ÇATI

Elif Serra Yıldırım

Bayraklar, yalnızca bir kumaş parçasından çok öte bir şeydir. Her yerde büyük manalarıyla tüm vatandaşlar için bir değerdir bayrak. Uğruna canlar verilen, hayatlar hediye edilen bayrak. Her yerde çıkar karşımıza: sınıfta, okulda, parkta, bahçede. Peki nedir bayrağa duyulan bu sevgi? Niçin bu saygı?

Bu sorunun cevabı için çok değil sekiz sene öncesine gitmemiz gerekir. 15 Temmuz gecesi bir milleti taarruza geçirendir bu saygı. O halde bayrak, hürriyet demektir, istiklal demektir. Vatan sevgisiyle dolup taşmaktır bayrak. Kurtuluş Savaşı’nda bebeğinin battaniyesini top mermisinin üstüne örtebilmektir. 

Yalnız bizim için değil en küçüğünden en büyüğüne tüm ülkeler için paha biçilmez bir değerdir bayrak. Kırmızı, sarı, beyaz, siyah, mavi, yeşil ve çok daha fazlası. Hepsi için renklerin bir manası var bayrakta. Belki özgürlüğü, belki mutluluğu, belki sonsuzluğu anlatıyor bayraklar fakat değişmeyen bir şey var ki her milletin bir bayrağa ihtiyacı vardır. Sadece milletler değil en küçük bir dernekten tutun da büyük futbol takımlarına kadar her topluluğun kendi varlığını sembolize eden bir bayrağı vardır. 

Bayrak, bir topluluğun varoluşunun kanıtıdır özetle. Bayrak yoksa yarım kalır toplumların bir yanı. Bayrak, bir tamamlayıcı unsurdur, bir “olmazsa olmaz”dır. Bir temel ihtiyaçtır birlikte olabilmek için bayrak. Altında toplanılacak bir çatıdır bazen. Bazense bir savaşta tarafımızı belirten bir simge. 

Görünce göğsümüzü kabartan bir gururdur bayrak.  

BULUTLAR

Ekin Akçay

Onlar mı bizim istediğimiz şekillere giriyorlar yoksa biz mi onları istediğimiz şekilde görüyoruz? Belki de anlatmak istedikleri şekle giriyorlar, bir kimsenin onlara bakıp kendilerini anlamalarını umuyorlar, umutsuzca. Onlar, çocukların kendileriyle oynadıkları benzetme yarışmalarının asıl kahramanı ya da çocukların anlattıkları öykülerdeki lezzetli bir pamuk şekerine benzetildiklerinde içlerindeki mutluluğu küçük bir çocukmuşçasına açığa çıkaran saf meleklerdir belki de. Bilemeyiz, belki birisi onları tarla niyetine sürüyor sonra da insanların en çok alerjisinin olduğu köygöçerten bitkisini dikiyordur. İşte belki bu yüzden ağlıyorlar bulutlar. 

BESTESİZ GÜFTE

Nehir Güver

Yazıyorum yazıyorum olmuyor

Deniyorum deniyorum olmuyor

Ne yapacağımı bilmiyorum

Çaresizim bilmiyorum

Sence ne yapabiliriiim

(Söyle)

Söyle

Bana bana bana bana 

Kendi fikrini bana bana söyle

İstersen başka başka birine 

Ama yeter ki söyleee

Söyledin, tamam anladım

Duydum, tamam anladım

Biliyorum yeterince söyledin zaten

(Sakin bir şekilde)

Tamam, ilhamı kaptın

Hepsi senin sayende

Teşekkürler sana

Söyledin, söyledin benim için

Anlattın anlattın benim için

Dinledim dinledim senin için

Anladım anladım senin için

Sadece sen ve ben için

Not: Bu şiiri okuyan kişi istediği gibi besteleyebilir. 

RENK KÖRLÜĞÜ

 

Elif Naz Özden

Irkçılık nedir sizce? Bence renk körlüğünden başka bir şey değildir. İnsanın düşüncelerini yalnızca bir noktaya odaklaması ve başka bir şey görmemesi, zihnin başka bir şey düşünmemesi demektir. İnsanları sınıflandırmak ve kendisini üstün, diğerlerini zavallı görmekten başka bir şey değildir ırkçılık. Oysa insanlar yalnızca insandır ve kimsenin kimseden üstünlüğü, farkı yoktur. Her insan etten kemiktendir ve bir beyni, bir kalbi vardır tümünün. Tüm insanlar düşünebilir, acı çekebilir, sevinebilir, ağlayabilir. 
Üç yumurta düşünelim. Biri beyaz, biri açık kahverengi, üçüncüsü ise koyu kahverengi. Bunların kabuğunu kırdığımızı ve içini tavaya döktüğümüzü düşünelim. Ne görürüz? Normal bir yumurta. Sarısıyla, akıyla aynı yumurta. Farklılık sadece kabukta ve bu kabuğun rengini seçen yumurtanın kendisi değildir. İnsanlar için de bu örneği verebiliriz. İnsanın elinde değildir kendi ten rengini ve ırkını seçmek. Farklı renkte olmak suç değildir. Tek suç renkleri ayıran insanlardadır. Ne diyor Bukowski:
Hangi çiçek, diğerini “sarı açtı” diye ayıplar? 
Hangi kuş, “farklı ötünce” diğerine yasak koyar? 
Derisinden, dilinden ötürü öldürülüyor insanlar. 
Ah insanlar! 
Her şeyi bulup kendini bulamayanlar…

