BİLSEM

Elif Sude Göçer

Bir bilsem keşke

İlk insan nasıl yaşamış

Lütfen söyle bize

Sen de gel Bilsem’e

Eğlen ve öğren diye

Mesela eğlenceyle aklında kalır hem de

SÜSLÜ KADIN

 Hanzade Eligüzel

    Mahallenin birinde çok süslü bir kadın varmış. Herkes bu kadını çok severmiş. Ama bir gün kadın bu mahalleden taşınmış. Herkes çok üzülmüş. Ama maalesef süslü kadının gittiği gün kimse yanına gidip ona hoşça kal diyememiş. Çünkü o gün çok sevdikleri bir kişinin düğününe gitmişler. Hepsi düğünde bile olsa çok üzgünmüş. Hala herkesin aklında süslü kadın varmış. Neyse ki süslü kadın onlara darılmamış çünkü o da düğün olduğunu biliyormuş. Hatta düğüne gidemediği için çok üzülmüş. Düğündeki herkes üzgün olunca düğün sahibi dayanamamış ve hep birlikte süslü kadının yanına gitmişler. Süslü kadın onları görünce çok sevinmiş. Herkesle vedalaşıp oradan ayrılmış ve yeni evine doğru yola koyulmuş. 

YENİ HAYAT

 Yiğit İbrahim Karain, Zeynep Göktaş, Aysel Zümra Yuvacı, 

Ahmet Said Yurttaş, Elif Erva Öztürk, Umut Pekyiğit

Gece büyük bir sarsıntıyla uyanmış, anne babasını ve ablasını bile göremeden büyük bir karanlığın içinde kendisini bulmuştu. Sarsıntılar, gürültüler, bağrışmalar duyuluyordu ancak karanlıktan dolayı ne olduğunu anlayamıyordu. Bir süre sonra yerinden doğrulup el yordamıyla etrafını yoklayarak ilerlemeye çalıştı ancak kırık duvarlar ve birbirine geçmiş eşyalarla her yer doluydu. Yürüyemedi. Yatağının yanında, masasında telefonu vardı, ona ulaşmaya çalıştı ama onu da beceremedi. Biraz kendisini toparladıktan sonra bağırmaya başladı:

-Anneee, babaaa, ablaaa!

Kimseden ses gelmiyor arada sarsıntı ve çatırtılar devam ediyordu. Yatağının kenarına uzandı ve beklemeye başladı. Zaman geçmek bilmiyordu ve karanlıktan korkuyordu. Annesi, babası ve ablasını merak etti. Acaba onlar ne haldeydi? Saatler öncesini düşündü. Hiç akıllarında böyle bir şey yoktu. Neşe ile akşam yemeğini yemişlerdi, film izlemişler, çay içmişlerdi ve ödevlerini tamamlamıştı. Huzur içinde uyumuştu ama uyumasının üzerinden birkaç saat geçtikten sonra neden olmuştu bunlar?

Düşünüyor, düşünüyor, düşünüyordu. Arada cılız sesiyle:

-Annee, babaaa, ablaa diye sesleniyor ancak bir cevap alamıyordu.

Birkaç saat böyle geçti. Bazen düşünmekten yoruldu ve daldı. Uyuyor ama hemen yeniden uyanıyordu. Yine tam gözleri dalmak üzereydi ki bir ses duydu:

-Meeert, neredesin?

Hayal mi görüyorum, rüyada mıyım, diye düşündü. Ancak aynı sesi yine duydu:

-Meeert, kardeşiiim!

Ses ablasına aitti. Sevindi. Sanki birkaç saatliğine duran dünya yeniden dönmeye başladı. Var gücüyle bağırdı:

-Ablaaa, buradayım. Her yer karanlık ve bir şey görmüyorum, yerimden de çıkamıyorum. Sen neredesin?

-Çok yakınındayım, yanındaki odadaydım biliyorsun. Bekleyelim, sabaha doğru mutlaka bizi kurtaracaklar. Annem ve babamdan haberin var mı?

