Emir Aras İmirhan
Kreş önünde çocuğunu bekleyen anne babalar gibiydi. Endişeliydi ama belli etmiyordu. Yerinde duramıyordu ama uzağa da gidemiyordu. Gözleri aynı noktaya sabitlenmişti ama parmakları yerinde durmuyordu. Ayakları da zaman zaman hareket ediyordu. Uzaktan onu görenler büyük bir sorununun olduğunu düşünebilirlerdi. Kaygılıydı. Bu dünyada değil gibiydi. Birkaç kişi selam verdi, duymadı bile. Biri, adıyla seslendi onu da duymadı. Hatta nerede olduğunu unutmuş gibiydi. Günlerden ne olduğu sorulsa ihtimal hatırlayamazdı.
Etrafta insanlar koşuşturuyordu, bir şeyler yapıyordu. Bir kedi, yanından geçen bir köpeği ısırmıştı. Bir karga, bir okulun bacasındaki kiremitleri yere düşürmüştü. Her şeyden habersizdi.
Umutsuzdu. Telefonunun şarjı bitmişti. Şarja takmış olmasına rağmen hâlen telefon açılmıyordu. Kreş önünde çocuğunu bekleyen anne babalar gibiydi. Telefonun başında bekliyordu.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder