CUMARTESİ

 Meryem Katırcı

En sevdiğim gün cumartesi

Niye diyecek olursanız

Tamamen benim günüm

Film izlerim, yürüyüş yaparım 

İstediğim yemeği yerim

Bugün tamamen benim

Bazıları pazar gününü sever

Pazar da fena bir gün değil 

Ama cumartesi özgürlüğün günü

Pazarı kötü yapan 

Kendisi değil pazartesi

Keşke bana günlerin adını yeniden sırala deseler

6 günün adını yaparım cumartesi

Bir gün de pazar olabilir

Küsse de pazartesi

Ertesi gün yeniden cumartesi

MİNDER

Zehra Yıldırım

Modern hayat bize yeni bir yaşama tarzı verirken eski alışkanlıklarımızı bizden uzaklaştırıyor. Evlerimiz, odalarımız değişiyor. Hatta yürüyüşümüz, oturuşumuz bile değişiyor. Mesela şimdilerde evlerde minderlere rastlamak mümkün değil. Belki de elli sene sonra bu kelimenin karşılığını anlamayacak çocuklar. Evin bir köşesinde sıra sıra minder görmeyecekler. Zaten şimdilerde bile görmek çok mümkün değil. Köy evlerinde bile minderler yerini çekyatlara, sandalyelere, koltuklara bırakmış görünüyor. 

Oysa minder özgürlük demek. Onu alıp, sürükleyip istediğiniz yerde oturabilir, yastık yapabilirsiniz. Sırtınıza koyabilirsiniz. Bir oyun aracına dönüştürebilirsiniz. Çocuğunuz gerektiğinde onu bir sandal olarak düşünebilir ya da at veya eşek gibi binebilir ona. Minderin hayatımızdan silinmesiyle birlikte minder savaşları da siliniyor tabi ki. Oysa ne kadar zararsız bir oyun bu ve ne kadar eğlenceli. 

Minder kelimesi Farsça “nimdar”dan geliyormuş. Ben de yeni öğrendim. “Eskimiş fakat halen işe yarar giysi” anlamından dönüşerek bizdeki anlamını kazanmış. Zaten eski minderlerin içi eski giysi parçalarıyla dolu değil miydi? Belki de minderden, minder kültüründen bizi uzaklaştıran bu oldu. Eskilerimizi artık kullanmıyor, çöpe atıyoruz. Eskilerimiz, eskimeden çöpe atıyoruz. 

Minder deyip geçmemeliyiz. Minder bir dünya, bir kültür. 

Şimdilerde ise minder yalnızca kediler için üretilen bir nesne haline geldi. 

İLHAM

 Asya Zoroğlu

Çoğu zaman başlamak için bir şiire
İlham kaynağı arıyorum
Sonra aklıma sen geliyorsun
Bir destandan çıkarıyorum sesini 
Eski bir destandan
Yüzünü bir mesneviden
Bakışlarını bir gazelden

Sonra bir örümcek görüyorum oturduğum yerde
Yerde bir başka böcek
Her şey siliniyor
İlham da
Sen de

ACELE ŞİİR

 Zeynep Akbulut

Hayat bazen yorucu bazen de güzel

Sen hayatın en güzel yerinde gel

Sen geldiğinde zaten güzelleşiyor dünya

Başlıyor seninle bitmeyecek bir rüya

Hayat bazen sarsıyor bazen yıkıyor

İnsan bu zamanlarda yaşamaktan bıkıyor

Yine de sen gelince hayat anlamlı olur

Bu acele şiirim belki burda son bulur

SEN BANA GELDİĞİNDE

 Zeynep Ayten

Sen benim yanıma geldiğinde

Hayat birden duruyor

Bir ağırlık çöküyor gözlerime

Her şey benden uzaklaşıyor

Sen benim yanıma geldiğinde

Başka bir dünyanın kapıları açılıyor

Ayaklarımın altında

Yaşadığım dünya uzaklaşıyor

Sen bana geldiğinde

Biliyorum boş gelmiyorsun

Rengarenk bir dünyayı

Beraber getiriyorsun

Sen bana geldiğinde 

Her şey değişiyor

Günün herhangi bir saatinde

Sen bana geldiğinde ey uyku

Ben benden gidiyorum

DELİ DEĞİLİZ, KENDİMİZDEYİZ

 

EMİR SABRİ ÜNSAL

EMİR KAAN ŞİMŞEK

MUHAMMET MİRAÇ GÜN

SALİH TAHA BALTA

MEHMET ÇINAR KÖKSAL

HAYRETTİN EYMEN BULUT

Bir türlü bana pas vermiyordu. Paspasa basmadan yürümem gerektiğini o zaman anladım. Paslanmışsın, diyordu bana top bekleyen arkadaşım. Minecraft’ta golem kesip demir seti yapıyordum bir yandan. Ayak parmaklarımdaki kalemin ucu kırılmıştı. Şimdi büyük bir satır alıp kalemimin ucunu açmam gerekiyordu ki bu satırın dolduğunu anlayıp satır başına döndüm.