PİŞMANLIK

Beste KAYA

Dokuzuncu sınıfa gidiyordum. Henüz herkesle tanışmamıştım ama üç kişilik bir arkadaş grubu bulmuştum kendime. Onlar, sürekli internet kafede takılıyorlardı. Benim onlardan neyim eksikti? Bir süre sonra onlardan ayrı kalmamak için ben de onlarla takıldım. Günlerin, haftaların nasıl geçtiğini anlayamadan sınav haftası gelmişti. Son gün çalışacağım, diyerek onlarla yine internet kafeye gittim. Sınava bir gün kalmıştı. Sorular kolaydır, diye düşünüp erkenden yattım. Sabah olduğunda içimde bir stres vardı ama önemsemedim, okula gittim. Okula gidince arkadaşlarımdan biri yanıma gelerek:

-Sınava çalıştın mı, dedi. 

Hayır, anlamında başımı sallayınca, ben çalıştım, dedi ve sırasına gitti. O an anladım kullanıldığımı. Sınava beş dakika gibi bir süre kalmıştı. Hemen kitabın sonundaki soruları açtım ve okumaya başladım. Hiçbir soruyu anlayamıyordum. Sonunda sınav saati gelmişti. Ağlamaya başladım. Kağıtlar dağıtılıyordu. Hiçbir soruya cevap yazamamanın verdiği kadar kötü bir üzüntü yoktu. Hayatımda hiç bu kadar kötü olmamıştım. 

Bir haftalık sınavlar boyunca her gün aynı üzüntüyü ve kötülüğü yaşadım. Durumu aileme de diyemiyordum. Çalıştığımı ama başaramadığımı söylüyordum sadece.

Bir hafta kadar geçmişti aradan. Sınav sonuçları okunmaya başlandı. Sıra bana gelmişti. Öğretmen:

-Sıfır, deyince işte o an yıkıldım. Aslında beklediğim bir sonuçtu ama öğretmen belki bana kıyamaz, diye düşünüyordum çünkü daha önceden iyi bir öğrenciydim. 

Yalnız bu sınav değil, diğerlerinde de benzer notlar aldım. O yıl sınıfta kalmıştım. Hayatımdan koca bir seneyi bir hiç uğruna heba etmiştim. Ailemi hayal kırıklığına uğrattığım için çok üzgündüm. Tabi arkadaş grubumdakiler sınıfı geçmişlerdi hem de yüksek puanlarla. Beni kullandıkları için onlarla arkadaşlığı kestim ve yeni arkadaşlar edindim. İçlerinde yeni sıra arkadaşım Sümeyye de vardı. O yıl Sümeyye ile derslere ağırlık verdim ve geride kalan bir yılı telafi etmeye çalıştım. 

Şu an Sümeyye ile tıp fakültesindeyiz. Şimdi dokuzuncu sınıfta okuyan gençlere sesleniyorum: Sakın derslerinizi ihmal etmeyin çünkü yaydan çıkan ok, geri dönmez. 

YAZGI

Akın Eliş

Yıllardır aynı yerde bekliyordum. Bulunduğum yere ilk gelen bendim. Buradaki herkes, benden sonra gelmişti ve herkesin hikayesini biliyordum. Onlar benim hikâyemi bilmiyordu. Benim hikâyemi aslında kimse bilmiyordu. İşte bu yüzden benim hikayem onlardan farklıydı. Buna rağmen bu farkı, fark edebilen olmadı hiç. Onlar, birbirleriyle dost oldular. Başkalarıyla dost oldular. Başka başka mekanlara gittiler fakat ben yıllarca aynı yerde bekledim. Tozlanarak bekledim. Hava almadan bekledim. Eskiyerek, sararak bekledim. Yıprandım. 

Onları değerli kılan neydi? Farklı kılan yalnızca görünüşleri miydi? Onlarda olup da bende olmayan neydi, bilmiyordum. Bazıları benden daha çelimsizdi, bazıları benden daha küçüktü fakat onlar değerliydi sanki insanların gözünde. Onlardan farklı olmamın bir üstünlük olduğunu düşünüyordum fakat değilmiş, bunu çok geç anladım. Yıllar sonra anladım. Bu gerçeği anladığımda ben de varlığımı hissettirmeye çalıştım etrafımdan gelip geçenlere fakat kimsenin fark etmeye niyeti olmadı hiç. 

Belki de beni tanıyacak, anlayacak birileri daha yaşlı insanlardır, diye düşündüm ve çocuklardan, gençlerden ziyade onlardan bir medet umdum. Onlar da gelmedi. Kimse gelmedi.

Belki de böyle olmalıydım. Belki de benim yazgım buydu. Yazgım buydu evet. Kimsenin okumadığı bir yazgı. Okuyamadığı ya da dikkatini çekmediği bir yazgı. 

Bu yazgıya razı olmuştum. Kendimi uykuya vermiştim artık. Bulunduğum yerden biraz her geçen gün biraz daha arkaya doğru çektim kendimi ve yalnızca günün bazı saatlerinde uyandım, diğer zamanlarda kendi hayallerimi kendime anlattım. Kendi rüyalarımı kendime anlattım. Kendi hikayelerimi yeniden okudum satır satır. Kimsenin bilmediği hikayelerimi.

Artık ümidi kesmiştim başkalarından. Birilerinin gelip beni fark etmesinden umutsuzdum ki o gün değişik bir şeyler hissettim. Buraya geldiğimden beri ilk defa biri bana dokunmuştu. Dokunmasıyla elini geri çekmesi bir oldu. Sanki elektrik çarpmış gibi birden uzaklaştı bana dokunan eller. Daha sonra üzerimden bir rüzgar geçti. Üzerimden geçen rüzgarla beraber bir ağırlık kalktı sanki gövdemden. Nihayet biri beni fark etmişti. Heyecanlı olduğunu gözlerinden anlayabiliyordum. Sayfalarımı çevirirken titreyen parmaklarından anlayabiliyordum. 

Beni bulunduğum yerden bir masanın üzerine indirdi ve elindeki mendille kapaklarımı temizledi. Bir yandan sayfalarımı çeviriyordu. Nihayet beni anlayacak, beni dinleyecek birileri çıkmıştı. 

O günden sonra yerim değişti. Artık aydınlık ve ihtişamlı bir yer verilmişti bana. Arkadaşlarım da hep benim gibiydi. Onlar bana anlattılar hikayelerini ben de onlara anlattım. Yazgının değişebildiğini mi anladım yoksa yazgım bu muydu bilemiyorum. 

Halen orada kalsaydım, o kitapların arkasında belki de unutulup gidecektim ve bu hikâye de unutulup gidecekti. 

SEÇTİRİLEN YOL

Betül Seyhan

Dünyam sizin dünyanıza benzemiyor, bu çok belli. Sizi sevindiren şeyler beni sevindirmeye yetmiyor, bu da belli. Siz üzüldüğünüzde bunun nedenini anlayamıyorum çoğu zaman ve belki de bu yüzden hep oyunlarınızın seyircisiyim. Oyunlarınıza dahil olamıyorum. 

Oyuna dahil olamamak aslında üzüntü veren bir şey çünkü zaman, geçmek bilmiyor oyunda olmadığın zaman. Tek tesellim ise kıyıda kalmayı benim seçmiş olmam. Kıyıda kalmayı ben tercih ettim. Yalnızlığı ben seçtim bu kalabalıklar arasında. Kıyıda kaldım çünkü beklediğim gemiyi bulamadım hiçbir zaman. Zaten bu kıyaya gemiler de yanaşmıyor fazlaca. 

Bu yalnızlığı ben seçtim. Seçer gibi çiçekçiden can vermek üzere olan bir menekşeyi. Seçtim ve ona yeni bir dünya kurdum. Onunla yeni bir dünya kurdum. Yeşerttim yalnızlığımı, çiçeklendirdim. Karanlıktan alıp kurtardım onu, aydınlık bir pencerenin önünü onunla süsledim. 

Benzemiyoruz birbirimize farkındayım. Siz de bunun farkında olun artık ve benden beklemeyin size benzememi. Sizleşmemi. 

Yine de istiyor insan bazen anlaşılmayı ve istemiyor unutulmuş bir kitap gibi raflarda tozlanmayı. Bu yalnızlığı ben, bile isteye seçtim fakat zorunlu bir yalnızlık bu. Seçmek zorunda kaldığım bir yol. 

