KOCA AĞAÇ

Üner Taha Aydemir

Yine buradayım karşındayım

Koca ağaç acımasız ve heybetli 

Geriye sadece ben mi kaldım

Neden çağırdın beni

Mahkûmun kaçmasını engellemenin

En iyi yolu

Öğrenmemesidir demiştin

Zindanda olduğunu

Peki ben neredeyim koca ağaç?

Çok soğuk üşüyorum

Hava değil soğuk olan

İnsanlar ve hayat

Geriye sen kaldın soğuk olmayan 

Onlar da istiyor aslında

Beni bitirmeyi

Sinsice ama

Değiller senin gibi

Karşındayken kifayetsiz kalıyor kelimeler 

Sadece gürültüden ibaretler

İnsanın sevdiğinin yanında

Gerek kalmaz konuşmasına

Ama ben seni seviyor muyum acaba

Duygularımı anlatacak kadar efsunlu değildi

Belki de kelimelerim

Fakat ruhunu sallayacak kadar

Derindi hissettiklerim

Karşındayım koca ağaç

İşte burada

Cevap vermek için kaçınılmaz olana

Sormuştun bana

Ne için varsın bu dünyada

Ama hakiki bir soru kalkmaz ortadan

Bulunmuş bir cevapla

Sakın kızma bana

Artık haiz değilim duygulara

Senden bana umut değil

Elem inecek

Galiba beni sen değil

Hissettiklerim bitirecek

SORULAR

 

Ayşegül Yıldız

Aklımdaki sorular hiç bitmiyor

Birine cevap bulsam

Diğerine bulamıyorum

Günün herhangi bir saatinde

Kendimi soruların içinde buluyorum

Bir gün bitecek mi sorularım

Bu da bir soru

Cevabını bilmiyorum

OYUN

 

Eymen Çam

Her şeyin bir anlamı olduğunu söylüyorlar

Bazı şeylerin anlamını bulamıyorum

Mesela arkadaşlarımla oynadıktan sonra

Oynadığımız şeyleri düşünüyorum

Gülüyorum

Anlam veremiyorum

Oyunların anlamı ne

Bir türlü çözemiyorum

Yine de kendimi oynamaktan beri tutamıyorum

Anlamak için kafa yoruyorum

Kafamın boşa çalıştığını görüyorum

Oyunların anlamını 

Sadece oynarken buluyorum

ARKADAŞ

 

Yusuf Kerem Acar

Arkadaştan yana bahtım çok açık

Her yerde var bir arkadaşım

Ama hepsi aynı değil 

Kimileriyle uzak kimileriyle yakın

Mahallede olan arkadaşlarım haftada bir

Okulda olanlarla her gün görüşüyorum

Onlar benimle görüşmekten mutlu mu bilmem

Ben onları gördüğümde seviniyorum

Bir de ağabeyim var evde

Arkadaşım değil ama arkadaştan farksız

Onunla da güzel vakit geçiriyorum

Düşünüyorum o olmadan

Hayat ne kadar olurdu tatsız 

Arkadaşsız hayat düşünemiyorum

Yalnız bir çocukluk yaşayanlara 

Sabırlar diliyorum

YAZAMIYORUM

İsmet Çınar Altuntaş

Bazı zamanlarda yazmak için 

Bir şeyler bulamıyorum

Düşünüyorum, taşınıyorum

Arkadaşlarımın yüzüne bakıyorum

Hiçbir şey gelmiyor aklıma

Şaşıyorum

Oysa yazmak istemediğim zamanlar

Ne çok şey geliyor aklıma

Diyorum ki bundan bir hikaye çıkar

Ya da bundan bir şiir yazılır

O esnada derslerimi hatırlıyorum

Oturup ödevlerimi yapıyorum

Yazmak istediğim zamanlar ise

Yazamıyorum, yazamıyorum, yazamıyorum

SAÇSIZ OĞLANIN ANASININ MASALI

                                                               

NURGÜL ASYA KILCI

ZEYNEP YURTTAŞ

KAAN ERDOĞAN 

MEHMET ZAHİD ÖKTEN 

TAHA METİN YILDIRIM 

SELİM KURT 

TUNAHAN CEYLAN 

                                                         "Lipogram yazı tekniği ile oluşturulmuş deneysel hikâye"

Masal kahramanı olup çıkmıştı hayırsız dazlak oğlu. Gittiği diyarlarda onun masalları anlatılıyordu durmadan. Bir varmış bir yokmuş, Allah’ın kulu çokmuş… İnsanlar bu anlamsız söz yığınlarını abartarak dinliyordu. Oğlunun hayırsız biri olduğunu anlatamıyordu. Saçları yoktu oğlunun doğduğu zamanlarda. Sonraları da hiç çıkmamıştı. Saçsızdı oğlu. Saçlarının olmaması ona bu ünü sağlamıştı biraz da. 

Masal kahramanıymış, anasına hayrı olmayan kahraman olur mu? Akrabaları dahi bu yalana inanmışlardı. Çok şanslı bir ana olduğuna ikna olmuyordu bir türlü. 

