Üner Taha Aydemir
Yazıyorum son mektubumu
Şehrin raylarında
Eskimiş binanın
Tam arkasında
Bıraktım çocukluğumu
Şehrimin dar sokaklarında
Yitirdim umudumu
O yatağın başında
Sokaklar iyidir insanlardan
Kanatmıştı dizimi kaldırımlar
Peki ya insanlar
Onlarsa ruhumu hiç acımadan
Pek bir tanıdık geliyor
Bu paslı raylar
Bana anımsatıyor
Parktaki salıncaklar
Mısralarımı anlayan
Kimse yok aslında
Ama yazmadıklarım
Yük olur omzumda
O yüzden borcumdur
Bu kalabalığa bir veda
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder