CAN SIKINTISI

 
Metehan Ersoy
Akşamın ilk vakitleriydi. Canı çok sıkılıyordu. Kendisini üzen bir şey yoktu hayatında ama hiçbir şey yapmamış olmaktan, yapamamaktan dolayı canı sıkılıyordu. Sıkıntısını dağıtmak için odasına gitti, küçük kitaplığına baktı. Okumadığım bir kitap var mı, diye hepsini elden geçirdi. Okumadığı kitap kalmamıştı ama yeni kitap da epeydir almıyordu. Küçük Prens’e baktı. Üçüncü sınıfta okumuştu. Kitapların üzerine adını yazmamak gibi bir huyu vardı. Keşke okuduğum seneyi, yaşımı yazsaydım diye içinden geçirdi. Resimlerine baktı kitabın, bazı cümleleri anımsadı. Sonra kapattı ve yerine koydu. Canının sıkıntısı geçmiyor, aksine artıyordu. Bu kez de kitaplığın yanındaki çekmecenin başına geçti. Ne aradığını bilmiyordu. İlk çekmeceyi açtı, içinde kalemler, ödev notları, küçük etiketler, eski karneler hatta vesikalık fotoğraflar vardı. Fotoğraflardan birini aldı. Bir yabancıya bakar gibi baktı. Ne sevimli bir surat diyecekti ki aynada kendi yüzünü gördü. Bu ben miyim, diye sordu içinden. Canı daha da sıkıldı. İlk çekmeceyi kapattı. Hemen altındaki çekmeceyi açtı. Zaten ilkini açınca ikinci çekmece de peşinden geliyordu hep. İkinci çekmecede okul kıyafetleri vardı. Anında kapattı. Üçüncü çekmeceye gelmişti sıra. Açtı ve hemen ardından kapattı çünkü bu bozuk çekmeceydi, kullanmıyordu. Son çekmecede oyuncaklarının olduğunu hatırladı. Hevesle kulpundan tuttu ve kendisine doğru çekti. Akıl oyunları, zeka küpleri, pinpon topu, raketler, eldiven, kulaklık… Hepsine baktı, hepsini kurcaladı. Zeka küplerini karıştırdı yeniden sıraladı. Bir türlü geçmiyordu can sıkıntısı.
Telefonuna gelen bildirimle biraz içinde bulunduğu havadan sıyrılmıştı. Telefonunu aldı, gelen ödev bildirimiydi. Bildirimi açtı, ödevine baktı, telefonu kapattı ve çantasından kitaplarını, defterini, kalemliğini çıkardı.
Başka arkadaşları içi dünyayı, her şeyi unutturan bilgisayarı masanın üzerinden kendisine bakıyordu. Doğruldu baktı, küçümsedi.
-Üzgünüm ama seninle ilgilenecek havada değilim, dedi bilgisayarına.
Sandalyesine oturdu, masasına kitap ve defterlerini, kalemliğini koydu. İçindeki sıkıntıyı unutmuş, ödev telaşına düşmüştü bile. Dışarda hava kararmış, sokak lambaları yanmıştı. Kalktı perdeleri çekti.