Meryem Er
Ağabeyi ondan sadece bir dakika büyüktü. Bir dakika dünyaya geç gelmiş olmak insan hayatı için bu kadar sorun olmamalıydı ama oluyordu. Bu bir dakika başkalarının on yaş büyük ağabeyinden daha büyük bir ayrıcalık vermişti ağabeyine. Sofraya oturduklarında:
-Ben senden büyüğüm, diyerek önce o başlıyordu yemeye.
Bilgisayarda kısa bir işi olsa bile öncelik her zaman ağabeyinindi. Ağabey demek istemiyordu bu bir dakika için ama ağabeyi hep kendini büyük, yukarda bir ağabey olarak görüyordu. Yapacak bir şey yoktu.
Aynı okuldaydı ağabeyi ile ama neyse ki aynı sınıfta değildi. Bilsem’i seviyordu çünkü onun için Bilsem, ilahi adaletin yansıdığı bir yerdi. Ağabeyi ile girdikleri Bilsem sınavında, o Bilsem’i kazanmış ağabeyi ise çok anlamlı bir puanla Bilsem’e girememişti. Bir puan daha alsaydı ağabeyi, burada da başına bela olacaktı ama neyse ki bir puanla kaybetmişti bu sınavı.
Çok merak ediyordu ilerleyen yıllarda bu “bir dakika”nın ağabeyinin ya da kendisinin hayatında ne gibi farklıklara yol açacağını.
Aslında annesi ve babası onların ikiz olduğunu söylüyor, büyük küçük ayrımı yapmıyordu fakat ağabeyinin tek sığınağıydı bu bir dakika. Her fırsatta söylüyordu:
-Ben senden büyüğüm. Bir dakika olsa bile büyüğüm.
Atıf Kaan Salar, Umut Bulut, Meryem Er
Metal Kapı
Miço’nun eğlenecek, masallara inanacak vakti yoktu. Elinde bozuk bir pusula vardı ama barınağı yaşanabilir hale getirmişti. Bir süre dinlenmeli, kendine macera aramamalıydı ama pusula da hiç aklından çıkmıyordu. Arada pusulaya bakıyor, ibresinin hiç hareket etmediğini görünce yeniden cebine koyuyordu. Deredeki suya küçük bir kanal kazarak kulübesinin yanına içme suyu getirmeliydi bir an önce. Her seferinde su içmek için dereye inmek yoruyordu. Birkaç gün çalışarak kapısının önüne tatlı suyu getirmeyi başarmıştı. Çeşmesinin hemen yanına ağaçlar dikti ve küçük bir de gölet yaptı. İlerde bu göleti büyütüp yüzebilirim, diye düşünüyordu fakat o kadar uzun süre adada kalmak korkunç bir düşünceydi.
Kapının önüne suyu da getiren Miço artık sıkılmaya başlamıştı kimsesizlikten. Hatta bir ara bir basket potası yapmayı düşündü ağaçlardan birine ama top yoktu. Hindistan cevizlerini potadan atmayı düşündü fakat israf olurdu bu. Kurumuş meyveleri ve kurumuş Hindistan cevizlerini atabilirdi potadan. Böyle garip, saçma şeyler düşünürken cebinde unuttuğu pusulanın bir kertenkele gibi kımıldadığını hissetti. Pusulayı çıkardı, ibre yerinde durmuyor, saat gibi hızla dönüyor bir yandan da titriyordu. Günlerdir hiçbir şeyden korkmayan Miço, pusulanın bu halinden korktu önce. Sonra yeniden eline alarak pusulayla birlikte ilerlemeye başladı. Pusula, Miço yürüdükçe dönme hızını ve yönünü değiştiriyordu. Sonunda pusula aniden titremeyi ve dönmeyi kesti. Bu esnada papağan da Miço ile dolaşıyordu. Miço, bu anlamsız şeylerden sıkılmıştı. Yere oturdu. Bu lanet olası adada daha fazla kalmaktan korkuyordu. İnsan görmemek ve yalnızca bir papağanla konuşmak onu iyice delirtmişti. Evet, belki de delirdiği için görüyordu, duyuyordu bu şeyleri. Robinson, papağan, mavi sakallı kaptan bunların hepsi birden onu bulmuş olamazdı. Bir an önce bu masalsı hikâyenin içinden çıkmalıydı. Gerçek ne ise onu bulmalıydı. Bu düşünce ve öfkeyle elindeki pusulayı potaya fırlattı. Belki pota, belki pusula belki bu hikâye yalandı. Pusula, düştü ve yeniden titremeye, kendi etrafında fırlanmaya başladı. Üstelik düştüğü yerde metalsi bir ses de çıkarıyordu döndükçe, titredikçe. Miço, bu masalsı, rüyamsı şeylerden uzak durmaya çalıştıkça ha bire içine dalıyordu. Kalktı, pusulayı aldı. Bir çubuk bularak yeri kazmaya başladı fakat kazılacak gibi değildi. Çok sert bir zemin vardı ayakların altında. Belki toprak kurumuş, sertleşmiştir düşüncesiyle bir kova su döktü buraya. Ne çamurlaşma oldu, ne de ıslanma. Biraz daha sağı solu eşelerken Miço kulp gibi, kol gibi, düğme gibi bir şeye rastladı. Tam olarak neydi bu, anlamadı fakat merak ediyordu. Pusula tamamen sessizliğe bürünmüştü. Papağan da ortalıkta görünmüyordu. Kulpa benzeyen bu şeyi biraz oynatınca az kaldı suratına çarpacak bir cisim yana doğru açıldı. Bir kapıydı burası ve açılmıştı ardına kadar. İçerden soğuk bir hava dışarı üflüyordu. Uzanıp bakmaya çalıştı ama karanlıktı her yer. Az önce suratına çarpmak üzere olan kapıyı yeniden güçlükle yerine oturttu ve kulübesine meşale yapacağı bir şeyler bulmak üzere yöneldi. Bu esnada papağan dönmüş kenarda sessizce Miço’yu izliyordu.
