ANNEM

 Elif Erva Öztürk

Her anne gibi

Benim annem de bir melek

Sanki altın vazodaki

Rengarenk bir çiçek

Bazen biraz kızsa da

Onu çok seviyorum

PARLAK YILDIZ

Elif Erva Öztürk

Gökyüzündeki yıldızlar
Geceleri ortaya çıkarlar
Pırıl pırıl parlarlar
Gecemize neşe katarlar
Gündüzleri giderler
Akşam selam verirler

YABANCI

Yiğit İbrahim Karain, Umut Pekyiğit, Aysel Zümra Yuvacı, Elif Yüsra Yaralı, Zeynep Göktaş

1. Bölüm

Her zamanki gibi bir cumartesiydi. Havalar ısınmıştı. Bahçeler, yollar, piknik alanları artık doluydu. Herkesin gezdiği, piknik yaptığı bu günlerde onun Bilsem’e gelmesi gerekiyordu. Sabah erkenden uyandı, kahvaltısını yaptı ve Bilsem’e ulaştı. Dışarda havanın güzel olması, içerileri sıkıcı hale getiriyordu. Böyle havalarda koşmak, oynamak, çimenlerde yuvarlanmak, kelebekleri kovalamak istiyordu. İlk teneffüs Umut ve İbrahim yerde gördükleri böcekleri inceliyordu. Bu böcekleri daha önce hiç görmemişlerdi. Umut, böceklerden birinin gözlerini saydı, tam on iki tane gözü vardı. İbrahim’e bakarak:

-Ya senin de on iki gözün olsaydı, ne olurdu düşünsene, dedi. 

Bu sırada Zeynep, Aysel ve Elif bir oyun bulmanın çabasındaydı. Böcekler onların ilgisini çekmiyordu. Onlar, daha sakin ve bildikleri oyunlarla vakit geçirmek istiyordu. Elif bir süre sonra:

-Evcilik oynayalım, dedi. Ben sizin anneniz olayım. Aysel, küçük bebeği olsun evin. Zeynep ise evin ablası olsun. Zaten Aysel ve Zeynep gerçek abla, kardeş gibi ara sıra geçinemezdi. Tam roller dağıtılmıştı. Aysel, bebek olduğu için ceketini çıkarması gerekiyordu. Elif, bir anne şefkati ile Aysel’in ceketini çıkardı. Üşüyorum, diyerek ağlayan Aysel’e Elif çubuk kraker vererek onun susmasını sağladı. Bu esnada zil çalmıştı. Öğretmen gelene kadar oyun devam ediyordu. 

Umut ve İbrahim de sınıftaki yerlerini almışlardı fakat Zeynep, Elif ve Aysel, bahçedeki oyunlarını devam ettiriyorlardı. Bu sırada sınıfın kapısı gıcırtıyla açıldı. İçeriye daha önce görmedikleri biri girmişti. Öğretmen deseler, değildi… Öğrenci deseler, değildi çünkü bir öğrenciden büyüktü bu içeri giren kişi. İçeriye giren bu kişinin kıyafetleri farklıydı. Başka bir dünyadan, başka bir zamandan gelmiş gibiydi. Sessizce içerdeki çocukları izledi. Oturmak için kendine bir yer beğendi. Çocuklar susmuş, dikkatle bu davetsiz misafiri izliyordu. Kimdi bu adam? Sınıfa niye gelmişti? Ne anlatacaktı?

Bir süre bütün sınıf bir fotoğraf karesi gibi hareketsiz bekledi. Kimseden çıt çıkmıyordu. Umut, bu misafirin tarihî bir kahraman olmasını umut ediyordu. İbrahim ise keşke bu misafir bir robot olsaydı, diye aklından geçiriyordu. Elif, bu gelen kişinin Küçük Prens’in büyümüş hâli olmasını istiyordu. Aysel, olanlara anlam verememişti. Zeynep ise boş boş bakıyor, bu gelen kişi acaba tamirat için mi geldi sınıfımıza, diye düşünüyordu. 

