HAYATIN ANLAMI

Utku Kerim Genç

Hayattan anlam çıkarmaya çalışıyorum

Nereden baksam bilmiyorum

İnsanlar desen çok boş

Doğa desen ölümlü

Hayattan anlam çıkaramıyorum

Hayattan anlam çıkaramasam da

Niye yaşıyorum bilmiyorum

Ama yine de yaşamaya çalışıyorum

Sanırım hiçbir şey bilmiyorum

Neye bakarsam bakayım

Bir anlam çıkaramıyorum

Sanırım her şey sonlu

Bunun da kaçınılmazı geliyor

DİYORLAR

Hayrettin Eymen Bulut

Duygusuz diyorlar bana

Siz benim kalbimi bilemezsiniz ki

Vicdansız diyorlar bana

Vicdanı hak edecek ne yaptınız ki

Suskun da diyorlar bana

Sizinle konuşacak güveni verdiniz mi peki

Bunlar dahası, nicesi

Sizce böyle miyim gerçi

Siz ne bilirsiniz ki

RÜYA TACİRİ

SALİH TAHA BALTA

HAYRETTİN EYMEN BULUT

UTKU KERİM GENÇ

1. Bölüm

Yol Ayrımı

Bu mesleği babasından devralmıştı. Babası da dedesinden devralmıştı. Dükkanının yapılma tarihini şehirde bilen kimse yoktu. Şehrin kuytularında bir mahallede, tek katlı küçücük bir dükkandı burası. Renkli tabelası yoktu. Kapısının ve penceresinin boyaları dökülmüştü. Ahşap bir kapısı ve penceresi vardı yalnızca. Kış geldiğinde pencerenin kenarlarına macun çekerdi. Kapının rüzgâr giren yerlerine ise gazete yapıştırırdı. Bu dükkânın önünden geçen bir yabancıya burasının dükkân olduğunu ispat etmek çok zordu çünkü içerde sadece bir masa vardı bir da ahşap sandalye. Duvarlar boyasızdı. Tavandan sarı bir ampul iniyordu aşağıya doğru ve etrafı örümcek ağları ile sarılmıştı. Zaten ampul bu dükkanı ışıtmak için yetersizdi. Etrafındaki binalar sanki bu dükkânı gizlemek ister gibiydi ve görevlerini iyi yapıyorlardı. Bu mesleği babasından devralmıştı zaten yapabileceği başka bir iş de yoktu. 

Mizan Çınar’ı mahalle sakinleri dışında kimse tanımazdı. Az konuşur ve az gezerdi. Sabahtan gece yarısına kadar dükkânda beklerdi. Evet, onun müşterileri özellikle gece yarısında gelirlerdi yanına. Bazıları akşam da uğrayabiliyordu ama dükkânın en yoğun olduğu vakit geceydi. Vakit akşamı geçmişti. Sokak tenhalaşmaya başlamıştı. Mizan Çınar, yerinden kalktı ve küçük pencereden dışarıya baktı. Az sonra birilerinin geleceğini biliyordu. Kapı usul usul üç kez vuruldu: Tık, tık, tık.

-Buyurun, dedi Çınar. İçerdeyim.

Gözleri uykusuzluktan kızarmış, saçları dağınık, üzerinde pijamalar, ayağında terlikleriyle orta yaşlı biri araladı kapıyı:

-Dün bana sattığınız rüyayı hiç beğenmedim. Uyandım, uyandım yeniden gördüm ama yine beğenmedim. Bundan önce sattığınız rüyalar çok güzeldi. Bu rüya beni yordu. Gece kesik kesik uyudum, gündüz de uykum vardı. Şimdi sizden yeni bir rüya almak için geldim. 

Mizan Çınar ilk kez böyle bir durumla karşılaşıyordu. Daha önce sattığı rüyalardan hiç şikâyet almamıştı. 

-Yeni rüyanız için bir ücret ödemenize gerek yok fakat talimatlara uygun bir biçimde uyuduğunuzdan emin misiniz? Uykuya gece saat 12’den önce yatmadınız değil mi? Ya da yastığınızın her zamanki yüzünü değil de ters tarafını çevirmeyi ihmal etmemişinizdir umarım? Uyumadan önce yemek yemiş olabilir misiniz? Size bu kuralları defalarca daha önce söylemiştim. Tamam, burada bir şeyler satıyoruz fakat ilk kez bir şikayet alıyorum. Size yeni rüyanızı birazdan uzatacağım, dedi. 