-Bağırdım ama cevap alamadım. Sana da seslenmiştim.

-Ben baygındım galiba yeni kendime geldim.

Bu küçük konuşma her ikisi için de bir umut ışığı olmuştu. Sanki karanlık biraz dağılır gibi olmuştu. Ablası Mert’e enerjisini tüketmemesini söyledi. Arada bir ses vermesini istedi sadece.

Bir süre böyle geçti. Anne babalarından halen ses yoktu. Vaktin sabaha yaklaşmasıyla birlikte Mert’in bulunduğu yerde küçük bir aydınlık oluştu. Ablasına bağırdı:

-Abla, burada küçük bir boşluk var ve içeriye ışık geliyor. Senin bulunduğun yerde ışık var mı?

-Hayır, burası karanlık.

Sabahın gelmesiyle sesler arttı. Mert yakınından bulduğu küçük bir parçayla duvara vuruyor, arada bağırıyordu:

-Kimse yok mu?

Birkaç saat de böyle geçti. Nihayet Mert’in sesini duyan birileri olmuştu. İçeriye ışık gelen yerden konuşmaya başladılar:

-Kaç yaşındasın, adın ne, evde kaç kişi var, gibi sorulara Mert cevap vermeye çalıştı ve ablasına da durumu bildirdi.

Birkaç saat süre çalışmadan sonra nihayet Mert’i kurtarmayı başarmışlardı. Mert dışarıya çıkar çıkmaz önce su istedi ve ardından ablasının da hayatta olduğunu söyledi. Kurtarma ekibi Mert’in gösterdiği noktada çalışarak ablasına da ulaştılar ancak anne babasından halen haber yoktu. Mert’in ablası anne ve babanın odasının bulunduğu yeri ekibe tarif ederek onları da aramalarını istedi. Kurtarma ekibi ve yardım eden insanlar o bölgede de çalışmaya başladı. Her yerde bağıran, ağlayan, yardım isteyen insanlar vardı. Bütün şehir savaştan çıkmış gibiydi, toz duman her yerdeydi.

Bir süre sonra anne babanın odasına da ulaşıldı. İkisi de baygındı ancak ilkyardım ekibi ikisinin de hayatta olduğunu söyledi ve ilk müdahaleyi yaptılar. Bir süre sonra ikisi de uyandı ve başuçlarında iki çocuklarını gördüler. Tebessüm ettiler birbirlerine, sarıldılar. Kendilerini kurtaranlara teşekkür ettiler. Tam o sırada enkazın altından çıkan beyaz muhabbet kuşu ürkek bir sıçrama hareketinden sonra Mert’in omzuna konmuştu.

Nihayet ailenin son bireyi de kurtulmuştu. Etraftaki insanlar kendileri kadar şanslı görünmüyordu. Her yer büyük bir felaketi yaşamış gibiydi. Mert’in aklına komşuları, arkadaşları, öğretmenleri, akrabaları geliyordu. Yalnızca Mert’in değil diğer aile bireylerinin de aklında olan aynı şeylerdi. Kurtuldukları için sevinçliler ancak başlarından geçen facia için üzgündüler. Artık onları yeni ve sıfırdan bir hayat bekliyordu.

