TERS YAZILAR

Emir Celal Çat

    Sonbaharın soğuk, yağmurlu günleriydi. Küçük bir kasabada beyaz tenli, sarı saçlı gözleri elaya benzeyen bir küçük kız vardı. Adı Merve’ydi. Merve’nin garip bir özelliği vardı: Yazma işini tersinden yapmak. Mesela kitap yazacağı yere "patik" yazardı.
    Merve'nin annesi çok önce ölmüştü. Annesinden kalma hırkasını her gün sırtına giyer ve işe giderdi. Herkesin bir annesi vardı ama onun sadece babası vardı. Bunu düşünüp üzülürdü. Merve, annesizliğin de verdiği hüzünle okula gitmeyip bir şeyler satıyordu ailesine destek olmak, para kazanmak için. Satış yaptığı yerdeki insanlar da anlayışsız, kibar olmayan insanlardı. O gün Merve onların tavırlarına üzülmüştü. Merve hem üzgün hem de kızgındı. 

    Akşam olmuştu, eve gitmek içinden gelmiyordu Merve'nin. Merve nedense bir banka oturup ağlıyordu usulca. Duyguları karmaşıktı. Ne yapacağını bilemiyordu artık. Yavaş adımlarla Merve eve gitti. Babası telaşlanmıştı Merve gecikince. Merve, babasına sarıldı ve odasına geçti. 

    Babası Merve'nin üzgünlüğüne bir son vermek gerek diye düşündü. Bir saman balyası buldu evin bir köşesinden ve önce ondan kağıtlar yaptı, sonra kalın sayfaları olan bir defter çıkardı ortaya. Deftere de güzel şeyler yazarak masaya bıraktı sabaha doğru. 

    Merve, hırkasıyla tam çıkacakken sabah vakti masada biçimsiz bir defter gördü, okumaya başladı. Babası da Merve gibi ters yazmıştı kelimeleri. Duygulanıp babasının yanına vardı ve ona sarıldı. Mutluluktan ağlıyordu usulca. Merve babasına sarıldı, babası da Merve'ye sarıldı. İkisi de mutluydu. 

    Artık son bir iş kalmıştı o da gökyüzünü izleyip annesinin kalbinde yaşadığını bilmekti.