Pijamalı adam biraz kendisini suçlu hissetti bu konuşmadan sonra çünkü bu söylenenlerin hiçbirini yapmamıştı. Belki aynı rüyayı bir kez daha kullanabilirdi fakat istemedi. Ellerini Mizan Çınar’a uzattı. Mizan Çınar, küçük masasının çekmecesinden çıkardığı kokuyu pijamalı adamın ellerine sıktı ve:

-İyi uykular, tatlı rüyalar, dedi. 

Pijamalı adam, terliklerini sürüye sürüye dükkândan ayrıldı. Mizan Çınar’ın ilk kez bu kadar canı sıkılmıştı. Belki de bu mesleğin sonu geliyor, diye düşündü. Başka nasıl bir iş yapabilirdi, mesela berberlik, ona göre bir iş miydi? Değildi. Biraz daha düşündü aklına terzilik geldi. Düşününce ondan da vaz geçti. En son ayakkabı tamirciliğini de düşündü. Bu işi de yapamazdı. Belki hikâye yazarı olabilirim diye düşündü. Evet, bu iyi bir fikirdi. Sattığı rüyaları yazabilirdi mesela. Yine de biraz daha direnmeliydi. Tam bunları düşünürken yeniden kapı vuruldu: Tık, tık, tık, tık. Bu kez gelen yaşlı bir kadındı. O da dün bu saatlerde bir rüya alarak gitmişti. Kadın daha ağzını açmadan Mizan Çınar:

-Rüyanızı beğenmediniz değil mi, dedi. 

Kadın:

-Nereden anladınız, senelerdir sizden rüya alıyorum, ilk kez bu kadar berbat olanına rastladım, dedi. 

-Merak etmeyin, size şimdi yeni bir rüya vereceğim hem de ücret almadan, diyen Mizan Çınar, yeni rüyasını kadına verdi. 

Şimdi bir karar vermesi gerekiyordu. Bu işe devam mı etmeliydi yoksa hikâye yazarlığına mı başlamalıydı. Yine de erkendi bu işi bırakmak için. Masasındaki çekmeceden bir kâğıt çıkardı. Çok eski bir kağıttı bu. Babasından, belki de dedesinden kalmıştı. Kağıt kadar eski bir de kalem vardı çekmecede. Büyük yazılarla kağıda şöyle yazdı: 

SATILANLAN HAYALLER ALINMAZ, YENİSİYLE DEĞİŞTİRİLMEZ. 

On yıllardır penceresine bir şey asılmayan dükkânın camında ilk kez bir yazı vardı artık. Gelip geçenlerin dikkatini çekecek bir yazı hem de. 

BAŞKAN

NURGÜL ASYA  KILCI, ZEYNEP YURTTAŞ, KAAN ERDOĞAN, MEHMET ZAHİD ÖKTEN, MİRAÇ KAĞAN GÜLER, TAHA METİN YILDIRIM, SELİM KURT, TUNAHAN CEYLAN 

1. Bölüm: Metin de Metin

Büyük seçim gününe sadece birkaç gün kalmıştı. Başkan adayları birer ikişer adaylıktan çekiliyorlardı. Çekilmeyenleri de bir şekilde ikna etmeye çalışıyordum. Israrla adaylıktan çekilmeyen Selim ve Miraç’a da bir hafta boyunca kantin masraflarını karşılama vaadinde bulunarak onları da bu yarışta saf dışı bırakmıştım. Asya’ya bir kutu toka hediye etmiştim başkan adaylığından çekilmesi için. Tunahan’a dedemden kalan saati hediye etmiştim. Seçimlerin sonuçları aslında şimdiden belliydi çünkü tek aday bendim. Artık kocaman bir Başkan olacaktım. Hem de Sınıf Başkanı. Muhtarlıktan bile önemliydi sınıf başkanlığı sadece maaşım yoktu ama bir süre çalışır ve güzel işler yaparsam belki sınıfım beni maaşa da bağlardı. Zaten çok fazla masraf etmiştim tek başkan adayı olarak kalmak için. Bir şekilde bu zararımı telafi etmem gerekiyordu. 