Miço, her gördüğü kapıdan geçmek zorunda mıydı? Her gördüğü gemiye kaçak binmek zorunda mıydı? Her gördüğü kitabı, defteri okumak ve onlara inanmak zorunda mıydı? İşte yine bir tercihle karşı karşıya kalmıştı. Oysa artık hayatı bir düzene binmek üzereydi. En azından kulübesi vardı, arkadaşı vardı. Epey malzeme de biriktirmişti. Şimdi durup dururken bu gizemli kapı nereden bulmuştu Miço’yu. Pusulayla bulduğu not geldi aklına “ Pusulayı kullanmayı öğrendiğinde bana teşekkür edeceksin.” Galiba ilk kez pusula işe yaramış ve önüne bir kapı açmıştı fakat kapının ardında neler vardı? Görecekleri Miço’yu memnun mu edecekti yoksa hayal kırıklığına mı uğratacaktı. Bunları düşünürken acıkmıştı da. Kulübesinden küçük bir yolluk hazırladı kendine. Meşale yapmak için ne kadar mavi sakal varsa etrafta bunları topladı ve bir değneğin üzerine sardı. Papağanı aradı gözleri fakat papağan uzaktan Miço'yu seyrediyor, yerini belli etmemeye çalışıyordu. Miço tekrar metal kapının önüne geldi, meşalesini yaktı ve kapıyı araladı. İçerisi karanlık değildi. Göz alıcı bir mavi ışık vardı içerde ve hafif ılık bir rüzgâr esiyordu. Meşaleyi kapının önüne bıraktı. Ürkek ama heyecanlı adımlarla ilerlemeye başladı. Bir şey vardı onu içine doğru çeken, çağıran. Büyülenmiş gibiydi.
Fatıma Meryem Er, Akın Eliş
Dünyaya geleli bir sene olmuştu ve artık annesini, babasını,
ablasını tanıyordu. Hatta ara sıra ziyarete gelen insanları da tanıyor ancak
bazen hiç tanımadığı birileri geldiğinde korkuyor, ağlıyordu. İlk zamanlar çok
zor olmuştu onun için sadece tavanı izlemek, birilerinden yardım beklemek.
Annesi onu kucağına almak için üzerine eğildiğinde yüzü kocaman görünüyordu
veya babası onu kucağına aldığında kendini kuş gibi yukarılarda hissediyordu.
Artık alışmıştı bu durumlara zaten kendisi de sürünmekten kurtulmuş küçük küçük
adım atabiliyordu. Susadığını, acıktığını, terlediğini haber verebiliyordu
büyüklerine. Ablasının bakışlarından önceleri çok korkuyordu. Yanında kimse
yokken ablası gelip dakikalarca kendisini izliyordu ama artık onun da kendisini
sevdiğini anlamıştı.
İlk aylarda ev çok sıkıcıydı ta ki bir gün annesi onu anneannesine
götürünceye kadar. Güneş ilk kez tenine değdiğinde nasıl ısınmış, korkmuş ve
ağlamıştı. Şimdi ise güneşi seviyordu. Ona göz kırpıyordu. Güneş görünmez olup
da her yer karardığında üzülüp ablasını arıyordu gözleri.
Epeydir hareketli bir hayat yaşıyordu. Sabah annesi, karnını
doyurduktan sonra arabasına yerleştirerek yola çıkıyordu ve akşama kadar
anneannesinde vakit geçiriyordu. Anneannenin evi masal gibiydi. Dedesi arada
bir kayboluyor, bazen de yanağından makas almayı ihmal etmiyordu.
Anneanne güçsüzdü dedesine göre. Bazen kendisini taşırken
zorlandığını hissediyordu.
Güneşli bir öğle vakti, anneannesi ve dedesiyle dışarıya çıktılar.
Bazen dedesi taşıyordu onu bazen anneannesi. Sonunda kuş ve çocuk seslerinin
çok olduğu yeşil bir alana geldiler. Kendisinden daha küçük kimse yoktu
etrafta. Çocuklar, kadınlar, amcalar önünden geçiyor, korkuyordu. Ağlayacak
gibi olduğunda anneannesi onu pışpışlıyordu.
Sonunda anneannesi onu yatağına benzeyen ama daha küçük, salınan
bir yere oturttu ve belinden de bağladı. Bir yandan tek eliyle tutuyor bir
yandan sallıyordu ama düşmekten korkuyordu. Birkaç kez sallandıktan sonra artık
anneannesi tutmayı bırakmış, yanındaki bir teyzeyle sohbete dalmıştı. Buraya
etraftaki insanlar park diyordu. Kendisi henüz konuşamıyordu ama parkta
olduğunu anlamıştı. Birkaç kez daha salındıktan sonra yüreği ağzına gelmişti,
uçuyor gibiydi ama düşecek gibi ileri ve geri sallanıyordu. Ağlamaya başladı.
Anneanne hemen salıncağı yavaşlattı ve elini tutarak pışpışladı. Artık kendisi
de bu işten keyif almaya başlamıştı.
Dakikalarca sallandı. Bazen hızlı, bazen yavaş. Eve dönüş yolunda
uyumuş olmalı ki akşam gözlerini açtığında annesini gördü karşısında.
Acıkmıştı.
Meryem Er