Satır başı. Başım ağrıyor bugün. Nedenini bilmiyorum. Hava çok soğuk, buna rağmen herkes birbirine hava atıyor. Atmaca beslemek istiyorum küçük bir kafeste. Miraç elindeki o kağıdı keşke dörde, beşe katlamasaydı. Zaten bir türlü bana pas vermiyordu. Sabiri son günlerde sabrımızı zorluyor. Neyse ki şimdi yerinde. Biraz yorulmuş ve pancara dönmüş yüzü. Pancar tarlaları şimdi bomboş kalmıştır. Üstelik pezik turşuları da kurulmuştur. Kurmaya çalıştığım şehir yarım kaldı çünkü yapacak ödevim çoktu. Defterimin henüz birkaç sayfası dolu yalnızca. Belki de bu yüzden çantam çok hafif. Zamanla içi doldukça çantam ağırlaşacak. Aynı benim gibi ağırlaşacak. Hayrettin yazdıklarımıza hayret ededursun biz devam edelim. Serdar Dursun. Hayrettin Dursun. Herkes, her şey yerinde dursun. Sabri çalım atadursun, Kerem gol atadursun. Dursun ve Temel yolda giderken bir lamba bulmuştu ya. Temel ve dursun yolda giderken kırmızı ışıkta dursun. 

Bir türlü kendime gelemiyorum. Zihnimi toparlayamıyorum çünkü hayatın kenarına konulmuş bir manken gibiyim, kendimi öyle hissediyorum. Öyle ya da böyle düşünüyorum, yazıyorum, konuşuyorum. Yine de satırları toparlayamıyorum. Kalemi tam açıyordum ki ayağımı kestim. Telefonumu açamam şimdi. Zaten şarjım da bitti. Nereden geldiyse bu grip. Durmadan burnum akıyor. Kimse benden mendil almıyor. 

-Ben dilenci değilim, yanlış anlama abla.

Günler böyle geçiyor şimdilerde. Güller böyle soluyor dallarda. Sonbahardayız ya. Güller gülsün. Arda da gülsün. İlk sonbahar gelsin. İlkbahar da sona geçsin. Günler geçsin, yıllar geçsin. 

Yorulduğumu hissediyorum günün bu saatlerinde. Yedi buçuk oldu ve ben hâlen sıralarda oturuyorum. Sıralarda bir sır olmalı. Anlayamadığım bir sır. Sırı dökük bir aynaya bakıyor gibiyim son günlerde. Ayna mı bana bakıyor ben mi aynaya? 

-Ayna ayna güzel ayna, bu yıl kim şampiyon söyle bana?

Aynalar konuşur mu bilmiyorum. Çınar ve Hayrettin’e göre bu sene Beşiktaş şampiyon. Oysa Hayrettin Beşiktaşlı değil. Çınar Galatasaraylı. Öyleyse kim fısıldadı Beşiktaş’ı. Emir Sabiri olsa gerek. Emir Sabiri’ye kim fısıldadı? 

-Su nerde?

- İnek içti. 

-İnek nerde? 

-Hindistan trenini bekliyor Kurban Bayramı gelmeden. Bilmiyor ki bize her gün bayram. 

Akşamın saat yedi buçuğunda 6 kişiydik, bir eksildik. Ama şimdi de 6 kişiyiz. 

-Bu matematik bizi kandırıyor hocam. 

KAPIDAN KAPIYA

Üner Taha Aydemir

Kapıya sırtını döndü ve uzaklaşmaya başladı. Bu kaçıncı kapıydı uzaklaşmak zorunda kaldığı, düşündü, sayamadı. Önündeki bütün kapılar kapalıydı. Kimi içerden kilitliydi kapıların kimi dışardan. Biraz ilerledikten sonra döndü ve kapıya yeniden baktı. Kapı açılmıştı ama tekrar oraya gitmek istemiyordu. Kendisine açılmayan kapılar bazen böyle kendiliğinden açılıyordu. Kime açılıyordu? Bilmiyordu. 

