VAROLUŞ SEBEBİM

Akın Eliş

O güne kadar neler silmiştim hatırlamıyordum. Sürekli bir şeyler siliyordum. Bazen bir sınavda cevapları, bazen alınmış önemli kararları. Yanımda olan biri vardı, arkadaşım sayılır mıydı, bilmiyordum ama sürekli yanımdaydı. O da sürekli yazıyordu. O ne kadar yazarsa ben de o kadar siliyordum ama bir şeyler eksik gibi hissediyordum. 

Hep siliyordum, belki de devrim yaratacak fikirleri siliyordum. Bu mizacım bana kötü biri olduğum duygusunu aşılıyordu. Yoksa ben, kötü biri miydim? Eğer ben kötüysem arkadaşım iyi biri miydi? Zaten ben sürekli hor görülüyordum. İnsanlar yalnızca hata yaptıklarında, işleri bana düştüğünde benden bir şeyler bekliyorlardı. Kullanılmış gibi hissediyordum kendimi ve her kullanılışımda küçük parçalara ayrılıyordum, tükeniyordum sanki.  Sürekli kendisini parçalıyorlar ve parçalarını çöpe atıyorlardı. Arkadaşım da kullanılıyordu ama benim kadar hızlı tükenmiyordu. Ondan kopan parçacık olmuyordu. Hatta onun yanlışlarıydı belki de beni bitiren. Tıpkı insanlar gibi o da bana borçluydu çoğu şeyi.  O güne kadar neler silmiştim, hatırlamıyordum. Belki bu yazı yazılırken bile önemli cümleleri, fikirler silmişti

Sürekli yazıyordu arkadaşım. Belki de ona göre yazmaktır tek önemli olan şey. Yazmak, onun varlık sebebidir belki ama benim için silmek o kadar önemli bir şey değil. O fikirleri, duyguları yazıyordu ben ise onun yazdıklarından yanlış olanları temizliyordum. İz bırakmıyordum geriye. İz bıraktığımda insanların bana olan güveni sarsılıyordu. Öyle olmak istemiyordum. Beni bu hayata tutunduracak bir dal parçasına el uzatıp o dalın bulunduğu ağacın tepesinde hayatı kendim için anlamlı kılmak istiyordum. Bu isteğimde başarılı olduğumu düşünmüyordum.

Bir süre ortadan kaybolursam belki de onun bana ne kadar ihtiyacının olduğunu gözlemleyebilirdim. Bu düşünceyle köşeye, en uç noktaya sakladım kendimi. Zaten insanlar ihtiyaç hissetmediği sürece yokluğumun farkına varmıyordu. Bakalım, arkadaşım benim yokluğumu hissedecek miydi? Saklandığım yerde kaç saat, kaç gün kaldım bilmiyorum. Kendime gelmiştim; yıpranmamış, ufanmamıştım. Tatil dedikleri belki de böyle bir şeydi. Tam yeni hayatıma alışıyordum ki bir gürültü hissettim saklandığım yerde. Beni arıyorlardı. Arkadaşım üzgündü. Bir kenarda upuzun yatıyordu. Daha fazla saklanmanın anlamı yoktu. Dinlenmiş ve kendime güvenen bir eda ile başımı usulca uzattım. Başımı uzatır uzatmaz hatalarla karşı karşıya geldim. Bu hataları yok etmem gerekiyordu. Bu görev kutsaldı. Varlık sebebimdi. Yine harcanacaktım ama boşuna değildi bu. Tam işimi tamamlıyordum ki daha önce hiç görmediğim birini daha gördüm. Beni sevdiği, gözlerinden anlaşılıyordu. Sildiğim hatalardan sonra bana teşekkür eder gibi bakıyordu. Galiba yazan arkadaşımdan ziyade onun için önemliydim. Hatta belki de hayatını bana borçluydu. Çöpe gitmekten onu kurtaran bendim, benim küçük parçalarımdı. 

Arkadaşım yazmazsa ne yapacaktım. Benim varlığım, onun varlığına kelepçeli miydi? Bir amaca bağlayamadığım görevimi bile kaybedecektim o olmadığı zamanlarda. Bir oyuncak kadar bile değerim yoktu onsuz. Anladım ki o olmazsa ben pek işe yarayacak gibi değildim. O zaman onunla hareket etmeliydim. Onunla ortak bir amaç belirlemeli ve o amaca doğru yürümeliydim. Peki, o benim hakkımda ne düşünüyordu? İyi birisi olmalıydı çünkü insanlar benden çok onu tutuyordu el üstünde. Hatta insanların kalbinin üzerinde yerinin olduğunu biliyordum, görüyordum. Ona bu düşüncelerimi açmalı mıydım? Beni anlar mıydı? Aynı dili konuştuğumuz söylenemezdi. Onun sesi daha ince ve ahenkliydi. Benim sesim ise tekdüze ve sert. Kimi zaman bu sertlik yüzünden işleri heba ettiğim oluyordu. Madem benim varlığım onun varlığına bağlıydı, bir şekilde onunla konuşmalıydım. Onun varlığı benim varlığıma bağlı değildi ama yanında beni görmek ona huzur veriyor ve onun rahat hareket etmesini sağlıyordu, biliyordum. Konuşsam, söylesem, anlatsam beni küçümser miydi?

Silemeyecekti, beğenmediği görevini yapamayacaktı ve daha da önemsiz olacaktı. 

Gerçi arkadaşı da küçülüyor, yıpranıyordu ama el üstünde tutuluyordu her zaman. Hatta kalbin üzerindeki ceplerde yeri vardı.

Ne kadar ömrüm kaldığını bilmiyordum ama mutluydum. Varlık sebebimi artık biliyordum.