET ZAHİD ÖKTEN 

MİRAÇ KAĞAN GÜLER  

TAHA METİN YILDIRIM 

SELİM KURT 

TUNAHAN CEYLAN 

Memati, son zamanlarda kendisini garip hissediyordu. Sürekli aç olduğunu düşünüyor, buzdolabının etrafında dolaşmaktan kendini alıkoyamıyordu. Kahvaltıyı yaptıktan bir süre sonra ayakları istemsizce yeniden mutfağa götürüyordu onu. Kendisine geldiğinde bir kavanoz çikolatayı bitirmiş oluyordu. Bazen çikolata bulamıyor ancak yine yiyecek bir şeyler çıkıyordu dolaptan.

Yemek zamanı geldiğinde kendisini çok aç hissetmediğini söylüyor ve biraz yemek yedikten sonra sofradan ayrılıyor fakat yarım saat geçmeden yeniden mutfağa damlıyordu.

Okulda da durum değişmiyordu. Zil çalar çalmaz Memati kantinin ilk müşterisi oluyordu. Kantinci Memati’yi o kadar çok seviyordu ki ya indirim yapıyordu ya da aldığı çikolatanın yanında hediye ürünler veriyordu. Kantinci Hakan:

-Senin gibi on tane müşterim olsa ben şimdiye köşeyi dönmüştüm evlat, diyordu her seferinde Memati’ye.

En sevdiği etkinliklerden biri market alışverişiydi Memati’nin. Hemen küçük bir araba alıyor, ailesi evin temel ihtiyaçlarını alırken Memati ise bir yandan küçük market arabasına çikolata, cips, gazoz tarzı yiyecek ve içeceklerle dolduruyordu. Memati’nin bunlar dışında sevdiği yiyecekler de vardı. Mesela sosis, salam, hamburger köftesi…

Birkaç ay geçmeden dişlerinin birer ikişer azaldığını ya da siyahlandığını gördü Memati fakat bunun yedikleriyle bir ilgisi olmadığını söylüyordu. Hatta ısrar edenlere:

-Dedem bunlardan hiçbirini yemiyor ama bakın, onun da dişleri yok, diyordu.

Memati’nin kantinde genellikle yumuşak çikolata ve gofretleri satın aldığını gören kantinci Hakan, ağabeyinin dişçi olduğunu söylemişti ona. Müsait bir zamanda ağabeyinin diş kliniğine gitmesini ve kendisinden de selam götürmelerini söylemişti. Dişçinin adı Kağan’dı ve kantincinin selamı ile indirimli diş tedavisine başlayacaktı. Durumu ailesine aktardığında ailesi de bu kliniği merak etti ve ailecek diş muayenesi için gittiler. Diş tedavisine ihtiyacı olan tek aile ferdi Memati’ydi. Dişçi Kağan, Memati’ye haftada bir gün kendisine uğramak şartıyla istediği kadar çikolata yiyebileceğini söyledi. Bir çanta dolusu da diş macunu ve fırçası hediye ederek onları gönderdi.

Memati’nin hayatı git gide karışıyordu. Kantinciden sonra şimdi onun ağabeyine de uğramak zorundaydı ve kendisini iyi hissetmemeye başlamıştı. Artık yediği içtiği şeyler vücut dengesini de sarsmıştı. Bir sabah uyandığında yerinden kalkmak istemediğini fark etti. Güç bela yatağından indi fakat akşamdan tükettiği içeceklerden birinin kutusuna basmıştı. Öfkeyle kutuya tekme atmıştı ki bu kez ayağına bir çikolata ambalajı yapıştı. Öfkeden iyice çılgına dönen Memati odasına tekrar döndüğünde ilk kez odasının ne kadar dağınık ve ambalaj dolu olduğunu fark etti. Manzara canını sıkmıştı ve akşam evini toplamalıydı.

Okulda da çantasının içi ve sırasının altı dikkatini çekti. Sınıfın çöp kutusu onun çantasından ve sırasının altından daha temizdi. O gün ilk kez kantinden aldığı şeyleri sınıfta yemek istedi. Sınıfa çıktığında ambalajlardan birinin üzerinde garip bir logo gördü. Logoda bir “N” harfi dikkatini çekmişti. İlk kez yediği bir çikolatanın dışına bakmıştı. Bir süre sonra bu durum onda bir alışkanlık yapmaya başladı. Yediği içtiği her şeyin ambalajına bakıyor ve “N” harfini her yerde görüyordu. Üstelik logo da hep birbirine benziyordu.

Artık yemeyi içmeyi azaltmış sadece ürünlerin üzerini inceler olmuştu. Bir akşam dişlerini fırçalarken diş macununun üzerinde de aynı logoyu ve harfi görmüştü. Bu an, onun için bir aydınlanma saati idi. Dişçinin adını düşündü Kağan, kantincinin adını düşündü Hakan… Bu isimlerde de N harfi vardı. Bunlar bir tesadüf olamazdı.

Artık dersleri ve yemeyi bir kenara bırakan Memati, yediği içtiği, gördüğü tüm ürünleri detaylı olarak sınıflandırmaya ve benzerliklerini ayırt etmeye başlamıştı. Kocaman bir kağıda aynı logo ve harfi gördüğü ürünleri yazdı, yazdı.

Bu çalışma ona bir şey ifade etmiyordu. Bir akşam bilgisayarının başına oturdu ve bütün firmaları araştırdı. Aslında firmaların hepsi ortaktı ve farklı ürünler adı altında piyasaya sürülüyordu. Öğrendikleriyle biraz şaşırmıştı ki bilgisayarının markasının olduğu yere gözleri odaklandı. Yine benzer bir logo ve içinde N harfi vardı.