Nihayet seçim günü gelmişti. O güne kadar giymediğim ayakkabılarımı giydim, yeni çantamı elime aldım, saçlarımı taradım ve okulun yolunu tuttum. Okulun her köşesini fotoğraflarımla donatmıştım. Diğer sınıflarda da vardı Başkan seçimi fakat bütün okulun gözü bizim sınıftaydı. Hatta Okul Müdürü bile bizim seçimleri gözlemlemek için 3. ders saatinde bizim sınıfa gelecekti. Herkes sessizdi. Sonucu belli olan bu seçim neden merak uyandırıyordu, bilmiyordum. 

Sınıfa büyük bir gururla girdim. Sınıfta farklı birini görmüştüm. Kimdi bu diye hatırlamaya çalıştım ama yabancıydı. Okulda bile daha önceden hiç görmediğim biriydi bu. Sınıf sessizdi ve herkes bana bakıyordu. 3. ders saati geldiğinde bu sessizliğin nedeni biraz kendini belli etmeye başlamıştı. Sınıfta oturan yabancı çocuğun adı Metin’di ve okulumuza yeni gelmişti. Fısıltıyla konuşulanlardan anladığım kadarıyla gerek notları gerek davranışları bakımından çok tanınmış bir çocukmuş. Hatta kendine ait sosyal medya hesapları binlerce kişi tarafından takip ediliyormuş. Buraya kadar bir sorun yoktu ancak Metin’in de gelir gelmez Sınıf Başkanlığı’na aday olduğunu öğrendiğimde kan beynime yürümüştü. Tanımadığım bu çocuğu adaylıktan vaz geçirmek için vaktim yoktu. Tek tesellim, kimsenin bu çocuğu tanımıyor oluşuydu. Tanımadığı birine kim oy verirdi ki? Biraz moralim düzelmişti. Bu esnada Metin’i süzüyordum uzaktan. Kendini beğenmiş bir tavrı vardı. Çokbilmiş duruyordu. Nedense huylanmıştım bir kere. Bu esnada sıramdaki hediye paketi dikkatimi çekti. Üzerinde adım yazıyordu. Paketi açtığımda dünyam başıma yıkılmıştı. Metin, kendisine ait kitapların yanı sıra çikolatalar, üzerinde ismi yazan kalemler, anahtarlıklar, takvimlerle doldurmuştu poşeti. Poşeti açtığımı gören Metin yanıma geldi ve:

-Adaylıktan çekilmeye ne dersin? Zaten bu seçimin galibi benim. Eski okulumdan buraya Sınıf Başkanı olmak için geldim. Kimse benden bu başkanlığı alamaz ama yine de istiyorsan çekilme ve boyunun ölçüsünü al. 

Rengim atmış, ter basmıştı beni. Arkadaşlarıma baktım. Hepsinin elinde aynı poşetlerden vardı ve Metin’i çoktan benimsemişlerdi bile. 

-Kimse oy vermeyecek olsa bile ben adaylıktan çekilmeyeceğim. Asıl sana şimdiden geçmiş olsun, nereye geldiğini, benim kim olduğumu keşke biraz araştırıp da aday olsaydın, dedim.

Metin gülümsüyordu. Tebessümünde bile iticilik vardı. 

Bütün öğretmenler ve idareciler sınıfımıza geldi. Oy kullanma işlemi bir ders sürecekti. Oy kullanan arkadaşlarım yüzüme bakıyor, tebessüm ediyor sonra başlarını öne eğiyorlardı. Bunun ne anlama geldiğini bilemiyordum ta ki oylar sayılıncaya kadar. 

Dersin sonunda oylar sayıldı. Yirmi beş kişilik sınıfta bana yalnızca beş oy çıkmıştı. Tuna, Selim, Miraç ve Asya’nın oyları olmalıydı bu oylar. Benim oyumla beş oy almıştım toplam. 

