MİÇO'NUN SERÜVENLERİ 3

    

 Atıf Kaan Salar, Umut Bulut, Meryem Er

     Metal Kapı
    Miço’nun eğlenecek, masallara inanacak vakti yoktu. Elinde bozuk bir pusula vardı ama barınağı yaşanabilir hale getirmişti. Bir süre dinlenmeli, kendine macera aramamalıydı ama pusula da hiç aklından çıkmıyordu. Arada pusulaya bakıyor, ibresinin hiç hareket etmediğini görünce yeniden cebine koyuyordu. Deredeki suya küçük bir kanal kazarak kulübesinin yanına içme suyu getirmeliydi bir an önce. Her seferinde su içmek için dereye inmek yoruyordu. Birkaç gün çalışarak kapısının önüne tatlı suyu getirmeyi başarmıştı. Çeşmesinin hemen yanına ağaçlar dikti ve küçük bir de gölet yaptı. İlerde bu göleti büyütüp yüzebilirim, diye düşünüyordu fakat o kadar uzun süre adada kalmak korkunç bir düşünceydi.
    Kapının önüne suyu da getiren Miço artık sıkılmaya başlamıştı kimsesizlikten. Hatta bir ara bir basket potası yapmayı düşündü ağaçlardan birine ama top yoktu. Hindistan cevizlerini potadan atmayı düşündü fakat israf olurdu bu. Kurumuş meyveleri ve kurumuş Hindistan cevizlerini atabilirdi potadan. Böyle garip, saçma şeyler düşünürken cebinde unuttuğu pusulanın bir kertenkele gibi kımıldadığını hissetti. Pusulayı çıkardı, ibre yerinde durmuyor, saat gibi hızla dönüyor bir yandan da titriyordu. Günlerdir hiçbir şeyden korkmayan Miço, pusulanın bu halinden korktu önce. Sonra yeniden eline alarak pusulayla birlikte ilerlemeye başladı. Pusula, Miço yürüdükçe dönme hızını ve yönünü değiştiriyordu. Sonunda pusula aniden titremeyi ve dönmeyi kesti. Bu esnada papağan da Miço ile dolaşıyordu. Miço, bu anlamsız şeylerden sıkılmıştı. Yere oturdu. Bu lanet olası adada daha fazla kalmaktan korkuyordu. İnsan görmemek ve yalnızca bir papağanla konuşmak onu iyice delirtmişti. Evet, belki de delirdiği için görüyordu, duyuyordu bu şeyleri. Robinson, papağan, mavi sakallı kaptan bunların hepsi birden onu bulmuş olamazdı. Bir an önce bu masalsı hikâyenin içinden çıkmalıydı. Gerçek ne ise onu bulmalıydı. Bu düşünce ve öfkeyle elindeki pusulayı potaya fırlattı. Belki pota, belki pusula belki bu hikâye yalandı. Pusula, düştü ve yeniden titremeye, kendi etrafında fırlanmaya başladı. Üstelik düştüğü yerde metalsi bir ses de çıkarıyordu döndükçe, titredikçe. Miço, bu masalsı, rüyamsı şeylerden uzak durmaya çalıştıkça ha bire içine dalıyordu. Kalktı, pusulayı aldı. Bir çubuk bularak yeri kazmaya başladı fakat kazılacak gibi değildi. Çok sert bir zemin vardı ayakların altında. Belki toprak kurumuş, sertleşmiştir düşüncesiyle bir kova su döktü buraya. Ne çamurlaşma oldu, ne de ıslanma. Biraz daha sağı solu eşelerken Miço kulp gibi, kol gibi, düğme gibi bir şeye rastladı. Tam olarak neydi bu, anlamadı fakat merak ediyordu. Pusula tamamen sessizliğe bürünmüştü. Papağan da ortalıkta görünmüyordu. Kulpa benzeyen bu şeyi biraz oynatınca az kaldı suratına çarpacak bir cisim yana doğru açıldı. Bir kapıydı burası ve açılmıştı ardına kadar. İçerden soğuk bir hava dışarı üflüyordu. Uzanıp bakmaya çalıştı ama karanlıktı her yer. Az önce suratına çarpmak üzere olan kapıyı yeniden güçlükle yerine oturttu ve kulübesine meşale yapacağı bir şeyler bulmak üzere yöneldi. Bu esnada papağan dönmüş kenarda sessizce Miço’yu izliyordu.
    Miço, her gördüğü kapıdan geçmek zorunda mıydı? Her gördüğü gemiye kaçak binmek zorunda mıydı? Her gördüğü kitabı, defteri okumak ve onlara inanmak zorunda mıydı? İşte yine bir tercihle karşı karşıya kalmıştı. Oysa artık hayatı bir düzene binmek üzereydi. En azından kulübesi vardı, arkadaşı vardı. Epey malzeme de biriktirmişti. Şimdi durup dururken bu gizemli kapı nereden bulmuştu Miço’yu. Pusulayla bulduğu not geldi aklına “ Pusulayı kullanmayı öğrendiğinde bana teşekkür edeceksin.” Galiba ilk kez pusula işe yaramış ve önüne bir kapı açmıştı fakat kapının ardında neler vardı? Görecekleri Miço’yu memnun mu edecekti yoksa hayal kırıklığına mı uğratacaktı. Bunları düşünürken acıkmıştı da. Kulübesinden küçük bir yolluk hazırladı kendine. Meşale yapmak için ne kadar mavi sakal varsa etrafta bunları topladı ve bir değneğin üzerine sardı. Papağanı aradı gözleri fakat papağan uzaktan Miço'yu seyrediyor, yerini belli etmemeye çalışıyordu. Miço tekrar metal kapının önüne geldi, meşalesini yaktı ve kapıyı araladı. İçerisi karanlık değildi. Göz alıcı bir mavi ışık vardı içerde ve hafif ılık bir rüzgâr esiyordu. Meşaleyi kapının önüne bıraktı. Ürkek ama heyecanlı adımlarla ilerlemeye başladı. Bir şey vardı onu içine doğru çeken, çağıran. Büyülenmiş gibiydi.