Sessizlik uzun sürmedi. Davetsiz misafir, teneke kazıntısını andıran bir sesle:

-Siz burada ne yapıyorsunuz bakalım? Anlatın bana, dedi. 

Elif:

-Öğretmenimizi bekliyoruz, siz kimsiniz?

İbrahim:

-Burası sınıf, sınıfta ne yapılırsa onları yapıyoruz.

Umut:

-Bizi boş verin. Siz yoksa tarihî bir kahraman mısınız? Kıyafetlerinizi bu çağa ait değil. Hangi milletin kahramanısınız? Lütfen, sıradan bir kimseyim demeyin bize. 

Zeynep:

-Siz gelinceye kadar güzel güzel oynuyorduk. Öğretmenimizi bekliyorduk. Şimdi tek merakımız var, o da sizin kim olduğunuz?

Aysel, hâlen olanların şokundaydı. Az önce küçük bir kaza yaşamıştı ve canı yanıyordu. Gelen kişinin yüzüne bile bakmadı. Küçük bir süre yine sessizlik oldu ve yabancı konuşmaya başladı:

-Belki bir film kahramanıyım, belki Küçük Prens’tim ve büyüdüm. Umut’a bakarak:

-Belki de Asya’dan gelmiş tarihî bir kahramanım, dedi. 

Herkes sessizdi. Sorulacak soru kalmamıştı. Zeynep, kapıya baktı. Dışarıya gidip sınıfa bir yabancının geldiğini söylemek istiyordu fakat yabancı, onun niyetini anlamıştı:

-Otur yerine Zeynep, dedi. 

Zeynep, yabancının kendine adıyla hitap etmesinden korktu. 

Yabancı İbrahim’e bakarak:

-İbrahim, benim kim olduğumun önemi yok. Az önce söyledim kim olabileceğimi. Bugün buraya özel bir görev için geldim, dedi. İlave etti:

-İbrahim, ya senin de on iki gözün olsaydı. 

Bu cümleyi duyan Umut da çekinmeye başlamıştı yabancıdan. Bu yabancı her şeyi biliyor gibiydi. Öğretmen gelse ve bir an önce bu şaka bitse, diye düşündü Aysel. 

Umut’un aklına o sırada bu yabancıyı sınav yapmak geldi. 

-Madem her şeyi biliyorsunuz, Osmanlı Devleti’nin kuruluş tarihini bize söyler misiniz?

Yabancı:

-1299’da Söğüt’te kuruldu Osmanlı Devleti Umut’çuğum. Bana daha zor sorular sormalısın, dedi. Umut, bunun üzerine:

-İlk bilgisayarı yapan kişi kimdi ve hangi tarihte gerçekleşti bu olay, diye sordu. 

Yabancı:

-Ben o zamanlar küçük bir çocuktum. 1945’te ENIAC isimli ilk hem programlanabilir hem elektronik bilgisayar tamamlandı. 1946, John von Neumann kendi ismiyle anılan Neumann mimarisini yayınladı. 1947, Transistör icat edildi, dedi.

Zeynep, transistörün, mimarinin ne olduğunu düşünmeye başlamıştı. 

Bu esnada kapı yeniden açıldı ve öğretmen içeriye girdi. Tam öğrenciler yabancıyı gösterecek ve onun kim olduğunu soracaklardı ki yabancının yerinde olmadığını gördüler. Küçük sınıf sessizdi. Öğretmen, sınıfın bu durumunu anlamadı. Ne olduğunu, niçin sessiz durduklarını sordu fakat çocuklardan bir cevap gelmiyordu. 

Kimdi bu yabancı? Yine gelecek miydi sınıfa ansızın? Bu bir rüya mıydı? Herkes birbirine bakıyordu. Rüya olsa herkes aynı rüyayı göremezdi. Öğretmen gelince neden kaybolmuştu yabancı? Sorular üst üste çoğalıyordu çocukların zihinlerinde. 

