SÜRPRİZ

Elif Erva Candan, Meva Vural
    Her gün okulda bir şeyler kayboluyordu ve bir daha asla bulunamıyordu.  Önce silgiler kaybolmaya başladı birer birer. Yenisi alınıyordu ama yine kayboluyordu. Nasıl oluyordu, kimse bilmiyordu. Sonra fosforlu kalemler kaybolmaya başladı. Her gün, her sınıfta birileri eve döndüğünde fosforlu kaleminin olmadığını fark ediyor, okuldadır ümidiyle okula geliyor ancak sorduğu arkadaşları da aynı şeyi söylüyordu:
    - Fosforlu kalemim kaybolmuş.
Günler geçiyor ve okulda bir şeyler kaybolmaya devam ediyordu. Bir süre sonra suluklar mekaybolmaya başladı, daha sonra kalemlikler, çantalar…
Öğretmenler bu durum karşısında çaresiz kalmışlar, toplantı üstüne toplantı yapıyorlardı. Veliler de artık kaybolan eşyaları yenilemekten usanmışlardı. Artık her akşam eve dönen her öğrenci çantasına bakıyor -tabi çantasını kaybetmedi ise- ve o gün neyi kaybettiğini hatırlamaya çalışıyordu.
Bu durum sadece o okulda oluyordu. Diğer okullarda bu tarz bir sorun, haber yoktu henüz.
Öğretmenler önce hırsızlıktan şüphelendiler ama kim ne yapsındı o kadar kalemi, silgiyi, suluğu, kaşkolü, defteri, çantayı hatta gözlüğü.
    Gözlük derecesi epeyce büyük olan bir çocuk, gözlüğünü kaybettiği gün evine gidememişti ve gözlüğünün nasıl kaybolduğunu da hatırlamıyordu. Sadece birdenbire iyi göremediğini fark etmişti. Soranlara şöyle diyordu:
    -Gözlerimi kapattım ve açtığımda gözlüklerim yoktu. Bazı veliler olayın üzerine gitmeye başladı ve sonunda okuldaki bu durum haberlere kadar yansıdı. Gazeteler manşet atıyordu: O OKULDA BİR ŞEYLER KAYBOLMAYA DEVAM EDİYOR!
    Bir süre daha kayıplar devam etti, büyükler bu kayıpların nedenini anlayamıyordu. Bir gün evine dönen bir öğrenci test kitabının kaybolduğunu fark etti. En acı kayıp onun için buydu. Her yeri aradı ama bulamadı. Ertesi gün okuluna geldiğinde herkes aynı şeyi söylüyordu:
    -Test kitabım kayboldu…
    Önce büyük bir boşluk oluştu test kitaplarının kaybolması ile beraber. Defterler daha önce kaybolmuştu. Kalemleri artık unutmuşlardı bile. Öğretmenlerin çaresizliği daha da artmıştı. Ödev veremiyorlardı, soru çözemiyorlardı. Bu durumdan en çok şikâyet eden matematik öğretmenleriydi. Beden eğitimi ve müzik öğretmenleri henüz mutsuz değildi çünkü kaybolan eşofman ya da flüt olmamıştı.
    Öğrenciler dışında herkes durumdan şikâyetçiydi, öğrenciler ise sonsuz bir tatile başlamış gibilerdi.
Bütün yetkililer okulda eğitimin devam etmesi için toplantılar düzenliyor, ha bire okula erzak, kitap gönderme kampanyaları düzenliyorlardı ama gönderilen malzemeler daha kargoda kayboluyordu.
Şubat tatiline kadar büyüklü, küçüklü kayıplar devam etti. En azından öğrenciler kaybolmuyordu, öğretmenler ve idareciler de…
    Şubat tatili boyunca büyükler ve küçükler tatil dönüşünde işlerin yoluna gireceğini umuyorlardı. Hatta okulu boyatmayı, güvenlik kameralarıyla donatmayı da düşünüyorlardı ilk fırsatta.
Tatil bitti ve tatili takip eden ilk pazartesi okulu açmak için gelen okul müdürü okulu yerinde bulamadı. Sağa baktı, sola baktı. Bu bir rüya mıydı? Bir filmin içine mi düşmüştü yoksa bir hikayenin mi? Kocaman bahçede okula dair yalnızca bir bayrak vardı. Başka hiçbir şey yoktu. Sessizce arkasını döndü, bahçe kapısına doğru yürüdü, döndü bir kez daha, bir kez daha baktı.
Okul kaybolmuştu.