ZAMAN HIRSIZI

Halil Yiğit Şenol, Akın Eliş

Sıradan bir gündü yine. Evin tek çocuğu olduğu için her sabah ekmek almaya gitmek onun vazifesiydi. Bu, kutsal bir görevdi. Az iş mi, kahvaltı sofrasında bekleyenlere taze ekmek götürmek? Bunun bilincindeydi. Bu yüzden sağda solda fazla oyalanmadan ekmeği alır almaz evin yolunu tutardı. 
Markete gitti her zamanki gibi ve ekmek büfesinin önünde durdu. Gözüne kestirdiği pişmiş, taze ekmeleri eldiven kullanarak poşetine koydu ve hızla evin yolunu tuttu. Gecikmemeliydi. Tam ne kadar acıktığın düşünüyordu ki birden sendeledi. Ayağı takılmıştı yerde olan bir cisme. Birkaç adım ötesine geçtikten sonra döndü ve baktı. Yerde bir çanta duruyordu. Beyaz, küçük bir el çantasıydı bu. Hemen yanındaki çöp kutusundan hareketle bu çantanın atılmış olduğunu düşündü. Çanta çok temiz duruyordu oysa. Yine de atılmış olduğuna şüphe yoktu. Uzandı ve yerden aldı çantayı. Etrafından insanlar geçiyordu ama kimse görmemişti o çantayı. Belki de onun gibi ayakları takılmamıştı. Yoksa görülmeden geçilecek bir çanta değildi. Heyecanla içine bakmaya karar verdi. Metal ve iri dişli fermuarı vardı çantanın. Aynı zamanda bir de kilidi vardı. Çantayı yol ortasında açmak imkansızdı ve kahvaltı sofrasına geç kalmamalıydı. Çantayı kolunun altına alarak hızla eve ulaştı. Yolda bulduğu küçük çantayı odasına bıraktıktan sonra mutfağa geçti. Kahvaltısını yaptı. Kahvaltı boyunca kimse konuşmamıştı. O da konuşmadı ve kahvaltı biter bitmez bir gölge gibi sessizce odasına çekildi. Biraz uğraştıktan sonra kilit açılmış ve içinden küçücük bir makine çıkmıştı. Daha önce hiç görmediği enteresan bir makineydi bu. Ne işe yaradığı hakkında hiçbir fikri yoktu. Evirdi çevirdi, altından baktı, üstünden, yanından baktı. Bir işe yarayacak gibi durmuyordu ama düğmeleri vardı, çarkları vardı. Değişik, garip bir makinaydı. Makinanın ne işe yaradığını anlamak için fotoğrafını alarak internette bir arama yaptı ama hiçbir sonuç çıkmıyordu. Belki de makinanın enerjiye ihtiyacı var, diye düşündü fakat pil ya da elektrik girişi görünmüyordu. Üzerindeki düğmelerle daha fazla uğraşması gerektiğini düşündü. O gün akşama kadar odasından çıkmadı ve bu makine ile uğraştı durdu. Üstelik gece bile arada bir makineyi eline alıyor, düğmelerine rast gele basıyordu. 

Sabah olduğunda daha sistematik düşünmesi gerektiğine karar verdi. Düğmeler, renkliydi ve belli aralıklarla belli düğmelere basmaya başladı. Son kez bir düğmeye dokunduğunda makineden garip bir ses geldi ve bu ses onu heyecanlandırdı ancak nasıl bir sıralama ile düğmelere bastığını hatırlamıyordu. Makine, sesten sonra kendi kendine küçük değişimler yaşamıştı. Düğmelerin şekli ve rengi değişmişti. Bu değişim, yeni bir aşamaya geçtiğinin belirtisi gibiydi. Demek ki nasıl olmuşsa olmuş ve ilk seviyeyi geride bırakmıştı. Gün boyu uğraştı, didindi, odasından arada bir çıkıp yeniden odasına girdi. Kutsal görevi için dışarıya çıktığında bile makine hep aklındaydı. 

Üç gün uğraştı makine ile. Artık parmaklarının ağrıdığını hissediyordu fakat bitmek bilmeyen bir heyecanı vardı. Bu kez düğmelere basmadan önce notlar alıyor, her bir algoritmayı kaydediyor, vakit kazanmaya çalışıyordu fakat bu şekilde daha yavaş ilerlediğini hissetti. Üç gün boyunca makineden yeni bir ses duymadı. 

Dördüncü gün ekmek aldı. Ekmek almak hâlen önemli bir görevdi. İhmale gelmezdi. Artık dönüş yolunda mutlaka çantayı bulduğu çöpün kenarına bakıyordu. Belki yeni bir çanta ve bu çantada makinenin ilave parçaları olur, kullanma kılavuzu olur umudundaydı. Yoktu. 
Bir şekilde bu aşamayı da geçmeliydi. Kahvaltıdan sonra yazarak denemeyi bıraktı ve yine rast gele düğmelere basmaya başladı. İlk denemesinde makineden yine bir ses geldi. Önceki sesten biraz daha yüksekti. Makine birden hareketlenmişti ve önce iki yana doğru açıldı ardından üzerinde daha fazla düğme belirdi. Üstelik düğmelerin üzerinde rakamlar da vardı bu kez. Rakamları görünce sevinmişti. İşinin daha kolay olacağını, rakamlarla daha düzenli algoritmalar kuracağını zannediyordu fakat sadece bir zandı bu. Bir hafta boyu geceli gündüzlü uğraştı. Artık tüm dünyası bu makine olmuştu. Kutsal görevini bile ihmal etmeye başlamıştı. Ailesi, bu durumdan biraz tedirgin oluyordu. 
Yeni bir aşamaya geçme çabasıyla saatlerce, günlerce, haftalarca uğraştı. Yine algoritmasız, rastgele tuşlara bastığı bir vakitte makineden ses geldi. Makine bir kez daha açılmıştı ve hayli büyüktü artık. Üzerindeki düğmeleri, rakamları çok fazlaydı. Makinenin tam ortasında saate benzeyen bir şekil vardı ancak akrep ve yelkovan yoktu burada. Onca çabaya rağmen yine bir bilinmezliğin ortasındaydı. Bunca zaman ne için uğraşmıştı? Neyi başarmıştı? Eline ne geçecekti? 

Makineyi bir ara pencereden atmak istedi ama birilerinin başına düşer diye endişe etti. Beyaz çantayı buldu, makine artık içine sığmayacak kadar büyüktü. Çantayı kurcaladı. Kenarlarındaki fermuarları da açınca çanta büyümüştü ve makinenin sığacağı hale gelmişti. Tam o sırada bir kâğıt gözüne ilişti. Belki de günlerdir aradığım kullanma kılavuzu budur, düşüncesiyle kâğıdı aldı ve okudu: 

Zaman Hırsızı bu makinenin adı
Bilemiyorum senin elinde ne kadar kaldı
Kaç gün, kaç hafta, kaç ay
Bu makine senden çaldı

Geldinse şayet bu aşamaya
Bakmalısın bu hırsızdan kurtulmaya
Tüm ömrünü çalacak yoksa 
Aldığın gibi götür ve bırak oraya

Notu yerine koymak istedi ama farklı bir cep daha vardı çantada. Notu oraya koydu, makineyi çantaya. Hipnoz olmuş gibiydi. Makineden korkuyordu. Telaşla dışarıya çıktı ve çantayı bulduğu çöpün yanına bıraktı. 

Eve dönerken kutsal görevini kaç zamandır ihmal ettiğini hatırladı ve evin kapısından girmeden annesine, kaç ekmek lazım olduğunu sordu. 

VEZN-İ AHAR

Halil Yiğit Şenol

Bu günlerde/ yalnızlık zor/ nasıl olsa / bitecek 
Yalnızlık zor / bulmak gerek / birini / bu hayatta
Nasıl olsa / birini / kaybedince başlar / yalnızlık
Bitecek / bu hayatta / yalnızlık / birini bulunca

KAÇAK

 Halil Yiğit Şenol

Öğlenin kavurucu sıcağı yerini hafif bir serinliğe bırakmaya hazırlanıyordu. Gün batmak üzereydi. Yuvalarına dönme telaşındaki kuşların seslerine böcekler eşlik ediyordu. Rüzgâr esmiyordu. Gökyüzünde ara ara bulutlar kümeleniyor sonra yeniden dağılıyordu. Dağların ardından aceleci bir ay yüzünü göstermişti bile. 