2. Bölüm

Yiğit İbrahim Karain, Umut Pekyiğit, Ahmet Said Yurttaş, Zeynep Göktaş, Elif Erva Öztürk

Ahmet Said ve Elif Erva, sınıfa öğretmenden de geç geldikleri için olup bitenlerden haberleri yoktu. Bütün arkadaşları korkmuş gibi duruyordu. Öğretmen de durumdan habersizdi. Ahmet Said Umut’a bakarak:

-Ne oldu sana, elin yüzün bembeyaz olmuş. Biri seni mi korkuttu? Gidip hemen hesabını soralım, dedi. 

Erva’nın da dikkatini Zeynep çekmişti. Her zaman sınıfın ortasında gezen Zeynep bu kez süt dökmüş kedi gibi sakin sakin duruyordu:

-Hasta mısın Zeynep, seni hiç böyle görmemiştim. 

Zeynep, bir süre sustu. Sonra küçük bir kağıda şunları yazdı ve uzattı:

Erva, sana çok garip haberlerim var. Zil çalsın, teneffüste anlatacağım. Korkuyorum vallahi. Şu an konuşmam. 

Gerçekten çok korkmuş duruyordu Zeynep. 

İyice sessizlik sağlandıktan sonra öğretmen:

-Bir hikâye yazalım çocuklar, dedi. Hikayenin adı Yabancı olsun. 

Sınıftan ses çıkmadı. Bir süre hikayenin konusunu düşündüler ancak herkes çok sessizdi. Zil çaldı. Zeynep, Erva’nın yanına; Ahmet Said’de İbrahim ve Umut’un yanına gitti. Tam Zeynep, İbrahim, Umut yaşadıklarını anlatacaklardı ki aynı yabancı yeniden sınıfta belirdi. Öğretmenin sandalyesinde oturuyordu. Yabancının kıyafeti değişmişti bir ders içinde. Said ve Erva’ya bakarak:

-Ooo, Ahmet ve Erva da gelmiş. Hoş gelmiş. Nerelerdeymiş bu çocuklar, dedi. Ahmet:

-Bay yabancı, bana Said demediğiniz için teşekkür ederim. Ben Ahmet ismimin kullanılmasını seviyorum, dedi. 

Erva da:

-İyi ki bana Elif, demediniz. Yoksa Elif’ler karışacaktı, dedi. 

Zeynep, Erva’ya:

-Tam da bundan bahsedecektim. Geçen teneffüs yine geldi bu adam, korkuyoruz ondan, dedi. 

Bu kez biraz alışmışlardı. Üstelik Ahmet ve Erva’nın korkmaması onlara da cesaret vermişti. Umut atladı:

-Size soracaklarım bitmedi. Hemen kayboldunuz. Nereye gittiniz? Öğretmen gelince yine kaybolacak mısınız?

Yabancı Umut’a:

-Kaybolmadım ki, sadece siz göremediniz beni, dedi. 

İbrahim bu cevap karşısında yine şaşkındı. 

Umut:

-Söyler misiniz bana Büyük Hun İmparatorluğu kaç yılında kurulmuştu, dedi.

Yabancı Umut’a baktı. 

-Umut’çuğum, sen tarih kitabı mı yiyorsun kahvaltıda? Sürekli bana tarihten soruyorsun. MÖ 209’da Metehan tarafından kuruldu. O zamanlar ben küçücük bir çocuktum. Metehan’ı iyi tanırım. İyi bir ağabeydi kendisi, dedi. 

Zeynep, cesaretlendi ve:

-Bence sadece tarihle ilgili soruları cevaplıyorsunuz. Haydi benim soruma da cevap verin, dedi. Söyleyin bakalım 2023 yılının en çok izlenen filmi hangisiydi?

Yabancı Zeynep’e baktı:

- Avatar: Suyun Yolu, dedi. Hatta o filmde ben de oynamıştım. 

Aldığı cevap Zeynep’i susturmaya yetmişti. Kafası karışmıştı Zeynep’in.

Ahmet:

-Ronaldo mu Messi mi?

Yabancı:

Arda Güler, dedi. Herkes güldü. 

Dakikalar geçiyordu. İbrahim, bir an önce öğretmenin gelmesini ve bu anlamsız konuşmaların bitmesini bekliyordu. O sırada kapı açıldı. Öğretmen içeri girdi ve yabancıyı gördü. Yabancıyla tokalaştı, sarıldı:

-Nasıl gidiyor, sevdin mi bizim çocukları, diye sordu. 