Sınıf arkadaşlarım kimi Başkan seçtiklerini bilmiyordu ama işin açığı ben de bilmiyordum. Sınıf öğretmenimiz bana Başkan Yardımcısı olduğumu söyledi ama ben itiraz ettim:

-Başkanı olmadığım sınıfın Başkan Yardımcısı olmak bana yakışmaz. Hele hele de bir saat içinde bana oy vermekten vaz geçip sınıfa yeni gelen birine oy veren bu arkadaşlara Başkan Yardımcısı olamam. 

Herkes şaşkındı. Bu sınıftan ayrılmak belki de iyi bir düşünceydi. Hatta sınıftan değil, okuldan bile gitmeyi düşünmeye başlamıştım. 

2. Bölüm: Erken Seçim

Bu sınıf beni anlamamıştı. Oysa onlar için kafamda ne projeler vardı. Mesela yazılıları kaldıracaktım, denemeleri iptal edecektim. Sınıftan sıraları kaldırıp minderler koyacaktım. Dersleri 10 dakika, teneffüsleri 40 dakika yapacaktım. Daha neler, neler yapacaktım ama sınıfım beni anlamamıştı. Şimdi ya sınıfımı değiştirmeliydim ya da ben değişmeliydim. 

Gece boyu uyumadım. Sınıfımın bana takındığı bu tavır bir ihanet değil de neydi? Sınıfa 3 ders önce gelmiş birini Sınıf Başkanı seçmek… Akıl alır gibi bir şey değildi. 

Sabaha doğru şöyle bir karar verdim. Sınıftan ayrılmamalı ve sınıfımın bana yaptığı ihaneti onlara hep varlığımla hatırlatmalıydım. 

Metin’in iyi bir Başkan olabileceği aklımdan bile geçmiyordu. Ertesi sabah okula, sınıfıma gittiğimde kimseye selam vermedim. Sadece bana oy veren dört kişiyle tebessüm ettik acı acı birbirimize. 

Derslere gelen öğretmenler Sınıf Başkanı kim, diye bile sormuyorlardı:

-Metin, gelmeyen var mı? Metin, tahtayı açar mısın? Metin, arkadaşlarına şu soruyu anlatır mısın? Metin, çayımı getirir misin? Metin şu metni okur musun?

Metin de Metin… Öğretmenler de Metin’in büyüsüne iyice kapılmıştı. 

Matematik Öğretmeni soru yazıyordu tahtaya:

Metin’in 10 dönüm tarlası var. Bu tarlanın etrafın telle çevirmek istiyor….

Ya da Türkçe Öğretmeni:

Başkanınız Metin hakkında uzun bir metin yazmanızı istiyorum. Metnin yazım ve noktalama kurallarına dikkat etmenizi istiyorum.

Ben ise içinde Metin geçen hiçbir soruya bakmıyordum, hiçbir metni yazmıyordum. Öğretmenlerim bu durumun farkında bile değildi. 

Metin, artık Sınıf Başkanı gibi değil sınıfın ağası gibi geziyordu. Yoklama almıyor, sınıfı susturmak için çalışmıyor hatta son zamanlarda derse bile girmiyordu. Video çekimleri, fotoğraf çekimleri, söyleşiler… Metin’in adı vardı ama kendisi yoktu. 

Birkaç kez öğretmenlerim yoklama alırken sınıfta gelmeyen var mı diye bana sordular. Cevap bile vermedim. Sınıf arkadaşlarım yavaş yavaş yaptıkları hatayı anlamaya başlamışlardı. 

Uzun aradan sonra sınıfa gelen Metin, sınıftaki arkadaşlarından çay, tost getirmelerini istemiş hatta birine ayakkabılarını silmesini söylemişti. 

Zamanla Metin yalnızca benim değil bütün sınıfın gözüne batan bir diken hâline gelmişti. Artık kıyıda köşede Metin hakkında olumsuz konuşmalar, gruplaşmalar başlamıştı. Sahi, bu çocuk bu okula neden gelmişti pat diye? Bu kadar yetenekli, becerikli bir öğrenciyi eski okulu neden göndersin ki?