DEĞİŞKENLER VE ETKENLER

Ezgi Budak

“Her şeyin bir nedeni var mıdır?” sorusu beni sorgulamaya itti. Gerçekten her şeyin bir nedeni var mıydı yoksa bazı şeyler nedensiz miydi?

Bu dünyada nedenleri arayan fakat en nedensiz şey insandır. Bu kısır döngü başımızı öylesine ağrıtıyor ki içinden çıkmak için kendi kendimize yalvarıyoruz. İnsan, neden var? 

İnsan ne ki? Bir canlı mı yoksa erdem mi? İnsanlık yalnızca insan diye adlandırdığımız canlıya ait bir olgu olabilir. Olabilir ancak her insan buna sahip olmayabilir. Tıpkı saygı gibi, tıpkı merhamet gibi, tıpkı vicdan gibi. O olgu neyi barındırıyor peki, insan deyince aklımıza ne geliyor? Zeka mı, sosyallik mi dayanışma mı; bencillik mi adaletsizlik mi, maymun iştahlılık mı? Belki de insan kelimesi abartıldığı kadar üstün değildir. Bu kelimeyi abartan yine insandı, ben demeye meyilli olan insan. Bu erdemin varoluşa ne katkısı var? Bir katkısı var mı? İnsan, bencilliği yaymak için var olamaz mı? Bencillik sayesinde fedakarlığı ortaya çıkarmak için. 

Varoluşumuzun sebebi iyi olmak mı, iyiyi var etmek mi? İyi ve kötü diye bir çelişki de olmayabilir, tüm bu ayrım bakış açılarından da ibaret olabilir. 

Doğru bakış açısı hangisi? İnsanın kendine göre uyarladığı mı yoksa topluma göre mi? İnsan yanlışsa bakış açısı da yanlış olur, toplum yanlışsa yine yanlış olur. Ne de olsa toplum yine insanlardan oluşur. 

Yanlış ve doğru arasında ince bir çizgi mi var? Biz yanlış perspektiften bakıyorsak ve aslında aralarında dağlar kadar fark varsa.

 insan vahşidir. Her şeye karşı savaş açar. Varoluşa, dünyaya, kendine, doğuma ve ölüme. Ölüme karşı açılmış ölümsüzlük savaşı öylesine anlamsızdır ki üç yüz bin yıldır kazanılamamıştır, beraberinde yalnız ölümü getirmiştir. 

İnsan neden kendine savaş açar? İnsan olduğu için. 

Belki de insan zıtlıklar dengesini sağlamak için vardır, belki de sorgulamak için. Var olduğumuz için mi sorguluyoruz yoksa var olmak için mi?

Aradığımız zaman her şeye bir neden bulabiliriz. Sadece bulduğumuz nedenler farklı olur. Bazılarımız yok olmak için var olduğumuzu söyle, bazıları iyi olarak kötülüğü ortaya çıkarmak için, bazılarımız ise kötü olarak iyiliği ortaya çıkarmak için var olduğumuzu savunur. 

Kimileri bunu dine bağlar, kimileri farklı olmak için olduğumuzu, kimileri ise bir amaç bulmak için var olduğumuzu düşünür. 

Bir cevap bulmakta zorlanıyoruz çünkü tam cevabı bulduğumuzda sorular değişiyor. Zorlanıyoruz çünkü bu soru çok fazla değişken ve etken içeriyor. 

Kim bilir belki de amacımız budur, herkes kendi cevabını bulsun diye varızdır?

İKİ ŞEHİR

Amirhossein Hamedıshahraki

Doğduğun yer mi vatanın

Doyduğun yer mi derler

Eğer doyduğu yer vatanı ise insanın

Sivas benim memleketim

İçinde yaşayanlardan, doğanlardan daha çok

Benim Sivas sevgim

Günün birinde gidersem bu şehirden

Biliyorum 

Çok üzüleceğim

Tıpkı İsfahan’ı özlediğim gibi

Sivas’ı da özleyeceğim

KORKU

Atakan Kıvanç Ağca

Ne hayaletlerden

Ne hastalıklardan korkuyorum

Korktuğum kadar bir köpekten

Hele bir de sessiz sessiz peşimden gelmişse

Döner dönmez ardımda onu gördüğümde

Hele bir de dişleri sivriyse

Donup kalıyorum olduğum yerde

Köpekler dost, diyorlar tamam

Köpekler insanları korurmuş 

Buna da tamam

Ama yabancı bir köpeği gördüğümde yaşadıklarımı

Size anlatamam

Bence nasıl çiçekler saksıda

Kırlarda, dağlarda güzelse

Köpekler de köylerde yaşasın

Bahçeli evlerde dolaşsın

Burada sana seslenmek istiyorum amca

Zalım senin dostun olsa da

Bana gösterme onu

Getirme yanıma