Şehrin huzursuzluk veren gürültüsünden sonra bu manzara ona ilaç gibi gelmişti. Gün boyu temiz havayı teneffüs etmiş; ağaçlara, dağlara, bulutlara bakmıştı uzun uzun. Biraz yürümüştü de. Öğlen yaktığı ateş hâlen sönmemişti. Eline bir çubuk aldı ve ateşin közünü karıştırmaya başladı. Daha önce hiç burada gecelememişti. Bu kez de normalde gecelemeyi düşünmüyordu fakat şehre dönmek de içinden gelmiyordu. Bir süre neyi düşündüğünü hatırlamadan ateşle oynadı. Sonra ani bir karar vererek ateşi beslemek üzere yerinden kalktı. Yakınlarda bol miktarda kuru ağaç dalı ve çalı vardı. Bunlardan toplayacak, ateşi besleyecek ve geceyi burada geçirecekti. Fazla yorulmadan ateşin sabaha kadar yanmasını sağlayacak ağaç parçalarıyla geri döndü. Bu sırada güneş tamamen batmış hava da kararmaya başlamıştı. Böceklerin telaşı devam etse de kuşlar, artık sessizdi. Tabiatın tam ortasında, gittikçe kararan bir ormanda yalnızca onun yaktığı ateş parlıyordu. Ateşin alevleri dalgalandıkça etrafta zaman zaman ağaçların gölgeleri hareket ediyor gibiydi. Korkan biri değildi fakat öfkesini kontrolde zaman zaman yetersiz kalabiliyordu. İlk kez bir ürperti hissetti bulunduğu yerde. Ormanın karanlıklarından bazen çığlığa benzeyen hayvan sesleri, homurtular geliyordu kulağına. Sessizliğin içinde bu sesler yankılanıyor, içinde ürpertiler oluşturuyordu. Geceyi burada geçirmek, belki de iyi bir fikir değildi ama artık dönüş de imkansızdı. Sabahı beklemek zorundaydı. 

Vakit ilerledikçe artık korktuğunu kabul etmeye başladı. Her ses ve çıtırtı onu yerinden kaldırmaya, etrafı kolaçan etmeye yetiyordu. Böyle durumlarda ateşi biraz daha büyütüyordu. Gökyüzüne baktı, gökyüzü de ürperticiydi. Bulutlar çoğalmış, yıldızlar görünmüyordu. Umarım yağmur yağmaz, diye geçirdi içinden. Uyumak ve uyandığında aydınlığı görmek istiyordu. Uyumaya çalıştı ateşin yanında. Uyku tutmuyordu. Üstelik uzandığı yerde ateşten kaçan böcekler de görmüştü. Belki de zehirli böcekler. Burada olduğunu kimseye haber de vermemişti. Kendine ulaşamayanlar, evinde bulamayanlar belki telaşa kapılır aramaya çıkardı fakat burası onun kafa dinleme yeriydi ve kimseye söylememişti burada geçirdiği vakitleri. Uyumalıydı. Her şeyi zihninden atıp uyumalıydı. Biraz olsun kafa dinlemek için geldiği bu yerde kafası daha da yorulmuş bir biçimde dönecekti şehre. Burada gecelemek iyi bir fikir değildi. Düşünceler, pişmanlıklar peş peşe karanlıkta zihnine üşüşüyordu. Tam o sırada ağaçların arasından bir çift ışık gördü. Kendine doğru yaklaşıyordu. Yanan bir odun parçasını alarak o tarafa doğru tuttu. Bir çift ışık değil bir çift gözdü bu karanlıkta parlayan. İnsan gözü olmadığı belliydi. Kalbinin sesini duyuyordu. Hiç bu kadar korktuğunu hatırlamıyordu. Gelen, nasıl bir canlıydı halen bir fikri yoktu. Ateşi iyice büyüttü ve ateşin ardında beklemeye başladı. Ağaçların arasındaki canlı da nihayet iyice yaklaşmıştı. Ne yapacağını bilmeden öylece beklemeye başladı. 

Ne kadar zaman geçmişti gördüğü bir çift gözden sonra, neler yaşamıştı, bilmiyordu. Uyandığında hava aydınlanmış, ateş ise geçmek üzereydi. Ateşin uzağında kalan ayakları kaskatı kesilmişti. Usulca doğrulmak istedi fakat hemen yanı başındaki ağırlık ve sıcaklık buna hafif mâni oldu. Kocaman bir ev kedisi yanı başından halen mışıl mışıl uyuyordu. Onun doğrulduğunu görünce kedi de uyandı ve uykulu gözlerle baktı. Boynundaki tasmadan bunun bir ev kedisi olduğu ve hayli korktuğu belliydi. Elini kediye uzattığında kedi uysal bir şekilde başını ona doğru uzattı. Evinden kaçmış bir kediydi bu. Şehre dönüş yolunda arkadaşsız kalmadığı için mutluydu. Kedinin adını Kaçak, koydu.