Bu soru günlerce zihnimde dolaştı. Metin’in eski okulunu araştırdım ve buldum. Şimdi sıra eski okulunda yaşadığı şeyleri bulmaktaydı. Üşenmedim, eski okuluna kadar gittim ve nöbetçi öğrenciye Okul Müdürü ile görüşmek istediğimi söyledim. Okul Müdürü, benim gibi karizmatik bir öğrencinin bu talebini geri çevirmedi. Müdür’e durumu anlattım. Yaşadığım şeyleri söyledim. Müdür çok duygulandı. Metin’in bu okulda da benzer tavırlar sergilediğini ve devamsızlıktan kalmak üzere olduğunu söyledi. Okulla çok ilgisinin olmadığını da ilave etti. Hatta okuldan ayrılmasına öğretmenler de öğrenciler de çok sevinmişti. Oysa Metin, sadece Sınıf Başkanı olmak için bu okula geldiğini söylemişti. Artık Metin’in tüm hikâyesini biliyordum. 

Gün geçtikçe bana oy vermeyen arkadaşlarım birer ikişer gelerek özür dilemeye, pişman olduklarını söylemeye başladılar. Dönem sonu gelmeden sınıfta yeniden bir Başkan seçimi yapılması gerektiği konuşulmaya başlanmıştı. Erken seçimdi bu. Herkes benim başkanlığıma kesin gözüyle bakıyordu. Yeniden aday olacağımı zannediyorlardı. Ben, aday olmayacağımı belirtmeme rağmen arkadaşlarım, öğretmenlerim her yerde benim propagandamı yapıyorlardı. Renkli afişler hazırlanmıştı. Pazartesi seçim yapılacaktı. Bu kez kimseyi ikna etmek zorunda da kalmamıştım. Aday değildim ama Başkanlık kesin gibiydi. Pazartesi okula gittiğimde sınıfımızda yeni bir öğrenci gördüm. Masamda adım yazılı bir poşet vardı. Poşeti aldım, içinde hediyeler vardı. Yeni gelen çocuğun Başkan adayı olduğunu öğrendim. Bu olayları sanki bir yerlerden hatırlıyordum. Yeni çocuğun etrafı çok kalabalıktı. Seçimleri izlemek üzere başka sınıflardan öğrenciler ve okul idaresi de sınıfımıza gelmişti. Bir ders süren oylama sonucunda bana hiç oy çıkmamıştı çünkü ben de yeni gelen bu çocuğa oy vermiştim. Mutluydum. Artık Sınıf Başkanlığı gibi bir hayalim yoktu. Benim hedefim daha büyüktü çünkü.  

SIRADAN BİR OKUL

Elif Serra Yıldırım
Nehir Güver

Benim adım Mercan. Okula gidiyorum, sıradan bir okul işte. Duvarları yok, pencereleri var. Kapısı var. Tavanı yok, tabanı var. Sıradan bir okul işte. Dersler çok yoğun çünkü pazartesi, salı, çarşamba, perşembe ve cuma günleri okul tatil. Cumartesi ve pazar günleri derse gitmek çok yorucu. Üstelik teneffüsler kırk dakika, dersler beş dakika. Günde üç ders boyunca sınıfta oturmak ve hemen biten teneffüsten sonra yeniden sınıfa koşmak çok büyük bir eziyet benim için. Sadece benim için değil tüm okul için büyük bir eziyet ama öğretmenler bu durumdan çok mutlu. Sınıfım zemin katta ve sınıfıma yürüyüp geçmek bile büyük bir eziyet. 

Kasım aylarını sevmiyorum çünkü bir hafta boyunca okula gidiyorum. Aynı şekilde nisan ayında da bir hafta okul var. Şubatta iki hafta boyunca okul var ve bitmek bilmiyor fakat yazın iki ay boyunca okula gidip gelmek ayrı bir sorun. Üstelik arada bayramlar da oluyor ve bayramlarda da mutlaka okulda bulunmamız gerekiyor. 

Benim adım Mercan. Okula gidiyorum, sıradan bir okul işte ve çok yorucu benim hayatım.  

GAYET NORMAL BİR HAYAT

 Akşam uyanıyorum. Mutfaktaki musluğun karşısına geçip diş fırçasıyla parlak bir tencerenin içine bakarak saçlarımı tarıyorum. Gayet yakışıklıyım. Küpelerimi koluma, künyemi kulağıma takıyorum. Halhalım hep boynumda yani olması gerektiği yerde. Ardından işe gidiyorum. Hava çok soğuk olduğu için yazlık pantolonumu boynuma doluyorum. Rüzgar onu uçurmasın diye yüzme simidimi de üzerine geçiriyorum. Başım üşüyor biraz ama başıma geçirecek bir kum kovası var en azından. İnsanlar bana bakıyor bazen sanki yanlış bir şey yapıyormuşum gibi. Oysa en büyük yanlışı onlar yapıyor önlerine baka baka dümdüz yürüyerek. İnsan dümdüz yürür mü, geri geri yürümek varken? 