PARA ÜSTÜ

        Atıf Kaan Salar, Umut Bulut, Akın Eliş

    1980’lı yılların başlarıydı. Mevsim sonbahardı ve yapraklar çoktan sararmış hava iyice serinlemeye başlamıştı. Göçmen kuşlar gideli epey olmuştu. Artık tüm doğa kış mevsimine hazırdı. Hasan’ı her sonbahar tatlı bir telaş alırdı çünkü okulların açılmasına sevinirdi ancak bu kez telaşın yanında endişe de vardı. Ortaokulu yaşadığı kasabada bitirmiş fakat burada lise olmadığı için şehirde bir okula kaydını yaptırmıştı. İlk kez yatılı okuyacaktı. İlk kez ailesinden uzak kalacaktı. Normalde yatılı okumaya hevesi vardı ama ayrılık zamanı yaklaştıkça içine kocaman bir öküz oturuyor, düşündükçe gözleri çiçekleniyordu. Çok duygusal olmuştu. Yaşadığı kasabada küçük bir istasyon vardı ve günde bir kez tren geçiyordu, çoğunlukla da durmadan geçiyordu çünkü kasabadan şehre gelip giden fazla kimse yoktu. Trene bile tek başına ilk kez binecek bir çocuk için gurbet ne kadar zorsa Hasan için de o kadar zordu.
    Nihayet gün geldi, bir gece öncesinden ailesi valizini hazırladı. Birkaç ay yetecek kadar çamaşır, biraz reçel ve pestil biraz da peynir vardı valizinde. Aslında yiyecek istemiyordu hiç ama annesinin ısrarını kıramamıştı. Sabah yolculuk ailesi istasyona kadar geldi ve Hasan’ın treni hareket edinceye kadar orada beklediler. Hasan, yerine oturduktan sonra dışarıya el sallıyor, işaret diliyle veda ediyordu. Tren çok kısa bir süre için durmuştu zaten, usul usul kasabadan uzaklaştı.
    Tren oldukça tenhaydı ve tıkırtıdan başka bir ses yoktu yolculuk boyunca. Hasan günler öncesinden başlayan üzüntüsünü biraz geride bırakmaya başlamıştı. Artık üzüntüden çok merak vardı. Trenin durduğu, yavaşladığı yerlere dikkatle bakıyor, inen binen insanların yüzlerine bakıyordu, belki tanıdık çıkar diye.
İki saatlik bir yolculuktan sonra tren önce yavaşladı ve sonra durdu. Trenin durmasıyla yolcuların çoğu aşağıya inmişlerdi ve dolaşıyorlardı. Tren demek ki uzun süre kalacak burada, diye düşünerek valizini almadan aşağıya indi. İstasyondan çok uzaklaşmadan dolaşmaya başladı. İstasyonun hemen yanındaki bakkal hayli renkli görünüyordu. Bir süre vitrinine baktı. Acıktığını hissetti. Bir şeyler atıştırmak istedi canı ve içeriye girerek bir paket kedi dili bisküvi istedi. Ceketinin en gizli cebine koyduğu cüzdanını çıkararak bisküvinin parasını uzattı ancak bakkal sahibi bozuk para vermesini istedi. Bozuk parası olmayan Hasan:
    -Bütün param bu. Şehre okumaya gidiyorum. Bozarsanız parayı memnun da olurum dedi. Bakkal sahibi tezgahın arkasına geçti, kasanın tüm gözlerini kurcaladı. Bir süre saydıktan sonra Hasan’ın parasının üstünü uzattı ve ekledi:
    -Küçük bir miktar para çıkmadı, onun yerine sana sakız veriyorum.
Hasan, istemeyerek de olsa kabul etti. Sakız sevmezdi zaten. Yine de parasını tekrar cebine yerleştirdi. Bisküvi ve sakızla trene döndü. Bisküviyi iştahla yedikten sonra yolculuğun sonu yaklaşmıştı. Sakız aklına geldi. Vakit belki daha hızlı geçer sakız çiğnerken, diye düşündü. Sakızı açtı ama içinden küçük bir kâğıt düştü yere. İlk kez böyle bir ambalaj görmüştü. Eğildi yerdeki kağıdı aldı üzerinde küçük bir şiir vardı:
    Üzülmeyi artık bırak
    Güzel günler geliyor bak
    Para, bolluk ve mutluluk
    Senin yoluna çıkacak
    Daha önceden bu tarz sakızları hiç görmeyen, bilmeyen Hasan’ın rengi değişmişti. Bu küçük şiirin kendisine özel olarak yazıldığını düşündü. Defalarca okudu yolculuk süresinde. Bu notu Hasan’a gönderen kişi Hasan’ın üzgün olduğunu biliyordu demek ki… Bir de yakında mutlu olacağını, para bulacağını söylüyordu sanki. Hasan, bildiği duaları okumaya başladı. Salavat getirip şiiri yeniden okuyordu. Bu şaşkınlıkla yolculuğu sona erdi. Şiiri cebine koydu ve valizini alarak trenden indi.
    Valizi çok ağır değildi zaten, okulun ve yurdun yolunu da biliyordu. Artık üzgünlüğü geçmiş gibiydi. Üstelik kendisine gönderildiğini düşündüğü nota göre güzel şeyler yaşayacaktı burada. Kafasından bunlar geçerken geriye döndü ve halen trenden inmeye çalışan bir yaşlı kadın gördü. Kadının birkaç tane valizi vardı. İnmekte zorlanıyordu. Hasan, döndü ve kadının valizlerine yardım etti. Bir süre kadınla sohbet de etti ve onun duasını aldı. Tam ayrılacakken kadın Hasan’a küçük bir kutu uzattı:
    -Madem öğrencisin, yatılı okuyacaksın bu da benim sana hediyem olsun, dedi. Hasan almayacak gibi oldu ama kadını da kırmak istemedi. Küçük kutuyu da cebine koyarak nihayet kalacağı yurda ulaştı.
    Eşyalarını yerleştirdi, arkadaşlarıyla tanıştı ve küçük bir alışveriş yapmak için yurttan ayrıldı. Yakındaki bir marketten yurtta gerekebilecek her şeyi aldı ancak aldıklarının ödemesini yapacağı sırada parasını koyduğu yerde bulamadı. Biraz daha ceplerini yoklayınca cebinin yırtık olduğunu anladı. Üzülmüş ve telaşlanmıştı. Cebinde yalnızca kadının verdiği kutu vardı. Market sahibine dönerek:
    -Aldığım her şeyi geri bırakmak zorundayım. Beş parasız kaldım, tüm harçlığımı düşürmüşüm.
    Market sahibi Hasan’a elindeki kutuda ne var peki, diye sordu. Hasan:
    -Ben de bilmiyorum, dedi ve kutuyu açtı. Kutuyu açar açmaz tüm üzüntüsü geçmişti ve artık ezberlediği o şiiri market sahibine söyledi:
    Üzülmeyi artık bırak
    Güzel günler geliyor bak
    Para, bolluk ve mutluluk
    Senin yoluna çıkacak
    Kutunun içinde Hasan’a bütün bir sene yetecek kadar para vardı. Alışverişi tamamladıktan sonra Hasan market sahibine:
    -Bozuk yoksa lütfen sakız verin, dedi.