Öğrenciler şaşkındı.

Yabancı:

-Canavar gibiler, beni sınav ediyorlar kendilerince, dedi. O sırada Erva:

-İyi ama siz kimsiniz, dedi. 

Yabancı:

-Belki bir zaman yolcusu, belki Küçük Prens’in büyümüş hâli… Belki kitaplardan çıkmış bir kahramanım. Nicola Tesla’yım belki. Harry Potter’daki Hermione Granger bile olabilirim, diye cevap verdi.

Sınıf sessizdi ama yabancı, öğretmenle konuşmaya devam ediyordu. Onunla konuşurken kırk yıllık arkadaş gibilerdi. Olup bitene sınıf bir anlam veremedi. 

YEŞİL ORMAN

 Elif Erva Öztürk

Tertemiz havanla
Böceklerinle kuşlarınla
Masmavi göletlerinle
Sen yeşil ormansın

Senin olmadığın yerde
Ne güzellik ne bereket
Sensin derman bütün dertlere
Hep yaşamaya devam et

GÖKYÜZÜ

 Elif Erva Öztürk

Geceleri baktığımda
Güneş gidiyor ay geliyor
Bazen de bulut görüyorum
Bazen uzakta yıldızlar

Düşünüyorum hepsini birden
Nasıl taşıyorsun üzerinde
Üstelik yerinde de durmuyor hiçbiri
Hele güneş
Bir gidiyor bir geliyor

YENİ HAYAT

 Yiğit İbrahim Karain, Zeynep Göktaş, Aysel Zümra Yuvacı, 

Ahmet Said Yurttaş, Elif Erva Öztürk, Umut Pekyiğit

Gece büyük bir sarsıntıyla uyanmış, anne babasını ve ablasını bile göremeden büyük bir karanlığın içinde kendisini bulmuştu. Sarsıntılar, gürültüler, bağrışmalar duyuluyordu ancak karanlıktan dolayı ne olduğunu anlayamıyordu. Bir süre sonra yerinden doğrulup el yordamıyla etrafını yoklayarak ilerlemeye çalıştı ancak kırık duvarlar ve birbirine geçmiş eşyalarla her yer doluydu. Yürüyemedi. Yatağının yanında, masasında telefonu vardı, ona ulaşmaya çalıştı ama onu da beceremedi. Biraz kendisini toparladıktan sonra bağırmaya başladı:

-Anneee, babaaa, ablaaa!

Kimseden ses gelmiyor arada sarsıntı ve çatırtılar devam ediyordu. Yatağının kenarına uzandı ve beklemeye başladı. Zaman geçmek bilmiyordu ve karanlıktan korkuyordu. Annesi, babası ve ablasını merak etti. Acaba onlar ne haldeydi? Saatler öncesini düşündü. Hiç akıllarında böyle bir şey yoktu. Neşe ile akşam yemeğini yemişlerdi, film izlemişler, çay içmişlerdi ve ödevlerini tamamlamıştı. Huzur içinde uyumuştu ama uyumasının üzerinden birkaç saat geçtikten sonra neden olmuştu bunlar?

Düşünüyor, düşünüyor, düşünüyordu. Arada cılız sesiyle:

-Annee, babaaa, ablaa diye sesleniyor ancak bir cevap alamıyordu.

Birkaç saat böyle geçti. Bazen düşünmekten yoruldu ve daldı. Uyuyor ama hemen yeniden uyanıyordu. Yine tam gözleri dalmak üzereydi ki bir ses duydu:

-Meeert, neredesin?

Hayal mi görüyorum, rüyada mıyım, diye düşündü. Ancak aynı sesi yine duydu:

-Meeert, kardeşiiim!

Ses ablasına aitti. Sevindi. Sanki birkaç saatliğine duran dünya yeniden dönmeye başladı. Var gücüyle bağırdı:

-Ablaaa, buradayım. Her yer karanlık ve bir şey görmüyorum, yerimden de çıkamıyorum. Sen neredesin?