Ne iş yaptığımı merak ediyorsunuz şimdi. Ben havadan para kazanıyorum. Aslında hava benden para kazanıyor. İnsanların akın akın geldiği bir yerde onların ayağını yerden kesip göğe yükseltiyorum balonla. Kocaman bir balonun sahibiyim. Balonumun üzerinde sürüngen hayvanların resmi var. İnsanlara yaptıklarının anlamsız olduğunu, sürünmenin daha eğlenceli olacağını ima ediyorum ama anlamıyorlar. Yükselmek istiyorlar sürekli. Sonra da bağırıp çağırıyorlar. Sabaha kadar devam ediyor işim. Sabah işten ayrılıp yemeğe gidiyorum. Akşam yemeğimi genelde dışarda yiyorum. Dışarda yani yol kenarındaki ağaçların altında. İnsanlar açık havada yemek için şehrin uzaklarına gidiyor anlamsızca. Oysa ağaç her yerde var.

Bir şeylerin ters olduğunu düşünen insanlara şaşıyorum. Tersliği önce seçiyorlar sonra da işlerimiz ters gidiyor diye şikâyet ediyorlar. Benim böyle bir sorunum yok. 

Sabah olmak üzere. Evime gitmeli ve balkondaki yorganımın üzerine kıvrılmalıyım. Üzerime yatağımı çekmeliyim çünkü hava çok sıcak.  

OLAY, OLAYLAR

Nehir Güver

Merhaba, ben Olay. Ben dünyada gördüğünüz en normal insanım. O kadar normalim ki buz gibi havada dışarıda tişörtle gezebilirim ve üşümem. Çöl sıcaklarında kaban ve kazak giyerim ama terlemem çünkü ben çok normalim. 

Bugün çok sıcak, yarın yağmurlu olacak ve sadece tek bir pantolonum var. Bu yüzden pantolonumun bir bacağını kesip bugün giyeceğim diğer bacağını da yarın giyeceğim. Böylelikle bir parçası kuru kalmış olacak pantolonumun. 

Bir keresinde yaptığım bir şeyi sizlere anlatayım. Benim bir çift patenim vardı. İnsanlar neden pateni çift satarlar ki. Bir tanesi iş görüyor zaten. Ben de öyle yaptım. Tek patenimi bir ayağıma giydim, diğer ayağıma ayakkabımı taktım. Patenimi kaykay gibi kullandım. Zaten paten denilen şey de kaykayın kardeşi değil mi? Belki de amcası. O kadar normalim ki size anlatamam. 

Ben dünyada gördüğünüz en normal insanım ve bunu sizlere ilk defa söylüyorum. Ben, güneşli günlerde şemsiyeyle dolaşırım. Hem de yağmur şemsiyesi. Yoksa şemsiyenin aslında güneş için icat edildiğini ben de biliyorum. Ben normalim çünkü yollarda geri geri yürürüm. Bu benim olayımdır. Çünkü ben Olay’ım. Beni ilk kez görenler, yaptıklarıma şahit olanlar bunları olay olarak görüyor. Bu da normal çünkü ben Olay’ım. 