 

BEYAZ ÖNLÜK

   Meva Vural 

    Doktor olmak istiyorum eğitim sürecimin sonunda. Beyaz önlüğümle, güler yüzümle bir bir ilgilenerek hastalarla ve onların dertlerini dinleyerek bir doktor olmak istiyorum. Belki bir ücra kasabada belki uzak şehirlerden birinde ama hep o beyaz önlüğümle…
    Neden mi doktor olmak istiyorum? Günümüzde insanlar hep hasta. Kime halini sorsam hep ağrıyan bir yerlerinden bahsediyor. Hangi kalabalık ortamda bir sohbet açılsa hep bir hastalık ve hasta mutlaka sohbette geçiyor. Dünya hasta ve hastalıkların pençesinde sanırım. Ben de en çok bu yüzden doktor olmak istiyorum, o beyaz önlüğümle.
    Belki çok çalışmam gerekecek kalan sürede doktor olabilmem için. Belki gecemi gündüzüme katmam gerekecek. Güzel bir üniversitede başladım diyelim eğitim almaya burada bitmeyecek sorunlar. Belki günlerce uykusuz kalacağım okulumu bitirmek için ama en sonunda doktor olacağım, o beyaz önlüğümle.
    Yalnızca ilaçlarla tedavi etmek için değil, yalnızca ameliyatlarla iyileştirmek için değil ben insanların dualarını, gönüllerini almak için doktor olmak istiyorum, o beyaz önlüğümle.