-Çok yakınındayım, yanındaki odadaydım biliyorsun. Bekleyelim, sabaha doğru mutlaka bizi kurtaracaklar. Annem ve babamdan haberin var mı?

-Bağırdım ama cevap alamadım. Sana da seslenmiştim.

-Ben baygındım galiba yeni kendime geldim.

Bu küçük konuşma her ikisi için de bir umut ışığı olmuştu. Sanki karanlık biraz dağılır gibi olmuştu. Ablası Mert’e enerjisini tüketmemesini söyledi. Arada bir ses vermesini istedi sadece.

Bir süre böyle geçti. Anne babalarından halen ses yoktu. Vaktin sabaha yaklaşmasıyla birlikte Mert’in bulunduğu yerde küçük bir aydınlık oluştu. Ablasına bağırdı:

-Abla, burada küçük bir boşluk var ve içeriye ışık geliyor. Senin bulunduğun yerde ışık var mı?

-Hayır, burası karanlık.

Sabahın gelmesiyle sesler arttı. Mert yakınından bulduğu küçük bir parçayla duvara vuruyor, arada bağırıyordu:

-Kimse yok mu?

Birkaç saat de böyle geçti. Nihayet Mert’in sesini duyan birileri olmuştu. İçeriye ışık gelen yerden konuşmaya başladılar:

-Kaç yaşındasın, adın ne, evde kaç kişi var, gibi sorulara Mert cevap vermeye çalıştı ve ablasına da durumu bildirdi.

Birkaç saat süre çalışmadan sonra nihayet Mert’i kurtarmayı başarmışlardı. Mert dışarıya çıkar çıkmaz önce su istedi ve ardından ablasının da hayatta olduğunu söyledi. Kurtarma ekibi Mert’in gösterdiği noktada çalışarak ablasına da ulaştılar ancak anne babasından halen haber yoktu. Mert’in ablası anne ve babanın odasının bulunduğu yeri ekibe tarif ederek onları da aramalarını istedi. Kurtarma ekibi ve yardım eden insanlar o bölgede de çalışmaya başladı. Her yerde bağıran, ağlayan, yardım isteyen insanlar vardı. Bütün şehir savaştan çıkmış gibiydi, toz duman her yerdeydi.

Bir süre sonra anne babanın odasına da ulaşıldı. İkisi de baygındı ancak ilkyardım ekibi ikisinin de hayatta olduğunu söyledi ve ilk müdahaleyi yaptılar. Bir süre sonra ikisi de uyandı ve başuçlarında iki çocuklarını gördüler. Tebessüm ettiler birbirlerine, sarıldılar. Kendilerini kurtaranlara teşekkür ettiler. Tam o sırada enkazın altından çıkan beyaz muhabbet kuşu ürkek bir sıçrama hareketinden sonra Mert’in omzuna konmuştu.

Nihayet ailenin son bireyi de kurtulmuştu. Etraftaki insanlar kendileri kadar şanslı görünmüyordu. Her yer büyük bir felaketi yaşamış gibiydi. Mert’in aklına komşuları, arkadaşları, öğretmenleri, akrabaları geliyordu. Yalnızca Mert’in değil diğer aile bireylerinin de aklında olan aynı şeylerdi. Kurtuldukları için sevinçliler ancak başlarından geçen facia için üzgündüler. Artık onları yeni ve sıfırdan bir hayat bekliyordu.

ÇİKOLATA

 

Elif Erva Öztürk

Tatlı mı tatlısın
Çok lezzetlisin
En çok çocuklar yer seni
Bu yüzden çürür dişleri
Senin adın çikolata

ÖĞRETMEN

 Elif Erva Öztürk

Bize her şeyi öğreten
Doğruları anlatan
Yanlışları söyleyen
Sensin canım öğretmenim

Dersler hep seninle güzel
Benim canım öğretmenim

MANİ

 Elif Erva Öztürk

En sevdiğim renk pembe
Pembe giyerim ben de
Eğer pembe giymezsem
Düşerim her gün derde