Bu saçsız oğlanın anası hasta mı sağ mı, soran yoktu. Aş yapanı var mı, yok mu soran olmazdı. Sağda solda onun saçmalıklarını anlatıp kahkaha atıyorlardı yalnızca. Saçsız oğlunun sırma saçlı bir kızla olan masalı da uydurulmuştu son zamanlarda. Bu masalları anlatanlar onun için iyilik yapmıyordu. Bir saçsız oğlanın hayırsızlığı arttıkça artıyordu bu anlatılan olaylarla. Masal kahramanı olmak, bu kadar basit bir işti galiba. 

Onun masal kahramanı olması kâfi olmadı, Karakaçan da olaylara karışmaya başlamıştı. İşin ucu bir gün garip anasına kadar ulaşacaktı. Korkusu buydu, bir masal kahramanı olmak. O masalda olumsuz bir kişi olarak bulunmak. Çılgın, saçsız oğlunun saçmalıklarına göz yuman bahtsız bir ana olarak bakmazdı anlatılanlara insanlar. Saçsız oğluyla imtihan oluyordu galiba. Onun saçsız olması azmış gibi anasının da saçları dökülmüştü sonunda. Dazlak oğlanın masalları anlatılacak ama saçsız anasını hatırlamayacaktı çağlar boyunca insanlar. Dazlak oğlanın anasının aklını zorlayan bin kadar soru vardı fakat umursamıyordu masal anlatıcılarının yazdıklarını. 

F KLAVYE

NURGÜL ASYA KILCI

ZEYNEP YURTTAŞ

KAAN ERDOĞAN 

MEHMET ZAHİD ÖKTEN 

TAHA METİN YILDIRIM 

SELİM KURT 

TUNAHAN CEYLAN 

Fatih’i düşünüyordu son zamanlarda durmadan. Fırından gelirken yine aklına gelmişti birdenbire. Farkında değildi bu durumun. Fayansların onarılması gerektiğini de unutamıyordu. Furkan, bu işten anladığını söylüyordu ama ona inanmamıştı. Far temizliği yapıyorum diye arabanın farını kırmıştı en son. Fakat fayans başka bir konu diyordu. Füze gibi ilerleyerek evine ulaşmıştı. Fakir biri değildi aslında ama yine de evi hayli eskiydi. Fasulye yemeğinin yanında yaptırdığı pideler iyi gidecekti. Fransa-Türkiye maçına saatler kalmıştı ve heyecanlanıyordu. Frankfurt’ta yapılacak maça keşke gidebilseydi belki oralarda Fatih’in izlerine de rastlardı. Faydasız biriydi belki de, öyle söylüyorlardı ona ancak o olmasa şimdi fırından kim ekmeği getirecekti. Fazla düşünmemeliydi, hayatı belki de bundan dolayı bu hâle gelmişti. Fatura almayı unutmuştu fırından ama zaten fırınlar fatura vermiyordu ki… Fesleğenli balık olsaydı şimdi fasulyenin yanında ne kadar da hoş olurdu ama aklına daha önce gelmemişti. Fırsatı olmamıştı başka bir yemek yapmak için. Fokur fokur kaynayan tencereye son kez baktı ve yemeğin piştiğini düşündü. Fincanla biraz su ilave etmenin iyi geleceğini düşünerek pişmeye devam eden yemeğe bir fincan soğuk su ilave etti. Fıkra dinlemeyeli çok vakit geçmişti. Fay hattı geçiyor muydu evlerinin altından? Ferdi Tayfur öldü, diyorlardı son günlerde. Fethetmek nasıl bir duygu olmalıydı İstanbul’u. Festivali yapılmalıydı İstanbul’un fethinin. Fıstık gibi küçük bir şehirdi İstanbul haritada bakınca. Filleri var mıydı Fatih’in Timur’un ordusunda olduğu gibi. Fiiller konusunu unuttuğunu hatırladı, zaten son zamanlarda fiil yerine eylem diyordu öğretmenleri. Fermanlarını düşündü Fatih’in, kaç kez ferman yayımlamıştı acaba? Fetret Devri’nden Osmanlı ne zaman kurtulmuştu?  Felaket şeyler geliyordu düşündükçe aklına. Feci şeyler geliyordu. Fermuarını açmadan montunu çıkardı, çıkardığı yalnızca montu değildi aklının da fermuarının açıldığını hissediyordu. Fevkalade bir yemek yapmıştı kendisine. Fıldır fıldır gözleri döndü yemeğe bakınca. Fiyatı iyice artmıştı dışarda yemeklerin, ev yemeği yemesi gerekiyordu. Film izlemeliydi yemekten sonra. Fikir, akıl kalmamıştı başında. Fotoğraflar üst üste geçiyordu beyninden. Format atması gerekiyordu beynine. Fatih’i düşünüyordu son zamanlarda durmadan. Fatih’in İstanbul’u fethettiği yaştasın, diyerek yemek masasına oturdu. 