Yukarıdaki satırları yeniden okudu ve bir hikâyenin kapısının böyle açılmaması gerektiğini düşündü. Okuyanlar böyle bir hikâyenin önünden dönebilirlerdi. Daha başka bir kapı bulmalıydı hikâyeye girmek ve ardından okuru davet etmek için. Hikâye yazmak zorunda mıydı? Değildi. Bir şeyler yazmak zorunda mıydı? Değildi. Öyleyse masadan kalkmalı ve hayatın akışına kendisini bırakmalıydı. Hayata karışmalıydı. 

Düşündü, şu saatlerde yollar, koşuşturan insanlarla dolu olmalıydı. İnsanların ellerinde, kollarında mutlaka çantalar vardı. Mağazalar büyük ihtimalle tıklım tıklım doluydu. Sanki bir savaş başlayacaktı da insanlar stok yapıyor gibiydi. Bu manzara hep böyleydi. Günlerdir, haftalardır, aylardır böyleydi. Ömür boyu belki de birkaç kez giyebileceği elbise için telaşla alışveriş yapanlar, hiç kullanmayacağı elektronik malzemeler satın alıp kısa bir süre mutlu olduktan sonra bir çekmecede unutanlar, son kullanma tarihi geçinceye kadar dolapta bekleyip sonra çöpe gönderilmek üzere poşetlerde taşınan gıdalar…

Dışarda manzaranın böyle olabileceğini tahmin etmek zor değildi. Bu hayata karışmak da en az bir hikâyeye başlamak kadar zordu onun için. Hayata karışmak zorunda mıydı? Değildi. Sokağa çıkmak zorunda mıydı? Değildi.

Soruların cevabı hep “değildi” şeklinde geliyordu ve bu cevaplar onu hareketsiz bırakmaya yetiyordu. 

Yeniden masasının başında kendini yazmaya konsantre etti ve bu kez hikâye değil de farklı bir türde yazmaya karar verdi. Bir süre düşündü, en iyisi şiir yazmaktı. Şiir, bazen kendi kendine bir çorap söküğü gibi gelebiliyordu. Hikâye de öyleydi ama bu kez yazdığı hikâyeler tıkanmıştı. Hikâyenin kapısını bir türlü aralayamıyordu. Bu kapının önünde daha fazla beklemek anlamsızdı. 

Şiir yazmalıydı. Gözlerini kapattı, ilk dizeler zihnine düşmüştü bile: 

Açılsın diye bekliyorum önünde

Yıllardır ulu bir kapının

MİSAFİR

Üner Taha Aydemir 

Önce kırlar düştü

Uçsuz bucaksız 

Bir kar örtüsü beyazlığında 

Ama göğsü kor gibi sıcaktı

Sonra soldu

Sanki sonbaharda düşen

Her bir yaprakla beraber

Tane tane soldu

Kupkuru kaldı

İçinden çürümüş yalnız ağaçlar gibi

Ama mutluydu

İşte bu yüzden

Kandım

İnandım

Yuvamızdayız sandım

Yanılmışım, misafirmişiz

O da hepimiz gibi misafirmiş

Lakin o bizi 

Beklemedi

Erkenden gitti

Sanıyorum ki

Beklemeyi pek sevmezmiş kendisi

BEYAZ ELBİSE

Üner Taha Aydemir

Bu beyaz elbise sana hiç yakışmadı

Dedi öfkeyle

Aslında kolu, düğmesi, yakası olmasa da

Beğenmişti gömleğini

Ama bilemezsin ki

Kimsenin kıymetini

Yitirmedikçe en yakınındakini

Sonra hatırlarsın

Sual olunmaz sevgini

Bir parça taşın

Bir avuç toprağın önünde

Bu beyaz elbise sana hiç yakışmadı 

Duyuyor musun söylenenleri 

Hiç beğenmediler üzerindekini

UYKU

Üner Taha Aydemir

Gecenin karanlığında

Bırakır kendini insan

Karanlığın avuçlarına

Uyur 

Kaçmak için 

Eğer uyuyamazsa

Yakalanır yalnızlığın girdabına

Yüreğinden mıhlanır

Simsiyah bir tabuta

Zincire ne gerek

Rehin olmak için yalnızlığa