İYİLİK

Elif Erva Öztürk

    Küçük bir köyde Leyla adında bir kız yaşarmış. Bu kız sürekli yalan söyler ve etrafına kötülük yaparmış. Anne babası onu bu konuda sürekli uyarsalar da onlara da bağırır ve yalanlar söylermiş. Bir gün köylerine Lale adında bir kız taşınmış. Lale kendisine kötülük yapanlara bile iyi davranan iyi kalpli bir çocukmuş. Bir gün Leyla ormana gittiğinde bir peri görmüş. Peri ona Lale’yi örnek alıp iyi bir çocuk olması gerektiğini söylemiş. Leyla o günden sonra değişmiş, iyilik yapmaya başlamış. Herkes artık onu seviyormuş. O da herkes tarafından sevilmekten mutluymuş. Sonra ormanda yine periye rastlamış bir gün. Peri ona güler yüzlü ve iyiliksever biri olmanın herkesi mutlu edeceğini söylemiş. Leyla da zaten artık iyi biri olduğunu ve en iyi arkadaşının da Lale olduğunu söylemiş. 
    Leyla artık ailesinin sevdiği, yalan söylemeyen, bağırıp çağırmayan iyi bir çocuk olmuş. İnsanları sevmeyi ve insanlar tarafından sevilmeyi öğrenmiş. Mutluymuş. 

KEKİK ÇAYI

 
Elif Erva Öztürk 
    Havalar iyice soğumuştu. Boğazında hafif bir yanma hissediyor, hasta olacağından endişe ediyordu. Annesi Ayşe’ye nane limon kaynatıyordu. Nane, limon çayı güzeldi ama sürekli içilecek bir şey değildi. Annesi Ayşe’ye bir akşam farklı bir çay ikram etti. Çayı daha yudumlamadan kokusunu hissetti Ayşe. Kekik, dedi. Anne bunda kekik kokusu var. Annesi:
    -Evet Ayşe, dedi. Kekik çayı da faydalıdır, vücut direncini artırır, dedi. Ayşe keyifle kekik kokusunu içine çekerek çayını yudumladı. Ertesi gün daha iyi hissediyordu kendisini. Ama aklında şöyle bir soru vardı:
    Bu kekik acaba hangi dağlardan, hangi coğrafyadan toplanarak gelmiş, kendilerine içecek olmuştu?

TÜRKİYE'M

 

Elif Erva Öztürk

Türkiye'm en iyisi
Ülkemiz en güzeli
Rizeden Tekirdağ'a
Kayseri’den Malatya’ya
İnci gibidir Türkiye’m
Yaşayacaksın ülkem
En sevdiğim ülkesin sen

BİLGİSAYARA VEDA

Elif Erva Öztürk

Defne çok akıllı bir kızdı, zekiydi. Derslerinde başarılıydı ama bilgisayarla çok oynuyordu. Ailesi onun bu durumundan rahatsızdı çünkü arkadaşlarıyla görüşmeyi de bırakmıştı. 

Bir gün babası, Defne’nin arkadaşı Merve’yi çağırdı. Merve, Defne’yi dışarı çağırdı oynamak, gezmek için. Merve çok uğraştı ama Defne bilgisayarın başından kalkmadı. En sonunda Merve gizlice bilgisayarın fişini çekmeyi düşündü. İçeri sessizce gelerek bilgisayarın fişini çekti. Defne ne olduğunu anlamamıştı. Merve:

-Dışarı çıkalım, dedi ve dışarı çıktılar.

Defne çok mutlu oldu ve temiz havayı içine çekip:

-Sana teşekkür ederim, dedi. Bundan sonra dışardaki hayatı fark eden Defne bilgisayardan uzak durmaya karar verdi.

ÇİÇEK

 
Elif Erva Öztürk - Ayça Yıldız
Bahar gelince açar çiçekler
Çok güzel kokarlar
Çiçekler de toprağın çocuklarıdır
Dünyaya neşe saçarlar
 
Tohum, filiz yaprak derken
Rengârenk açarlar
Ama çabucak solar çiçekler
Kışa dayanamazlar