KIYAMET

Üner Taha Aydemir

Bir ağaçsın dağ başında

Dimdik duran tek başına

Fakat çürümüşsün içinden

Kurumuş dalların

Üstüne kazınmış 

Gerçekleşmeyecek birkaç hayal

Bir uçurtmasın takılmış tellere

Kırılmış çıtaları 

Artık çocukların istemediği

Aşağıdan çekiştirenin olmadığı

Bir bastonsun eskimiş kulpu

Çok kullanılmış zamanında

Sonra bırakılmış bir kenara

Vefa hissedilmeyen artık

Unutulmuş bu diyarda

Fark edilmek için nara mı atmalı

İnsan insan olduğu için

Kabul olamaz mı

Vuslat da bile hicran olamaz mı

Mahzun mısralar gibi

Kalbin kanayamaz mı

Öleceğini bile bile yaşamak nedir ki

Ya da güneşin açacağını bile bile

Yağmuru dinlemek

Bunların bir anlamı var mı ki

Belki de vardır bir anlamı 

Çünkü yağmur yağınca herkes eğer başını 

Nemlidir yüzleri

Suçlarını kabul eder gibi

Kalabalıkla muhatsın

Fakat etrafın kalabalık diye

Yalnız kalamaz mısın

Belki de sensin

Kalabalığı bu yalnızlığın

İstersin bir zat-ı muhterem yanına

Olmak için zat-ı muhterem sen de ona

Olamayacağını anlayınca

Kalır bunun da müşkülatı sana

Çekersin cefasını ömrün boyunca

Başkalarını kazanmak için çabalarken

Kendini kaybedersin

Böylece en büyük nankörlüğü kendine edersin

Çabalamazsan da kalırsın yalnızlığın kollarına

Yanarsın yaptığın duygu hamallığına

Hiçbir şey hissetmiyorsam

Gerek var mı mısralara

Bir ses duyarsın

Bu keyfekeder yaşayan sokaklarda

Yalnızlığım mı haykırıyor

Yankılanan duvarlarda

Başlarsın yalnızlığa itimada

Sonra anlarsın 

Yalnızlıktır acı veren aslında

Ardından fark edersin

Hissetmektir hissizlik

Yalnızlığın sana armağanı olan

Bu bitkinlik 

Çıkarsın bir dağ başına

Kazırsın birkaç hayal

Oradaki ağaca

Belki güneş batıdan doğar da

Kavuşurum duygularıma