KARMAŞIK DÜŞÜNCELER

Nehir Güver

Günlerden cumartesi olunca

Bir telaş sarıyor beni usulca

Ne yazayım, ne düşüneyim

Ama gelmiyor aklıma hiçbir şey

Neden böyleyim

Kelimeler kaçışıyor birer birer

Şunu yazayım desem, bunu yazayım desem

Neyi yazayım desem olmuyor

Belki de oyunlar daha cazip benim için

Belki de sadece oynamak için varım

Bu kelimelerin benimle sorunu ne bilmiyorum

Herkes oturup yazarken tıkır tıkır bir şeyler

Ben kelimelerin peşinde yoruluyorum

Ben düşüncelerin peşinde tükeniyorum

ARKADAŞLARIM

BESTE KAYA

Sayamayacağım kadar çok arkadaşım var

Ama kimileri yakın, kimileri uzak

Onlar olmadan hayat biraz anlamsız

Ve sanki baharlar bile kurak

Okul arkadaşlarımın yeri başka

Mahalledekiler başka

Bir de akraba çocuklarından arkadaşlarım var

Hepsi ile iyi geçinerek çalışıyorum yaşamaya

Arkadaşlarım olmasaydı eğer

Günlerim sıkıcı olurdu biliyorum

Konuşacak birileri olduğunda etrafımda

Fark ediyorum, daha hızlı büyüyorum

Kaç arkadaşım var bilemem

Hangileri yakın derseniz, sayamam

Arkadaşlarım arasında ayrım yapamam

Ben onlara kıyamam, kıyamam, kıyamam

ÜÇ ARKADAŞ

  

Şeyma Ateş

Ben Gökçe. Üç arkadaşım Mine, Ayaz ve Emre ile gece geç saatte dışarıya çıkmıştık. Ailelerimiz, yakın arkadaştı ve evlerimiz birbirine yakındı. Epey yürümüştük, bir parkın bankında oturduk. Bu saatlerde etrafta sarhoş insanlar vardı. Çok oyalanmadan evlerimize dönmeye karar verdik. Biraz yürüdükten sonra garip bir sokağa denk geldik. Sanki bu sokak bize tanıdık gelmiyordu. Etraf karanlık olduğu için böyle olduğunu düşündük. Çöp konteynırlarının yanından geçerken Emre orada bir silüet gördüğünü söyledi. Adımlarımızı hızlandırdık. Evlerimize ulaşmıştık. O gece pek uykumu alamamıştım. Emre’nin böyle şeylere inanmadığını biliyordum. Böyle bir şey söylemesi beni ürpertmişti. Sabah uyandığımda annem Mine’nin bizi, evimizin yakınındaki ormana yürüyüş için çağırdığını söyledi. Hazırlanıp ormana doğru yola çıktım. Ormanın girişinde Enes, Emre ve Mine beni bekliyordu. Hem yürüyor hem de sohbet ediyorduk ama Mine garipti. Sanki Mine gibi görünen başka biriydi. Bu ormanda büyülü olduğu söylenen terk edilmiş bir ev vardı. Mine, oraya gitmemiz ve bu evi yakından görmemiz, sırrını anlamamız gerektiğini söyledi. Emre ve Ayaz, tamam dediği için ben de tamam dedim. Eve varmıştık. Bahçeye adım attığımız andan itibaren kötü kokular gelmeye başlamıştı. Evin içine girmiştik ama Mine ortalıkta görünmüyordu. Burada ne yapacaktık ki? Dışarıya çıkmak istediğimde kapının kilitli olduğunu gördüm. Kötü koku, çaresizlik, terk edilmiş bir eve hapsolmak… Hepsi üst üste gelince sinirden ağlamaya başlamıştım. Emre ve Ayaz beni sakinleştirmeye çalışıyorlardı. Biraz da olsa sakinleşmiştim. En azından tek başıma değildim. Ayaz, kapıyı açmaya çalışırken çürük bir tahtaya bastı ve ayağı oraya sıkıştı. Yanına giderek ona yardımcı olmaya, ayağını çıkarmaya çalıştık. Ayaz’ın ayağında büyük bir kesik oluşmuştu. Tişörtünü yırttı ve ayak bileğine bağladı. Yaklaşık bir saattir bu evdeydik. Hiç beklemediğim bir anda bütün kapılar açıldı ve evdeki karanlık dağıldı. Her yer aydınlanmıştı. Kapıdan annem, babam ve Mine içeriye girdi. Ellerinde bir pasta vardı. Bugün doğum günüm olduğunu unutmuştum. Hiç unutamayacağım bir doğum günü kutlaması içinmiş bu yaşadıklarım. Emre, Ayaz ve Mine ile yaptığımız akşam yürüyüşü, Emre’nin söylediği şeyler meğer beni bir gün önceden bu atmosfere hazırlamak içinmiş. Bu yaşıma geldim ama halen o kutlamayı unutamadım.