Elif DAĞDEVİREN
Benim adım Eda. Bir gün Mercan, Ela, Ali, Arda ve Göktürk adında altı arkadaşımla bir parkur yarışmasını kazandığımız için yurt dışına çıkmaya hak kazandık. Bu haberi alan ilk kişi Arda oldu ve bizi her zaman oynadığımız parka çağırdı. 15 dakika sonra hepimiz bir aradaydık. Ela:
-Arda, bizi neden buraya çağırdın? dedi.
Arda:
-Arkadaşlar sizi buraya çağırmamın sebebi: geçen hafta kazandığımız parkur yarışının yan finalleri 2 hafta sonra başlıyor. Bu yüzden 1 hafta sonra Almanya'ya gideceğiz, dedi. Bunu duyunca hepimiz çok sevindik. 1 gün geçti, 2 gün geçti, 3 gün geçti... Hepimiz çok heyecanlıydık. Sanki zaman akmıyordu. Ve sonunda beklediğimiz an geldi. Eşyalarımızı hazırladık ve uyumaya gittik. Tabi hiçbirimiz heyecandan uyuyamadık. Gece 22.00'da Ela. Mercan'a mesaj atmış. Mesajda şöyle yazıyormuş "Mercan uyudun mu? Ben heyecandan uyuyamadım. Ama uyumam gerekiyor. Nasıl uyuyacağım?" Ela bu mesajı yazdıktan 2 dakika sonra Mercan da mesaj atmış. Mesajda şöyle yazıyormuş “Ben de uyuyamadım çok heyecanlıyım. Gözünü kapat belki uyursun. Ben de öyle yapıyorum." Ela ise “Teşekkürler. İyi geceler." Mercan da "iyi geceler.” demiş. Ben, Ali, Arda ve Göktürk ise 22.30 gibi uyumuştuk. Sabah hepimiz uykusuzduk. Ama heyecandan hepimiz uykusuz olduğumuzu unutmuştuk. 06.30'da hepimiz havalimanındaydık. Almanya'ya giden uçağı bulduk ve uçağın olduğu yöne doğru ilerlemeye başladık. Ancak yanımızda Arda'nın babası, Göktürk'ün babası ve Ela'nın babası da vardı. Uçak 15 dakika sonra kalkışa geçti. Ali haricinde hepimiz uçağa ilk defa biniyorduk. Bu yüzden hepimiz çok heyecanlıydık. Ali ise bir gezi için uçak aracılığıyla şehir dışına çıkmış, o yüzden Ali'nin 2. uçağa binişi ama yine de Ali de heyecanlanmıştı. Vaktimizi UNO vb. oyunlar oynayarak geçirdik. Sonunda Almanya'ya gelmiştik. Bir taksi ile kalacağımız otele gittik. Eşyalarımızı yerleştirdik, biraz atıştırdık, biraz kestirdik ve çevreyi keşfettik. Bunların hepsini bir buçuk saatte tamamlamıştık ve gezmeye gittik. Saat 14,00 civarında antrenmana gittik ve iki buçuk saatte orada vakit geçirdik. Almanya çok güzel bir ülkeydi. Çok sevmiştik. Sabah erken kalkmak için erkenden uyuduk. Ertesi gün saat 05.00'de hepimiz antrenman yapacağımız yere gittik. O gün orada 5 saat çalıştık. Çok yorulmuştuk. Akşam yine heyecanlıydım ama çok yorgun olduğum için hemencecik uyudum. Sabah kalktık, güzel bir kahvaltı yaptık ve antrenman yapacağımız yere gittik. O gün sabahtan akşama kadar çalıştık. Çünkü yarın yarışma vardı. Artık adım atacak halim kalmamıştı. Otele gidince üstümü değiştirdim ve uykuya daldım. Rüyamda 30 tane ambulans, 3 kız çocuğu ve 3 de erkek çocuğu vardı. 6 çocuğu sedye yardımıyla ambulanslara bindiriyorlardı. Çok sayıda yaralı ve ölü insan vardı. Bir uçak vardı ama parçalara ayrılmış bir uçak. Bir de tam olarak anlamadım ama kara gömülü bir kız vardı. O sırada uyandım. Çok korkmuştum. Hemen Mercan'ı uyandırdım ve rüyamı anlattım. Oda korkmuştu. Zaten saat de gelmişti. Hazırlandık ve yarışma alanına gittik. Orada tribünlere oturduk ve sıranın bize gelmesini bekledik. Ve sonunda sıra bize geldi. Çok heyecanlıydık. Yarışta Arda'nın babasının verdiği taktik ile 1. olduk. Hepimiz çok mutluyduk. Ödül töreninin ardından final turunun ne zaman ve nerede olduğunu öğrendik. 3 hafta sonra Amerika'da olacakmış. Buna göre bir plan kurduk. Plan şöyleydi, bu hafta da burda kalacak ve gezecektik. Haftaya Amerika'ya gidecektik. 