Bütün bunları yaşarken Memati kendisini yaşlanmış hissetti. Artık eski günlerdeki gibi neşeli değildi. Kafasında sorular bitmiyordu. Ailesi ise ona sürekli bir şeyler yemezse hasta olacağını, yemekten içmekten kesildiğini söylüyordu. Üstelik kantinci de artık onu eskisi gibi sevmiyordu. Dişçiye, markete gitmek istemiyordu.

SADECE ABUR CUBUR DERSİNİZ AMA...

 

Aden Mira Kartal

CİPS

Cips, patatesin gururu ve onurudur. Cips olmasaydı patates belki de hep yer altında kalacak ve fare yemi olarak unutulacaktı. Neyse ki cips onu yer altından çıkardı ve marketlerin başköşesine taşıdı. 

İnsan, hayatında hiç olmazsa bir kere cips yemeli. Bir kere bile cips yemeden dünyadan göçüp gidenler büyük bir boşluk ve pişmanlık içindedir diye düşünüyorum. Damak tadının kralıdır cips. Cipsin dışındaki hiçbir şeyde onun karizması yoktur ama jelibona yenik düşer bu karizma. Jelibon rengârenk haliyle ondan öndedir. 

Dünyanın matematiği ve ekonomisi cipsin elindedir. Patates eğer bu kadar yüksek fiyatlı ise bu sevincini cipse borçludur. Çocukların severek yediği tek şeydir cips. Hatta bazı büyükler, çocuklarına alıyormuş gibi yaparak kendileri yerler cipsi. Çoğu zaman çocuklarına cipsin zararlı olduğunu söylemeleri de bu yüzdendir. Amaç daha çok cips yemek uğruna çocukları cipsten uzaklaştırmaktır. 

HAMBURGER

Eğer stres altındaysanız size bir önerim var: Hamburger. Bir araştırma yapılsa hamburgerin stresle bağı ile ilgili ihtimal en iyi antidepresandan bile daha etkili olduğu görülecektir. 2. Elizabeth’in insanlığa en büyük armağanıdır hamburger. Hamburgeri bilmeden, yemeden yaşayan medeniyetler ölüme, kaybolmaya mahkumdur. Atıştırmalıkların en şahanesi hamburgerdir ama onunla karnınızı tıka basa doyurabilirsiniz. Üç tane yediğiniz halde doymazsınız onunla. 

Hamburger bir ülkeyi hatta dünyayı yönetebilir. Ülkelerin ekonomisini hareketlendirir, şehirlerin ticaretini artırabilir. Hamburger bulunmayan bir şehir hareketsizdir. Günümüz gençliğinin favorisidir hamburger. Patates kızartması hamburgerin en iyi arkadaşıdır. Cips olamamış patatesler kendilerini görücüye hamburgerin evinde çıkarırlar. İnsanların köfte ekmek ikilisinin yanına patatesi de almasıyla oluşturduğu muhteşem uyumun adıdır hamburger. 

JELİBON

Onu ilk kez gören, tanıyanlar mutlaka jimnastikçi olduğunu düşünür çünkü çok elastik bir vücudu vardır. Ağızda ezilimi rahattır ve ezilirken bambaşka dünyalara götürür bizi. Bazen tropikal bölgelere bazen kutuplara götürür bizi. Yeryüzünde bulunan bütün meyveler ona ruhundan bir parçayı katmış gibidir. Onun yokluğu ve yeri doldurulamaz. Beynimizin duyduğu ihtiyaçların çoğu onda vardır. Yalnız beynimiz değil kalbimiz için de dosttur jelibon. Kalbimizin ritmini düzenler. Eğer yutmaz, çiğnerseniz onu çene kaslarınızı geliştirir. İşkenceye dayanıklıdır. Ne kadar sıkarsanız sıkın, bıraktığınızda eski haline döner ve size gülümser. 

Her jimnastikçi onu tanır, ondan ilham alır. Her jimnastikçinin hayali büyüyünce jelibon olmaktır. 

SANDVİÇ

Hem suludur bir sandviç hem de kurudur. Hayatımızın çok yerinde karşımıza çıkar. Özellikle aç olduğumuz ve yemek hazırlanamayacak ortamlarda ilk ona koşarız. 

Domates ve turşunun mükemmel birleşimidir sandviç. İki ekmek arasındaki şölen olarak tanımlarım ben onu. Kitapların ve okuduğunuz gibi bu yazının konusudur sandviç. Tiyatrolarda başrol sandviçe verilir. Her evin başköşesinde yeri vardır onun. Her çocuğun midesi kazınmaya başladığında hayalidir o. Her işçinin beslenmesidir. 

İnsanların sevdiği yiyeceklerin sıralaması:

1	PRS/Jelibon
2	Cips_ çıtır
3	Çubuk {kraker}
4	Çikolata
5	Hamburger*
6	@Sandviç

HÜRRİYET, CUMHURİYET

İsmet Çınar Altuntaş

Cumhuriyet’in temeli

Atıldı Sivas’ta

Kazma kürekle değil

Bağımsızlık aşkıyla

29 Ekim demek

Hür yaşamak, hür gülmek

Bu güzel çocuklara

En güzel yurdu vermek

Yıkıldı saltanat

Kuruldu Cumhuriyet

En güzel yönetim şekli

Hürriyet, Cumhuriyet

Lozan Antlaşması

Her şeyi belirledi

Atatürk vurdu masaya

Vatan bölünmez, dedi

İzmir’de büyük zafer

Düşmanı denize döker

Yürü Türk askeri yürü

Atatürk bize yeter