ALIŞMAK

Meva Vural

Alışmak en kötüsü alışkanlıkların
Mesela alışınca bir arkadaşa
İnsan istiyor ki her zaman olsun yanında
Ama olmayınca olamayınca
Derin bir yalnızlık hissi

Aslında değil bu yalnızlık
Elini uzattığında çantana kalemini bulamamak gibi
Ya da uzandığında suya
Şişenin boş olması gibi

BİR HAYAL BİR KORKU

    Ezgi Budak

    Sınıfta bazı sesler duydum. 

    Ses değillerdi tam olarak, birer gürültüydüler. Bir anada bende dışarıya sessiz bir gürültüyle doldum. Hepsi farklıydı, görünüşte fakat yine de hepsi aynıydı, düşüncede. Konuştukları konu olsaydı keşke, o zaman daha kolay olacaktı anlatması. Yine de ben aykırı olmasın diye Türkçeye “konu” diyeceğim. Her neyse “kendi kendine konuşmak” ile ilgili laflıyorlardı zannedersem. “Delilikmiş” aynıcı zihniyete göre. Yani diğerleri ne diyorsa fazla yormamak için pek ham olmayan beyinlerini aynısını söyleyenlerden bahsediyorum. O zaman en büyük deli benmişim. Gerçi komiğime gitti rastgele konuşmaları. Çünkü zaten bu yüzden kendi kendime konuşuyordum ben de. Sonuçta benim açımdan göremeyen “tuğlasız” zihniyetlerle tartışamazdım her halde? Gerçi tartışmak yerine laflamak olurdu o. Havadan sudan bahsetmek dedikleri... 
    Dersteyken bazen kendi kendime konuşuyorum, el kol hareketleri falan yapıyorum. 

    Bana gülüyorlar. Tamam komik bir insan olmak hoş ama bu yaptığım haykırış benim. Derste neye mi isyan ediyorum? Söz hakkı vermezlerse, söylediğimi bir başkası benden sonra söyleyip o tebrikleri alırsa... da bunlar yalnızca gerçeği basitleştirmek. Büyük tabloya baktığımızda daha çok tartışılacak şey var “bir” tek başımıza “-la”. Yine de ben basit bir örnek vereyim, yapı taşı oturmamışlar için. Mesela Tilki ile Karga masalı var, bilir misiniz? İşte bu tilkinin peyniri karganın ağzından kapıp yediği fabl. Bu da bir “aynıcı zihniyet”. Bu hikayeden sonra tilkilere kurnaz gözüyle bakılmaya başlanmadı mı? 

    Pekâlâ “delilik” konusuna geri dönelim. Bana gülüyorlar demiştim. Farklılığım mı bir espri acaba, ben anlamıyorum.  
    Sonuçta zihnimde dönüp dolanan fare gibi düşüncelerim belki bir gün beynimin kıvrımlarını kemirir de kolaya kaçarım diye korkuyorum. Ya bir gün beni de esir alırsa Şubat'ın 15’indeki bir hayal? Gerçi bu dediğimin gerçekleşmesi, canlı beynimde gerçek, somut bir farenin dolaşması kadar mümkün... 