1 hafta Almanya'da çok eğlendik. Artık Amerika'ya gitme vakti gelmişti. Amerika'ya giden uçağı bulduk ve bindik. Uçakta yine aynı şeyleri yaptık. Amerika'ya gittiğimizde ilk önce otele yerleştik, sonra biraz atıştırdık ve etrafı keşfettik. Amerika da güzel bir yerdi. Ama ülkemizi ve ülkemizdeki yemekleri de özlemiştim. Ertesi gün yine erkenden çalışmaya gittik. Ancak bu sefer 2, 3 saat çalıştık. Çok yoğun çalışmamıştık ama yine de yorulmuştuk. Bugün ise rüyamda arkadaşlarımı, arkadaşlarımın babalarını, kendimi ve bir de geçen gün rüyamda gördüğüm kara gömülmüş kız vardı. Ne yaptığımızı hatırlamıyorum ama kimi gördüğümü çok net bir şekilde hatırlıyorum. Sabah olunca rüyamı yine herkese anlattım. Mercan ile Ela dışında hiç kimse umursamadı. Ama Mercan ile Ela bir şeyler olduğuna emindi. Bende bir şeylerin olacağından korkuyordum. O kızı görmek istemiyordum. Çünkü eğer görürsem... İşte o zaman korkmalıydım. Ya ben gelecekte olacakları görebiliyorsam... Daha kötüsü bu olaydan dolayı verimli çalışamıyordum, yanlış yapıyordum. Bir an önce sakinleşmem gerektiğini biliyordum ama yapamıyordum. Antrenmanda derin bir nefes aldım ve ailemi düşündüm, kazanıp yanlarına gittiğimde nasıl gururlanacaklarını düşündüm. Biraz daha İyiydim. Bu gece rüyamda yine o kızı gördüm, korktum, uyanmaya çalıştım ama olmadı. Kız bana İngilizce bir şeyler söylüyordu. Türkçeye çevirince ortaya "Merhaba. Benim Adım Jane. 12 yaşındayım ve tek başıma yaşıyorum. Ben doğarken annem ölmüş, babam ise bir uçak kazasında öldü. Tek çocuğum, kardeşim yok. Çok hızlı ve atletik bir kızım ama asla içimdeki gerçek gücü ortaya çıkaramadım. Sizin dışınızda hiç arkadaşım olmadı." böyle bir şey çıkıyordu. Ondan sonrada uyandım. Mercan'ı uyandırdım ve ona bu sefer gördüğüm rüyayı anlattım. Kahvaltıda da herkese anlattım. Artık hepimiz korkuyorduk. Türkiye'ye gideceğimiz zamanı değiştirmeye karar verdik ama ya o zaman uçak parçalanırsa iyi düşünmeye çalıştık ama olmuyordu. Yarışmaya 2 gün kalmıştı. İşte o sırada aklıma bir şey geldi "Neden bu rüyaları ben görüyorum?" işte o zaman daha çok endişelenmeye başladım. Neyse ki Ali'nin babası bize dondurma ısmarladı. Yoksa bu olayı unutamazdım. Gece otele gidince uyumak istemedim, uyuyamadım da zaten. Yaklaşık saat 00.00 gibi uykuya daldım. Bu sefer rüyamda annemi ve babamı gördüm. Ama telaşlıydılar ve hastanedeydik. Acı hissediyordum. Sabah yine herkese anlattım. Hepimiz daha da korkmaya başladık. Arabayla veya gemiyle gitmek istedik ama okulumuz vardı. Erkenden gitmemiz gerekiyordu. Yarışmaya odaklanmaya çalıştık. O gün rüyamda çığlıklar duydum. Herkes "Yardım edin!" diye bağırıyordu. Bir anda uyandım. Saate baktığımda saat daha 03.00'tü. Gözümü kapattım ve uykuya daldım. Rüyamda kupalar ve madalyalarla uçağa biniyorduk. Mutluyduk. Saat 07.30 gibi Mercan beni uyandırdı ve hazırlanıp gittik. Yarışma vardı. Hepimizi ilk güldüren kişi Arda oldu. Arda: -Arkadaşlar az gülün yaa. Yarışmamız var ve biz bu yarışmayı kazanmaya gidiyoruz. Bir rüya gerçek mi olacak ki? Moralinizi bozmayın. Kötüyü aklınıza getirmeyin. İyi, güzel şeyler düşünün, dedi. Hepimiz güldük. Nedense içim biraz da olsa rahatlamıştı. Yarışma alanına gittik, karnımızı doyurduk ve sıramız gelene kadar diğer yarışmacıları izledik. Biz 10. sıradaydık. 1 yarıştı, 2. yarıştı, 3. yarıştı... Bir takım sonra biz yarışacaktık. Bu Türkiye İçin çok gururlandırıcı bir olay. Hakemler bizi yarışma alanına çağırdı. Derin bir nefes aldım ve ve bunu yapacağımıza inandım. Son gücümüzle yarıştık. O sırada gördüğüm rüyalar hiç aklıma gelmedi Yarışma alanından çıktık. Mutluyduk, çünkü kazanma olasılığımız vardı. Sonunda bütün takımlar yarışmasını bitirdi ve sonuçları açıkladılar. 