BEN

 Beste KAYA

1. Bölüm: Kreş

Nihayet dört yaşıma girmiştim. Kreşe başlayacaktım ve o gün gelmişti. Kreşin ilk günüydü. Annemle kreşe gittik ama o içeri girmedi. Beni bırakıp gitti. O da üzülmüştü beni kapıda bıraktığına ama olması gereken buydu. Öğretmen kadındı. Beni diğer çocukların yanına götürmek amacıyla kucakladığında ona kızgınlıktan vurdum. Canının acıdığını düşünerek üzülmüştüm ama o beni annemden ayıran kişiydi. Bu hareketi kreşe devam ettiğim sürece tekrar ettim hep ama öğretmenim bu duruma alışıktı. Zaten benim gibi küçük bir çocuğun vurması ne kadar acıtabilirdi ki? İçeriye girdiğimizde diğer çocuklar kahvaltı yapıyordu. O gün okulda hiçbir şey yememiştim. Kahvaltı bittiğinde sınıfa gitmiştik. Resim yapıyorduk. Ben kendimi çizmiştim. Saçları uzun ve süslü elbiseli bir kız… Herkes çok kötü resimler çizmişti ama benim resmim çok güzel olmuştu. Uyku zamanı gelmişti. Tüm sınıf uyuyordu ama ben uyumuyordum. Yabancı bir yerde kim uyuyabilir ki? Bütün yıl böyle geçmişti ve okulun son günü gelmişti. Kreşe geldiğim her sabah öğretmenime vurmak bende alışkanlık olmuştu ama o sabah bu hareketi yapmamıştım çünkü çok uslu bir çocuk olmuştum. Annem gün sonunda beni almaya gelmişti. Anaokuluna gitmeye başlayacaktım.  

 

SICAK BİR DOSTLUK

Doğa Uzunpınar

Soğuk bir sonbahar günüydü. Yapraklar sararmış, ağaçlar kurumaya başlamıştı. Elida, evindeki şöminenin önünde televizyon izliyordu. İzliyordu izlemesine ama çok uzun süredir ekranın başından kalkmıyordu. Annesi Elida’nın çok uzun zamandır televizyon izlediğinin farkındaydı:

-Elida, sence de çok uzun zamandır televizyon izlemiyor musun, diyerek kızını uyardı. 

Elida, kapıdan onu izlemekte olan annesine baktı:

-İyi ama televizyon izlemek dışında başka ne yapabilirim ki?

-Mesela dışarı çıkabilirsin.

Elida, şöminenin çaprazındaki cama, sonra da annesine baktı. Annesi ona gülümsüyordu. Oflayıp puflaya da olsa Elida sonunda kalktı ve odasına gitti. Üstünü değişti, montunu giyindi ve dışarı çıktı. Ona göre yürüyüş yapmak, hem yorucu hem de sıkıcıydı. Aklından bunları geçirirken yürüyüş yapacağı parka ulaştığını fark etti. Parka girdi ve yürümeye başladı. Ayağının altındaki yaprakların çıkardığı hışırtılar Elida’nın yüzünde gülücükler oluşturuyordu. Rüzgarın uğultusu sanki onunla konuşuyordu. Aslında yürüyüş yapmak zevkli gelmeye başlamıştı. Tam o sırada ani bir fırtına çıktı. O kadar çok üşümüştü ki parkın içindeki kafeye doğru koşmaya başladı. Elida donmadan kafeye varmıştı. Artık üşümüyordu. Etrafa bakındı, camın önünde oturmuş bir kız gördü. Kız cama dokunuyor ama bir yandan da üzgün görünüyordu. Elida o kızın yanına gitti. Kız siyah bir gözlük takıyordu. Merhaba, dedi Elida o kıza. Kız da aynı şekilde karşılık verdi. 

-Ben Sıla, senin adın ne, diye bir soru sordu. 

-Ben Elida, tanıştığıma memnun oldum. 

Kızın yüzü biraz da olsa gülmüştü. 

-Neden üzgünsün, dedi Elida.

-Keşke senin gibi görebilsem, diyerek Elida’nın sorusunu cevapladı Sıla. 

Elida anlamıştı. Sıla görme engelliydi ama ne yapacaktı? Ne yapması gerekiyordu? 

-Hımm…  bu kötü bir şey olmalı. Umarım bundan sonrasında her şeyi görebilirsin. 

-Umarım, dedi Sıla. 

Yine üzgündü. Elida Sıla’ya:

-Konuşarak oynanan çok güzel bir oyun biliyorum, oynamak ister misin, dedi. 

-Olur, diye karşılık verdi Sıla. 

İşte o gün Elida ile Sıla en yakın arkadaş oldular. Dışarda fırtına devam ediyordu ama sıcacık bir dostluk başlamıştı. Engelsiz bir dostluk. 

İLKBAHAR

Elif Serra Yıldırım

Yemyeşil ağaçlar

Toprak kokan sokaklar

Islak asfaltlar

Bunun adı ilkbahar

Çiçek açan bitkiler

Taptaze meyveler

Çiçekler ve böcekler

Bunun adı ilkbahar