ARADIĞIM ŞİİR

Ezgi Budak

Bir şiir arıyorum 
Ufku olmayan gözlerinde 
Aynı zamanda bir çok şey görüyorum  
Minik kara lekende 
Biraz anlatsam ya seni 
Ne olduğunu bilmediğim  
Engin düşüncelere 
 
Soğuk rüzgarlar eserken aramızdan 
Senin bir farkının kalmadığı zaman 
Diğer düzlüklerden  
“Dokunuşundaki mesafeyi hissedebiliyorum” 
Anladım ki erimeye yüz tutuyor 
Aramızdaki buzlar 
Bazı toxic atıklar yüzünden 
Ayrılıyoruz birbirimizden 
Kutup ayılarının hazin sonu gibi 
Ve sanırım bu kıtaya Antarktika adını takacağım 
 
Gerçekten dengesiz olabiliyorsun bazen  
Ne zaman yağacağın belirsiz bir bulut gibi 
Bazen yalnızca geçip gidiyorsun 
Bazense gürlüyorsun  
Yurdunu terk etmiş bir kaplan gibi 
Ve sanırım bulutlar yağdığı zaman gitmek bilmiyor 
Üç ay falan 
Sel basıyor sular götürüyor  
Kıldan ince terazimizi  
Pirinç eksem boş tarlalarına  
Çok kazanır mıyım acaba? 
Gerçi bu sensin 
Başına sinekleri üşüştürmeyi en iyi sen bilirsin 
Asya’ya mı benzedin acep? 
 
Her zaman aşırıya kaçmıyorsun  
Bazen bile olsa orta yolu bulmayı başarıyorsun 
Tamam  
Tamamıyla sıcak değilsin  
Yalnızca tanışıyormuşuz gibi tavırların 
Soğukluğunda pek yok aslında 
Bazen olması gerektiği gibi 
Yağıyorsun 
Pek bir şey söyleyemem bu konuda 
Ne de olsa mesafeliyiz  
Çok tanımıyorum seni 
Avrupa’m gibi 
Anlamını bir kenara bırakacak olursak 
İki arada bir derede kalmışsın 
 
Su sızmıyor aramızdan 
Neden mi? 
Az önce saydığım onca şeye rağmen  
Dostumsun sen 
Tabii ki bunlarda olacak 
Her ne kadar garip bir sürü ikliminde olsa 
En büyük nehir bile geçse ortandan 
Sıcak ikliminde sızacak bir damlan bile yok güzelim 
Haliyle dikenlerini sıktığımda biraz suyun çıkıyor ama 
Haklısın 
Bu sıcak tavırların arada sırada kurutsa da bizi 
Uçsuz bucaksız filizlenmeyi bekleyen çorak topraklarımızda çatlatsa  
Sıkı fıkı olmak yakışıyor bize 
Hem 
“Güneş batmadan önce 
Kim kurtaracak beni?..” 
Senin yoldaşlığın 
Sonsuza uzanan kalbin 
 
O topraklar içinse endişelenme 
İkimiz yeşillendireceğiz  
Senin soğuk rüzgarların 
Benimse yağmurlarım  
Güzel bir orman yazacak 
Can bekleyen arazimize  
Biraz zaman ver yalnızca 
Henüz olmamış olsada  
Saydıklarımın hepsi 
Afrika galiba aradığım  
Kıtanın ta kendisi 
 
Seviyorum seni böyle  
Benim de kıtalarımı   
Sayacak olursak eğer 
Dünya’dır aradığımız şiir... 
 
Biri mahvetmeden önce 
Korumamız gereken bir şiir 
Lekelenmesin  
Balta girmesin ormanlarımıza  
Bırak dünyamız bize kalsın 
Evrense onlara... 

FARKLI YOL

Ahmet Kerem Şahin

Hep aynı olması her şeyin çok sıkıcı
Yüzlerimiz farklı
Seslerimiz farklı
Adı aynı olsa bile
Günler farklı

Farkları fark ettiğimde
Kendime ait
Benzemeyi bıraktım başkalarına
Kendim olmak için çıktım yola
Baktım kimsenin yoluna bezemiyor
Beni yolum da

HAYALİN HAYATI

Elvin Erva Koçyiğit

 
Hayat kelimesi benim aklıma
Hep güzel şeyler getiriyor
Sevinç
Mutluluk
Umut…
 
Hayal hayatın dışında
Ama ben
Hayali de hayattan sayıyorum
Çünkü hayat dediğimiz şey de
Değil mi zaten kendisi hayalin