3. olmuştuk. Hepimiz çok mutluyduk. Artık eve geri dönme vakti gelmişti. O an çok korkuyordum ve korktuğum da başıma geldi. O kızı gördüm. O da uçağı bekliyordu ve İngiliz’di. Uçağımız gelmişti ve binmek zorundaydık. Gemiyle veya otobüsle gidemezdik. Çünkü nerdeyse tüm paramızı uçak biletine harcamıştık. Uçağa bindik ve eşyalarımızı yerleştirdik. Ben kızın yanına gittim ve: -Merhaba. Benim adım Eda. Arkadaş olalım mı? Kiminle geldin? Kaç yaşındasın? Hangi ülkeden geldin? Hangi dilleri biliyorsun? diye saymaya başardım. Tatbikî de hepsinin cevabını biliyordum ama o benim bildiğimi bilmiyordu. Jane de Türkçe konuşabiliyormuş Birlikte çok iyi arkadaş olduk. Ben Jane'in uçak kazasında öleceğini biliyordum ama ona söylemiyordum. Bir saat filan geçmişti ki bir anons duydum "Sayın yolcular gidiş rotamızda bir değişiklik olmuştur. Lütfen yanlış yöne gittiğimizi düşünmeyin. İyi yolculuklar." işte bu söz benim son duymak isteyeceğim ses olabilir. Saatler geçiyordu ama bir şey olmuyordu.
Yaklaşık bir buçuk saat geçti ve sonunda beklenen şey oldu; uçak acil inişe geçiyordu ama aşağısı karlıydı. Çok tedirgin olmuştum, çok korkmuştum ve en önemlisi arkadaşımı kaybedeceğim için çok üzgündüm. Oysaki Jane çok iyi bir arkadaştı. Düşerken bir yere çarpıp ortadan ikiye ayrıldı. Biz arka tarafta olduğumuz için bize çok bir şey olmamıştı ama ön taraf yani pilot, yardımcı pilot ve ön tarafta oturan kişiler uçurumdan aşağı düştü. Arka taraf ise yaralılarla doluydu ama sapa sağlam çıkanlar da vardı. Eşyalar arkada olduğu için rahatlık ama yiyecek sıkıntımız vardı. Bazıları uçağın içine soğuk hava girmesini engellerken bazıları ise üstlerine kalın bir şeyler giyinip yardım göndermeye çalıştılar. Ben, Jane, Göktürk ve Göktürk'ün babası da yaralılara yardım ettik. Çok fazla kişi vardı. Bu yüzden bir kaç kişi daha yardıma geldi. Günlerimiz böyle zor geçerken beni tek mutlu eden şey Jane'in ölmemesiydi. O gün bunu düşündükten bir saat sonra biri soğuktan donarak öldü. Hepimizin sonu böyle gözüküyordu. Ertesi gün on kişi daha öldü. Sayımız giderek azalıyordu. 3,4 gün böyle geçmişti. Gitgide ölenler artıyor, bizim sayımız da azalıyordu. Neredeyse bir hafta olmuştu ve 47 kişiydik. İşte o gün sayımızı 46 kişiye düşüren kişi Jane oldu. Çok üzülmüştük Gece donarak ölmüştü. Rüyam teker teker gerçekleşiyordu. Jane'i kara gömdük ve mezarını süsledik. Jane'i asla unutmayacaktım. Jane benim en iyi dostlarımdan biri oldu. Kazadan 8 gün sonra bizim hayatta olduğumuzu ve nerde olduğumuzu öğrendiler. Bize 2 gün sonra 30 tane ambulans göndereceklerini haber verdiler. Keşke Jane de bizimle birlikte eve dönebilseydi diye düşündüm. 2 gün sonra geldiler ve bizi kurtardılar. 860 kişi arasından sadece 30 kişi sağ çıkabilmişti. O sırada bayılmışım. Gözümü açtığımda yanımda annem ve babam vardı. Çok sevindim ve hemen annem ile babama sarıldım. Onları çok özlemiştim. Bütün yaşadıklarımızı ve gördüğüm rüyaları annem ile babama teker teker anlattım. Çok büyük bir macera atlatmıştık. Benim anlamadığım tek bir şey vardı, nasıl olmuştu da gelecekte göreceğim şeyleri rüyamda görmüştüm. Çok gizemli ve çok büyük bir macera yaşamıştım. Bir hafta sonra hepimiz kendimizi toparladık ve tekrar eski hayatımıza devam ettik. Okulda herkes bize ne olduğunu soruyordu ve herkes bizi konuşuyordu. Başarılı olmak çok güzel bir duyguydu.
